معنی قانون شدن تمدید ۱۰ساله تحریمهاعلیه رژیم د رآمریکا
لینک :
روز پنجشنبه 25آذر، اوباما با وتو نکردن مصوبه کنگره مبنی بر تحریمهای 10ساله تحریمها بر ضد رژیم ایران، اجازه داد که این مصوبه به‌صورت قانون رسمیت یافته و به مرحله اجرا گذاشته شود.
رئیس‌جمهور آمریکا به‌طور معمول در برابر مصوبه کنگره دو راه داشت؛ امضا یا وتو؛ اما اوباما راه غیرمعمولی را برگزید و در آخرین روز مهلت قانونی خود، تصمیم گرفت اجازه دهد قانون تمدید تحریم ایران بدون امضای او، به‌طور خودکار رسمیت پیدا کند. خبرگزاری صدا و سیمای رژیم این اقدام را «غافلگیرکننده» توصیف کرد. طبق قانون‌اساسی آمریکا، اگر اوباما آن را وتو می‌کرد، مصوبه به کنگره برمی‌گشت و دوباره رأی‌گیری می‌شد و اگر بیش از دو سوم آرا را می‌آورد، وتوی رئیس‌جمهور شکسته می‌شد. به این ترتیب اوباما مصلحت خود را در آن دید که ضمن ابراز نارضایتی و مخالفت خود با رأی کنگره، اما با آن درگیر نشود؛ چرا که یک واقعیت بسیار جدی سیاسی به نام «تغییر دوران» خود را به رئیس‌جمهور آمریکا نیز تحمیل می‌کرد.
این موضع اوباما که طی 8سال گذشته نهایت همراهی و مماشات را با آخوندهای حاکم بر ایران به‌عمل آورده، گویای آن است که تغییر دوران واقعیتی است فارغ از این‌که چه کسی رئیس‌جمهور آمریکاست و فارغ از این‌که چه کسی می‌رود و چه کسی می‌آید. واقعیتی که از جمله در رأی یکپارچه و اجماع نادر دو حزبی آمریکا در تشدید تحریمهای رژیم ایران رخ نمود.
پیش از این برخی سردمداران رژیم مانند ظریف ابراز امیدواری می‌کردند که اوباما از اختیار وتو خود در مورد تمدید تحریمها استفاده کند؛ اما تصمیم اوباما این امیدها را به باد داد؛ به‌خصوص که اظهارات جان کری وزیر خارجه و دستیار اوباما در سیاست استمالت از رژیم مبنی بر این‌که «تمدید تحریمها علیه رژیم ایران با تعهدات آمریکا در برجام سازگار است» به این یأس و ناامیدی ضریب زد. اما برخی مهره‌های واقع‌بین‌تر رژیم با اذعان به تغییر دوران پیش‌بینی می‌کردند « «الان 30-40 قانون جدید در کنگره آمریکا داریم که در آب نمک خوابانده‌اند، منتظر هستند اوباما پایش را از کاخ سفید بیرون بگذارد تا پروسه تصویب را شروع کنند... و ما مشکلات جدی را در ماههای آینده تجربه خواهیم کرد»[1]
در پرتو واقعیت تغییر دوران می‌توان سمت و سوی بسیاری از تحولات را به‌رغم ظاهر مبهم آن به‌طور واقع‌بینانه‌تری ارزیابی کرد. مثلاً برخی مهره‌ها و رسانه‌های رژیم از انتخاب «تیلرسون» وزیر خارجه آینده آمریکا به‌دلیل دوستی او با پوتین رئیس‌جمهور روسیه و از آن رو که پوتین متحد رژیم است؛ همچنین به‌دلیل این‌که او «با تحریم مخالف و اهل معامله است و می‌خواهد هر حوزه نفتی و البته گازی بلااستفاده را (از جمله در ایران) به بهره‌برداری برساند» ؛[2] ابراز خوشحالی و امیدواری می‌کنند، اما برخی گزارشها حاکی از آن است که «انتخاب رکس تیلرسون... به سمت وزیر خارجه... برای اعمال سیاستهای جدید سخت بر ضد رژیم ایران بوده است... تیم ویژه‌یی اینک در حال فعالیت برای بازنگری برجام است... اگر ایران تجدیدنظر در زمینه توافق اتمی را رد نماید، رئیس‌جمهور منتخب آمریکا این کشور را با فهرست تازه‌یی از تحریمهای اقتصادی روبه‌رو می‌کند که بسیار سخت‌تر از ساز و کار تحریمهای دولتهای بوش و اوباماست.»[3]
اگر چه خامنه‌ای پیش از این تصریح کرده بود «اگر این تمدید، اجرایی و عملیاتی شود، قطعاً نقض برجام است و بدانند جمهوری اسلامی ایران حتماً در مقابل آن واکنش نشان خواهد داد»[4] و اگر چه روحانی نیز گفته بود که اگر مصوبه کنگره به اجرا گذاشته شود، نقض فاحش برجام بوده و پاسخ قاطعانه ما را به‌دنبال خواهد داشت».[5] و اگر چه پس از خودداری اوباما از وتو، برخی مهره‌ها و اعضای مجلس ارتجاع هم اظهار لحیه کردند که این اقدام نقض فاحش برجام است و مجلس بر اجرای مفاد «قانون اقدام متناسب دولت در اجرای برجام» تأکید خواهد کرد[6] ؛ اما کمتر کسی ابهام دارد که نهایت واکنش رژیم و دولت روحانی همان دو نامه است که وی خطاب به ظریف و صالحی نوشت و آنها را به مطالعه و تحقیق «در چارچوب تعهدات بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران» فراخواند که معنای آن بر کسی پوشیده نیست. اما جاش ارنست سخنگوی کاخ سفید که پیش از این دستورات روحانی به ظریف و صالحی را ناقض برجام ندانسته بود، اما برای محکم‌کاری هشدار داد که «اگر رژیم ایران به تعهداتش در چارچوب توافق هسته‌یی پایبند نباشد، آمریکا آماده اعمال مجدد تحریمها خواهد بود»[7].
برگرفته از سرسخن سايت مجاهدين خلق ايران
