مـصـدّق"، نامی جاودانه در دل و ذهن مردم و تاریخ

برگرفته از همبستگی ملی ایران ،4مارس 2016 :
لینک به منبع :

جمشید پیمان: "مـصـدّق"، نامی جاودانه در دل و ذهن مردم و تاریخ

چهاردهم اسفند، سالروز مرگ دکتر محمد مصدّق است

امّا، مگر مصدق می میرد؟ هرگز!

ـــ بسیاری کوشیدند او را از ذهن مردم و تاریخ بزدایند، امّا نشد

ـــ بسیاری علیه او سخنرانی ها کردند، کتاب ها و مقاله ها نوشتند، امّا او نزد مردم محبوب ترشد و در دل آنها بیشتر جا باز کرد.

محمد رضا شاه با مصدق هیچ خوب تا نکرد، حتی در آخرین کتابش، پاسخ به تاریخ، زبان شماتت و ملامتش نسبت به مصدق چندین برابر بیش از قضاوتش درباره خمینی بود. با اینهمه:

ـــ محمد رضا شاه دهان و قلم خود را درباره مصدق آنگونه به زشتی نیالود که خمینی کرد

ـــ خمینی به مصدق بسیار بد گفت، زشت گفت، درشت گفت، لومپنانه گفت، شاید بتواند نظر مردم رانسبت به او عوض کند. اما نتوانست.

ـــ مسلمانی به خودی خود ارزش و امتیاز محسوب نمی شود، امّا خمینی که بطور واقعی دشمن ترین دشمنان اسلام و مسلمانی بود، مسلم بودن را ارزش و امتیاز جا می زد تا از آن حربه ای علیه مخالفانش بساد و چماقی بتراشد و بر سر هر کس بکوبد. او این حربه را علیه همه ی مخالفانش و زودتر از همه، علیه مصدق بکار برد. او در سخنرانیش برای فریب توده ی مردم مصدق را غیر مسلم خواند. او در 25 خرداد 1360 برای کوبیدن آزادی خواهان می گوید:

"من از آن ریشه‏ هایش می‏دانم ـ یک گروهی که با اسلام و روحانیت اسلام سر سخت مخالف بودند. از اولش هم مخالف بودند. اولش هم وقتی که مرحوم آیت ‏اللّه‏ کاشانی دید که اینها خلاف دارند می‏کنند و صحبت کرد، اینها [این] کار کردند [که] یک سگی را نزدیک مجلس عینک به آن زدند و اسمش را «آیت ‏اللّه‏» گذاشتند! این در زمان آن [محمد مُصدّق، رهبر جبهۀ ملّی] بود که اینها فخر می‏کنند به وجود او. او هم مُسلِـم نبـود."

و در ادامه کینه ی کهنه ی خودش نسبت به مصدق را چنین آشکار می کند:

"من در آن روز در منزل یکی از علمـای تهــران بودم که این خبر را شنیدم که یک سگی را عینک زده ‏اند و به اسم «آیت اللّه‏» توی خیابانها می‏گردانند. من به آن آقا عرض کردم که این دیگر مخالفت با شخص نیست؛ این سیلی خواهد خورد. و طولی نکشید که سیلی را خـورد. و اگر مانده بود سیلی بر اسـلام میـ‏زد. اینها تفاله‏ های آن جمعیت هستند که حالا قصاص را، حکم ضروری اسلام را، «غیر انسانی» می‏خوانند."

ــ ممکن است عده ای فکر کنند خمینی از روی حسادت، به مصدق کین می ورزید. احتمال دارد، اما واقعیت ها نشان می دهند که خمینی از اندیشه و راه مصدق در هراس بود. او می ترسید که پیروان مصدق دستش را رو کنند و از طریق برجسته کردن ویژگی های ارزشمند ملی و ایرا پرستی مصدق، مردم را با ماهیت ضد ملی و ضد ایرانی او آشنا و آگاه سازند. خمینی موجودیت خودش، حاکمیتش و اندیشه ویرانگرش را با رشد و گسترش اندیشه و آرمان مصدق در تضاد کامل می دید . از این رو بود که از نخستین روزهای بعد از پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، و بویژه با بزرگداشت باشکوه مصدق در چهاردهم اسفند پنجاه و هفت، همه ی رودربایستی ها و ملاحظه ها را کنار گذاشت و طرح سرکوب آزادیخواهان و پیروان راستین مصدق را در دستور کار قرار دارد و بر آن مهر فوریت زد.

ـــ مصدق بیست و هشت ما نخست وزیری کرد و سر انجام با یک کودتا، زندانی و سپس تا آخر عمر خانه نشین و منزوی گشت. اما نه آن کودتا توانست با زور تبلیغات به قیام ملی مبدل شود و نه انزوای مصدق به فراموش شدن او در میان مردم انجامید . خمینی مصدق را به خیال خودش تحقیر کرد و او را چند تکه استخوان یک مرده نامید و بعدها هزاران تن از رهروان راستین راه او را زندانی و اعدام کرد. وارثان خمینی نیز شیوه ی او را ادامه دادند. اما در حقیقت راه به جائی نبردند و جر بی ابروئی و فضاحت بیشتر،برای خود فراهم نیاوردندــــ هم در عصر شاه و هم در زمانه ی خمینی و هم امروز، حاکمان کوشیده اند تا خانه و مزار مصدق را گم و گور کنند.حتی رفتن بر سر خاک او را هم ممنوع کرده اند. امّا نفهمیده اند و نخواهند فهمید که:

درسینه های مردم " عاشق" مزار اوست (با اجازه ی حافظ)

چهاردهم اسفند سالروز مرگ مصدق است،امّا مصدق نمرده است و نخواهد مرد، همانگونه که کورش و بابک خرم دین و فردوسی نمردند و نخواهند مرد

ــ امروز قبر خمینی دارای بزرگترین گنبد و بارگاه در میان گورهای با گنبد و بارگاه جهان است .اما او بطور واقعی مرده است.، مرده ای در ذهن و دل مردم.

مزار مصدق در احمدآباد، دور و پرت افتاده است و کسی اجازه ی دیدار آن را ندارد. امّا او به حقیقت زنده است و در دل مردم ایران و تاریخ ایران و می تپد.

یاد و نامش جاودانه گرامی باد