نامه زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج به آنتونیو گوترز و عاصمه جهانگیر
جمعی از زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج در نامه‌یی به آنتونیو گوترز دبیرکل جدید سازمان ملل‌متحد وخانم عاصمه جهانگیر گزارشگر ویژه حقوق‌بشر در ایران، خواستار این شدند که سازمان ملل‌متحد و سازمان حقوق‌بشری، در محکوم کردن چهار دهه نقض حقوق‌بشر در ایران، با دولتمردان رژیم ایران مسامحه نکنند.
نامه زندانیان سیاسی به شرح زیراست:
ما جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر از کشوری کهن و دردمند بهنام ایران این نامه را خطاب به شما عالیمقامان می‌نویسیم. کشوری که در بحران حقوق‌بشری غرق شده و خشونتهای سیاسی در آن به اوج خود رسیده است.
ما ضمن قدردانی و سپاس از دبیرکل پیشین آقای بان کی‌مون و بیانیه اخیر سازمان ملل‌متحد و گزارشگر ویژه حقوق‌بشر ایران آقای احمد شهید به‌خاطر نقض گسترده حقوق‌بشر، انتخاب شایسته شما آقای گوترز به دبیرکلی سازمان ملل‌متحد و خانم عاصمه جهانگیر را به‌عنوان گزارشگر ویژه حقوق‌بشر در امور ایران تبریک می‌گوییم و خرسندیم.
عالیمقامان
حمایت از حقوق اساسی و بنیادین مردم سراسر جهان صرفنظر از ملیت، مذهب، رنگ، نژاد، سن و جنسیت، اعتراض به نقض این حقوق رویکردی مهم و ارزشمند است. شورای حقوق‌بشر دغدغه‌های سازمان ملل را در این خصوص پیگیری می‌کند و هدف اصلی این شورا نیز بررسی موارد نقض حقوق‌بشر است.
اما آنچه که در این خصوص نگران‌کننده است، وضعیت وخامت‌بار و نگران‌کننده حقوق‌بشر در ایران است که حکومت ایران آشکارا آن را نقض و با موافقتنامه‌ها و کنوانسیونهای به‌رسمیت شناخته شده بین‌المللی که تضمین کننده احترام به کرامت و حیثیت نوع بشر هستند، دهن کجی می‌کنند و نادیده می‌گیرند.
عالیمقامان
کشور ایران با توجه به واقعیتهای میدانی و منطقه‌یی در کنار دخالت در امور کشورهای منطقه از جمله یمن، سوریه و لبنان و حمایت آشکار از گروه‌های تندرو کارنامه سیاهی در نقض حقوق‌بشر دارد.
در ایران طی دهه‌های گذشته و حال حقوق‌بشر به‌طور سازمان‌یافته و نفرت انگیزی مورد سوءاستفاده قرار گرفته و ادامه دارد.
از قتل هدفمند و سیستماتیک مخالفان و منتقدان تا تفتیش عقاید و نقض حقوق اقلیتهای دینی و مذهبی، سرکوب، تبعید در قبال آنها، اعدام و قصاص بدون روند دادرسیهای عادلانه و بدون تشکیل دادگاه، بازداشت، سرکوب و محکومیت سنگین و ناعادلانه فعالان سیاسی، صنفی، کارگری، معلمان، حقوق‌بشری و روزنامه‌نگاران، تداوم بازداشتهای اداری و خودسرانه و شبانه، ایجاد فضای سانسور، سرکوب و اختناق، ایجاد فشار بر مطبوعات و رسانه انجی او ها و تشکلهای صنفی، آزار و شکنجه سبعانه وحشتناک روانی، جنسی، بدنی و تحت فشار قرار دادن و نگهداری طولانی‌مدت در سلولهای مخوف انفرادی و امنیتی و غل و زنجیر بستن به دست و پای متهمان، توهین و اهانت و رفتارهای تحقیرآمیز با بازداشت‌شدگان و اعتراف گیریهای اجباری در بندهای امنیتی و پلیس فتا.
حتی برخی متهمان بدون هیچ‌گونه محاکمه و اتهام خاص سالها در زندان نگاهداشته می‌شوند. در ادامه تبعیض نهادینه شده در قالب ساختار سیاسی و اقتصادی و اجتماعی، تحمیل افکار و ایدئولوژیهای مخرب و پوچگرایانه، تبعیض و نگاه جنسیتی به زنان و دختران، حملات اسیدپاشی علیه آنان و نادیده گرفتن حقوق کودکان و کارگران، آمار بالای ازدواج کودکان زیر ۱۸ سال. این افراد قبل از آن که انتخاب عقلانی پیدا کنند تحت فشار هنجارها قرار گرفته و تن به ازدواج داده‌اند.
در سالی که گذشت در کنار اعدام و قصاصهای بی‌شمار و محکومیتهای سنگین فعالان کارگری، کودک و حقوق‌بشری از سوی دستگاه قضایی ایران، بیش از ۲۵ تن از زندانیان جوان عقیدتی اهل سنت را بدون آن که بتوانند آخرین دیدار با خانواده‌هایشان داشته باشند؛ بدار آویخت. مسئولان این اعدامها همان کسانی هستند که مرتکب قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال 1367 شدند، در این قتل‌عام هر زندانی که بر عقاید خود ماند اعدام شد، در حالی‌که اکثر آنها توسط قوه قضاییه ایران به زندان محکوم شده بودند.
حتی رسانه‌ها، مطبوعات و وسایل ارتباط جمعی هم از اقدامات سرکوبگرانه در امان نماندند. چرا که بسیاری از آنها به‌دلیل انتقاد از سیاسیهای این رژیم یا مورد هجوم قرار گرفتند و یا تعطیل و دستگیر و با بازداشت و احکام سنگین زندان روبه‌رو شدند.
عالیمقامان
کسانی که به هر دلیل از دولت انتقاد دارند نباید با بدترین واکنشهای ممکن مواجه شوند.
شما به‌عنوان دبیرکل سازمان ملل‌متحد و خانم عاصمه جهانگیر به‌عنوان گزارشگر حقوق‌بشر در امور ایران، باید از حکومت ایران بخواهید که:
1) حکم اعدام را در ایران متوقف کند.
2) احکام سنگین فعالان سیاسی - مدنی - صنفی و کارگری در ایران را متوقف کرده آنها را آزاد کند.
3) از ادامه فشار و حملات خود علیه فعالان سیاسی و مخالفان منتقدان فعالان کارگری؛ حقوق‌بشری و تمامی موارد ذکر شده در این بیانیه پایان بدهد.
4) اسامی و محل دفن اعدام شدگان سیاسی، به‌خصوص 30هزار زندانی سیاسی قتل‌عام شده در سال 1367 را اعلام و به اطلاع خانواده‌هایشان برسانند.
سکوت دولتها و دیگر سازمانها و نهادهای حقوق‌بشری یک پوشش سیاسی برای تداوم نقض گسترده حقوق‌بشر در ایران می‌باشد.
در پایان ما از سازمان ملل‌متحد و دیگر سازمانها و نهادهای حقوق‌بشری و احزاب و سازمانهای انسان‌دوست از همه دلسوزان سرنوشت انسان، متفکران، سیاستمداران، خصوصاً انسانهای صلح‌طلب همه کسانی که قلبشان برای آزادی و انسانیت می‌تپد می‌خواهیم، در محکوم کردن چهار دهه نقض حقوق‌بشر در ایران، از سرکوب و قتل‌عام دهها هزار انسان مبارز و آزادیخواه در دهه شصت، ترور کشیشهای پروتستان در دهه هفتاد، قتلهای زنجیره‌یی و سیستماتیک، قتل‌عام مردم کردستان در قارنه و قلاتیان و کهریزه در دهه شصت، حمله وحشیانه به سوی دانشگاه تهران در سال ۷۸، سرکوب اعتراضی مردم در سال ۸۸ بعد از انتخابات و گرفتن جان دهها انسان بی‌دفاع از جمله مصطفی کریم بیگی، ندا آقاسلطان، روح الله امینی در کل نقض سیستماتیک حقوق‌بشر در ایران تردید نکنند و با دولتمردان ایران مسامحه نکنند تا مگر فشارهای سیاسی مجامع بین‌المللی حقوق‌بشری از گسترش و امتداد نقض گسترده حقوق‌بشر و اعدام در ایران ممانعت به‌عمل آورد.
امضا کنندگان:
علی معزی
سعید ماسوری
اسعد (بهنام) ابراهیم زاده
صالح کهندل
حسین غلامی آذر
حسن صادقی
رضا اکبری منفرد
سهیل بابادی
ابراهیم فیروزی
حسین کاکاوند
امیر حسنوند سیار
علیرضا ناصری
اسد محمدی.
