منبع : ایران اسرار ،5 نوامبر 2016
فیلم مبتذل و «سفارشی» سیانور
این روزها رسانه‌های حکومتی و سایت‌های وزارت اطلاعات با تبلیغات زیاد از نمایش یک فیلم سینمایی در تعدادی از سینماهای تهران و تعداد دیگری از شهرهای کشور به نام سیانور که علیه مجاهدین ساخته شده، صحبت می‌کنند.
تا آنجا که به ساخت فیلم توسط رژیم درباره مجاهدین و تاریخچه سازمان برمی‌گردد، این کار تازه‌یی نیست. سالهاست که رژیم و مشخصاً وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه با ساخت فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی تلاش کردند چهره مجاهدین را مخدوش جلوه بدهند و به خیال خود از این طریق مانع گرایش نسل جوان و اقشار آگاه جامعه به مجاهدین بشوند. این‌که این فیلم‌ها تماماً به دستور وزارت اطلاعات و با خط و ربطی که مشخص می‌کند، ساخته می‌شوند، موضوع روشنی است و همه آن را می‌دانند و مزدوران دست‌اندرکار این فیلم هم با قسم و آیه تلاش می‌کنند بگویند که این یکی با قبلی‌ها فرق می‌کند. برای نمونه:
خبرگزاری نیروی تروریستی قدس به نام تسنیم 5 آبان 95 از قول به‌اصطلاح تهیه کننده این فیلم نوشته: «وی درباره اتهام ”سفارشی ”بودن که به این دست آثار زده می‌شود، (گفت): همین که فیلمی تاریخی ساخته می‌شود همگان تصور می‌کنند دولت باید پول ساخت این فیلم را بدهد».
و در سایت یکی از شعبات اطلاعات به اسم هابیلیان به تاریخ اول آبان آمده است: «سیانور اما اولین نگاه غیرکلیشه‌یی به سازمان مجاهدین در سینمای ایران است».
خود این حرف اعتراف به این است که تا الآن همه فیلم‌ها و سریال‌هایی که علیه مجاهدین ساخته شده، «کلیشه‌یی» و سفارشی بوده است.
رژیم آخوندی مدعی است که این فیلم با استقبال مردم مواجه شده است. البته با این‌که هر حرف و هر فیلمی که درباره مجاهدین باشد، به‌خاطر علاقه مردم و به‌خصوص تشنگی نسل جوان قاعدتاً بایستی مورد توجه و کنجکاوی قرار بگیرد، اما ساخته‌ها و اباطیل وزارت اطلاعات آن‌قدر مبتذل و لو رفته است که جز تمسخر و هو کردن واکنشی برنمی‌انگیزد. اگر شما یک سری به فضای مجازی بزنید، این واقعیت را به خوبی می‌توانید ببینید. اما این منفوریت به حدی است که لابلای تبلیغات و بازارگرمی‌های رسانه‌های رژیم هم خودش را نشان می‌دهد؛ مثلاً با کلماتی از قبیل «بی‌مهری بسیار» و «نامهربانی» زیاد نسبت به این فیلم، گلایه کردند و خبرگزاری صدا و سیمای رژیم هم نوشته بود: «سیانور اتفاق بسیار خوبی در سینما بود و امیدوارم جوانان بیایند و این فیلم‌ها را ببینند». و چون این جور توصیه‌ها هم فایده نکرده، در شهریورماه گذشته وزارت اطلاعات این فیلم را برد در تعدادی از دانشگاه‌ها، مثل دانشگاه شریف و دانشگاه موسوم به بهشتی و غیره و مجانی نمایش داد، که تازه همان جا هم دانشجویان اعتنایی نکردند و حاضر به تماشای این ساخته‌های مبتذل و متعفن نشدند.
به‌راستی چرا با این‌که ساختن این قبیل فیلم‌ها یک تجربه به کرات شکست خورده است، اما باز هم رژیم این پند را به گوش نمی‌گیرد که به قول معروف آزموده را آزمودن خطاست؟!
پاسخ این سؤال را با جملاتی از رسانه‌های حکومتی و وزارتی درباره همین فیلم می‌توان داد.
سایت هابیلیان اول آبان درباره این فیلم نوشته:
«می‌توان مخاطب اصلی ”سیانور ”را نسل جوان دانست... که می‌تواند به‌شدت برای نسل سوم و چهارم جالب باشد، اصل پرداخت به... یکی از ”جوان پسند ”ترین تشکیلات‌های تاریخ معاصر ایران، می‌تواند نکات عبرت آموز زیادی برای نسل جدید داشته باشد».
و ادامه می‌دهد:
مجاهدین «سازمانی است که توانسته بود تعداد زیادی از جوانان انقلابی و پرشور آن سال‌ها را جذب خود کند».
سایتتی نیوز رژیم 8 آبان هم در تبلیغات برای این فیلم نوشته:
این فیلم «برای شناخت یکی از مهم‌ترین پدیده‌های تاریخ معاصر» است.
نویسنده این فیلم هم در مصاحبه با خبرگزاری تسنیم 5 آبان گفته:
«قصدم از نوشتن فیلمنامه ”سیانور” این بود که اگر نسل امروز ما می‌خواهد حرکتی کند، بهتر است قبل از آن با تکیه به اندیشه و تفکر و بازخوانی تجاربی که بوده، بداند که در چه مسیری امکان دارد قرار بگیرد و دچار قضاوت‌های احساسی نشود».
خبرگزاری صدا و سیمای آخوندها به تاریخ 5 آبان خیلی رک و پوست کنده نوشته:
«امیدوارم جوانان بیایند و این فیلم‌ها را ببینند تا دیگر در دام [مجاهدین] نیفتند».
معنی این حرف‌ها کاملاً روشن است، با وجود انبوه جعلیات و لجن‌پراکنیهای رژیم طی 4 دهه گذشته علیه مجاهدین، جوان‌ها و به‌خصوص اقشار آگاه‌تر، گم شده خودشان را در مجاهدین و اندیشه و آرمان و مشی مجاهدین پیدا کردند و اقبال و رو آوردن سیل‌آسای نسل جوان به مجاهدین، آخوندها و پاسداران را به وحشت انداخته است. بنابراین این‌ها که نمی‌توانند دست روی دست بگذارند و این سیل بنیان‌کن مشتاق آزادی را فقط نگاه بکنند، از آنجایی که کار دیگری از دستشان بر نمی‌آید، ناچارند که آزموده را دوباره بیازمایند که البته برای آن‌ها جز رسوایی و شکست ثمر دیگری نخواهد داشت
.
.
