بند تنبان ملا نصرالدین و حکایت رژیم صالح کهن دل( زندان گوهردشت)

حکایت کرده اند : ملانصرالدین نیمه شب در داخل کوچه زیر نور مهتاب با هر دو دستش تنبانش را گرفته، دور خود می چرخید. پیرزنی نزدیک شد و پرسید: ملّا باز چه مشکلی پیش آمده؟ ملا گفت: دارم دنبال بند تنبانم میگردم که در خانه گم کرده ام پیرزن گفت آنچه در خانه گم کرده ای در کوچه می جوئی؟ ملا نگاهی عاقل اندر سفیه انداخت و طلبکارانه گفت: بیخبر، خانه تاریک است و بیشترین نور مهتاب اینجاست پیرزن خندید و گفت : تو عقلت را گم کرده ای اول دنبال آن بگرد حال حکایت رژیم رژیم که از بدو تاسیس، اساس ایده خود را بر انکار حقوق مردم ایران گذاشته و عملا با خیمه شب بازی و نیرنگ از مردم به عنوان ابزاری برای پیشبرد امیال خود سود برده است، حال که خود را غرق در بحرانهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی …. می بیند و احساس می کند دیگر ترفندهای گذشته اش کارساز نیست، پرده را کنار زده و به تمام خط قرمزهای ساختگی قبلی پشت پا می زند بجز خط قرمز واقعی نانوشته (مردم ایران ). در این راستا آخوند روحانی و هم پیمانانش تصور می کنند آنچه را که در این ۳۶ سال در بین مردم ایران گم کرده اند، می توانند در خیابانهای ژنو ، نیویورک، و…..پیدا کنند ، و به همین خیال باطل گماشتگان خود را روانه کشورهای غربی کرده اند تا با دست بوسی و کرنش در مقابل استعمار جهانی راهی برای نجات خود پیدا کنند و آنقدر در وهم خود غرق شده اند که اصل ساده سیاسی را متوجه نیستند که اگر کل عوامل استعمار غرب را هم کمک گیرند دیگر کارساز نیست. چون آنچه تعیین کننده است مردم ایران هستند که دیگر هیچ مشروعیتی برای رژیم قائل نیستند و مردم به این باور رسیده اند که هیچ سنخیتی با حاکمان ایران ندارند. حال اگر خوش بین و ساده لوح باشیم و یک در هزار تصور کنیم روحانی و دارو دسته اش بین منافع مردم و رژیم حاکم، منافع مردم را ترجیح میدهد، این امر ممکن نیست مگر اینکه ایشان حد اقل: به جای رفتن به پای بوسی کری و اوباما …. به پای بوسی مردم روی بیاورند و از تک تک مردم ایران نسبت به خیانت های گذشته خود پوزش بخواهند و اعتراف بکنند که در طول حیات رژیم هر کاری کردند درست در مقابل منافع مردم بوده و به جای گشتن دنبال گمشده خود در خیابانهای کشورهای غربی، به تک تک خیابانهای ایران سربزنند و از تمام کارتن خوابها و جوانان معتاد که قربانیان سیاست کثیف حاکمیت هستند پوزش بخواهند و در مقابل تمام مردم سوریه و عراق زانو بزنند و طلب بخشش بکنند که مسبب اصلی ویرانی کشور آنها فقط و فقط سیاست پلید آنها می باشد. به سلولهای انفرادی زندانهای کشور مراجعه کنند و از تک تک افرادی که به خاطر عشق به وطن متحمل شنیع ترین شکنجه های روحی روانی شده اند و می شوند طلب مغفرت بکنند و در مقابل هزاران خانواده ای که فرزندانشان به خاطر آزادی به بالای دار کشیده شدند ابراز ندامت بکنند و در مقابل تمام مساجد کشور زانو بزنند و پوزه خود را به خاک بمالند که چهره اسلام ، صلح، رهائی و محبت را به گند کشیدند و تمام ارزشهای والای آن را فدای اهداف شیطانی کثیف خود کردند. آری گم شده رژیم حاکم همینجا درایران است. اگر به خاطر روشنائی خیابانهای ژنو، نیویورک، گم شده خود را آنجا جستجو میکنند، هر روز نسبت به روز قبل چاهی که برای خود کنده اند عمیق و عمیق تر خواهد شد. صالح کهن دل زندان گوهردشت - ۱۴ بهمن ۱۳۹۳