سرمقاله لوموند-۷آوریل۲۰۱۷
«دانالد ترامپ واقعیتها را کشف
میکند»- حمله موشکی به سوریه
«دانالد ترامپ با جهان واقعی برخورد میکند. او با
واقعیت فاکتها و پیچیدگی شان روبرو میشود. البته خود را برای چنین احتمالی آماده
نکرده بود. اما لحظاتی این چنین همواره برای تمام سیاسیون معترض، توهم فروش و
عوامفریبان از هر قماش – نظیر مارین لوپن، کاندیدای جبهه ملی در فرانسه و ستایشگر
بزرگ رئیس جمهور آمریکا – وضعیت ناخوشایندی است. آزمون برخورد با واقعیت زندگی
همواره ترجیع بند مورد علاقه آنان («کافی است چنین و چنان کنیم») را نابود
میکند. حال آقای ترامپ این اصل اساسی زندگی سیاسی را تجربه میکند.
ماهی نیست که بگذرد و او ناگزیر نشود از یکی از وعده
های انتخاباتی خود عقب بنشیند...تازه ترین مورد از این گونه عقب نشینی های پرزیدنت
– که میتوان اکثرا به حساب سر عقل آمدن، ولو دیر هنگام، وی گذارد – به شورای ملی
امنیت کاخ سفید باز میگردد. این نهاد مأمور کمک به پرزیدنت در مورد مسائل بزرگ
استراتژیک است. در ژانویه گذشته، آقای ترامپ یک ایدئولوگ سفت و سخت به نام استیفن
بانن را در بالاترین سطح به عضویت این شورا در آورده بود. به عبارت دیگر این فرد
که مدیر سابق سایت اینترنتی راست افراطی و هوادار برتری نژاد سفید به نام
Breitbart News بوده، به مشاور نزدیک و شماره یک آقای ترامپ
مبدل میشد و به این ترتیب نظرات و مشاوره هایش بر کسانی مانند رئیس ستاد مشترک
ارتش آمریکا و رئیس سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا ارجحیت می یافت. چنین چیزی در
تاریخ سیاسی آمریکا دیده نشده بود!
و اما دفتر ریاست جمهوری روز چهارشنبه 5 آوریل اعلام
کرد که آقای بانن شورای امنیت ملی را ترک میکند. ناظران در این رویداد تأثیر و
اعمال نفوذ رئیس جدید این نهاد، ژنرال اچ. آر. مک ماستر، متخصص واقعی امور
استراتژیک، را می بینند که تصمیم گرفته نهاد مزبور را بار دیگر به یک نهاد حرفه
ای، بجای سیاسی یا ایدئولوژیک، تبدیل کند و آقای ترامپ ناگزیر به این اخراج تن
داده است. که خبر بسیار خوبی است.
از سوی دیگر، زیر سنگینی و شوک حمله با گاز خفه کننده
در هفته جاری در سوریه و اینکه ایالات متحده، مانند روسیه، آن را به رژیم بشار اسد
نسبت داده، دیپلماسی دولت ترامپ نیز ناگزیر از نوعی تحول و چرخش شده است. ایده
محوری پرزیدنت این بود که اسد را بعنوان کارآمد ترین شوالیه در نبرد علیه جهادیسم
بکار گیرد، ولو چشم بر وحشیگری های نفرات او در جنگی که شش سال است علیه مردم خود
آغاز کرده و از بابت خشونت و بربریت دست کمی از توحش جهادیستها ندارد، ببندد، یا
واقعیت نقش دمشق در قدرت یابی تروریسم اسلامیستی را نادیده بگیرد.
هر چند واشینگتن هنوز رسما خواستار «رفتن بشار»
نشده، آقای ترامپ دست کم ناگزیر شده بپذیرد که «دنیای متمدن نمیتواند قساوت این
مرد را نادیده بگیرد». وزیر خارجه او، رکس تیلرسون از این هم فراتر رفته و ضمن
اینکه با ذکر نام، حاکم سوریه را بعنوان مسئول این حمله محکوم کرده، بر «مسئولیت
اخلاقی» دو پشتیبان و پدرخوانده دمشق در این قضیه، روسیه و ایران، انگشت گذارده
است. این چیزی است که به مراتب از یک تغییر لحن ساده فراتر میرود...
لذا میتوان نتیجه گرفت که آقای ترامپ بتدریج می آموزد
که سیاست چیزی نیست که بتوان به ضرب 140 حرف یک «توئیت» خشمگینانه یا ساده لوحانه
به آن پرداخت...»
