تاریخ نشر :23 نوامبر 2016
مفهوم سیاسی شصت و سومین سیلی ملل متحد
روز سه‌شنبه 25آبان 95 کمیته سوم مجمع عمومی ملل متحد، با صدور قطعنامه‌یی نقض حقوق‌بشر توسط رژیم ایران را با 85رأی مثبت محکوم کرد.
این قطعنامه، موارد متعدد نقض حقوق‌بشر توسط دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران را بر شمرده است؛ از جمله: اعدامهای گسترده، اعدام افراد زیر 18سال، بازداشتهای خودسرانه، شرایط بد زندانها که زندانیان در آنها با خطر مرگ مواجه هستند، محدودیتهای گسترده و جدی علیه حق آزادی بیان، عقیده،
اجتماعات صلح‌آمیز، اذیت و آزار و تهدید و ارعاب و شکنجه مخالفان سیاسی، مدافعان حقوق‌بشر و فعالان حقوق زنان و اقلیتها» …
این قطعنامه که از شدیداللحن‌ترین قطعنامه‌های ملل‌متحد علیه رژیم می‌باشد، به‌رغم تلاشها؛ عجز و لابه‌ها و درخواستهای گسترده رژیم آخوندی برای جلوگیری از آن با آرای بالاتری نسبت به قطعنامه سالهای گذشته به تصویب رسید و 9کشور بیش از سال قبل به آن رأی مثبت دادند.
رژیم آخوندی، به‌ویژه باند رفسنجانی روحانی انتظار داشتند که در ازای تن‌دادن به زهر هسته‌یی و انهدام بخش عمده پروژه بمب‌سازی، در مرحله پسابرجام از محکومیت مجدد توسط ملل‌متحد در امان بمانند تا بتوانند از آن در جنگ انتخاباتی خود در برابر باند رقیب خرج کنند. این توقع را دهقان معاون نماینده رژیم در ملل‌متحد چنین بیان کرد: «دولت آقای روحانی برای تعامل سازنده با جهان، نویدبخش افق جدیدی از گفتگو، شناخت، احترام متقابل و همکاری در همه حوزه‌هاست. برای ارتقای اعتبار گفتمان حقوق‌بشر، ما به‌دنبال گفتگوهای مبتنی بر احترام و خالی از اتهام و سرزنش هستیم».
بهرام قاسمی سخنگوی وزارت‌خارجه دولت روحانی نیز بی‌توقعی رژیم را این چنین به زبان آورد: «متأسفانه این قطعنامه بدون در نظر داشتن واقعیتهای جمهوری اسلامی ایران، صرفاً مبتنی بر نگرشی گزینشی، مقابله‌جویانه و تنها با اهداف خاص سیاسی تدوین و تصویب شده است». (1)
اما این توقعات وقیحانه، به یمن افشاگریهای بی‌امان مجاهدین و مقاومت ایران و گزارش مستمر موارد نقض حقوق‌بشر توسط دیکتاتوری قرون‌وسطایی ولایت‌فقیه به مراجع و ارگانهای بین‌المللی، برآورده نشد.
ضربه‌یی که رژیم روز سه‌شنبه از ملل‌متحد دریافت کرد، تنها محکومیت نقض حقوق‌بشر در ایران نبود؛ بلکه کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل در همان روز به قطعنامه‌یی که توسط گروهی از کشورهای غربی و عربی علیه وضعیت حقوق‌بشر در سوریه و شرکت تجاوزکارانه رژیم ایران در این جنگ تدوین شده بود، رأی مثبت داد.
این قطعنامه که با 116رأی مثبت، به تصویب رسید، از دولت سوریه با عبارت منفی «رژیم سوریه» نام برده و در یکی از بندها به رژیم ایران و حضور نیروهای رژیم در سوریه اشاره نموده و ضمن محکوم کردن آن خاطرنشان می‌کند که «سپاه قدس» رژیم ایران در جنگ سوریه مشارکت دارد. (2)
سرآسیمگی و هراس آشکار رژیم آخوندی از این دو قطعنامه همزمان، از آن روست که در آن آثار تغییر دوران را می‌بیند. یکی از این آثار، افزایش 9رأی به آرای موافق قطعنامه نسبت به سال گذشته است که به‌معنای رویگردانی 9کشور از رژیم و به‌معنای تشدید انزوای بین‌المللی آن است.
هراس از تغییر دوران را در واکنشهای ایادی و رسانه‌های رژیم به‌وضوح می‌توان دید؛ از جمله آنجا که سخنگوی وزارت‌خارجه رژیم، قطعنامه محکومیت رژیم را «مقابله جویانه (که) تنها با اهداف خاص سیاسی تدوین و تصویب شده است» توصیف کرد و آنجا که فلاحت‌پیشه عضو کمیسیون امنیت مجلس ارتجاع گفت: «به اعتقاد من قطعنامه حقوق‌بشر سازمان ملل و مصوبه مجلس نمایندگان آمریکا در مورد تمدید تحریم‌ها علیه ایران سناریویی است که در یک راستا انجام شده». (3)
به این ترتیب، آثار تغییر دوران را از جهات مختلف و در نمودهای مختلف می‌توان دید. بازتاب این تغییر دوران، از یک سو در تشدید بحران درونی رژیم و از سوی دیگر در اظهارات روز گذشته ولی‌فقیه ارتجاع نمایان بود که ضمن تلاش برای پنهان کردن هراس خود و عادی جلوه دادن اوضاع، ناشیانه گفت: «برای مواجهه با هر حادثه محتملی آماده‌ایم!». (4)
پانویس: ــــــــــــــــــــــــــــ
1 ـ سایت وزارت‌خارجه -26آبان
2 ـ خبرگزاری سپاه پاسداران (فارس) ـ 26آبان
3 ـ خبرگزاری حکومتی ایسنا ـ 26آبان
4 ـ سخنرانی خامنه‌ای.
