یکشنبه سوم اسفند هزارو سیصدو نود سه آخرین روز حیات بزرگ مردی بود که ، در عرصه های هنری و سیاسی ایران تا انتهای تاریخ یک ملت خواهد درخشید. او با خلق آثاری جاودان در حوزه هنر موسیقی پاپ جاودانگی خود را بر پیشانی تاریخ حکّ کرد. ارزش بالای آندرانیک را اما نه در هنر ارزشمند او بلکه باید در بستری جستجو کرد که او برای ارائه هنرش به کار گرفت . آری تاریخ ایران زمین فراموش نخواهد کرد که در زمانه‌ای که که هجوم ایلقار خمینی ، مقاومت خونباری را هدف قرار داده بود او با گنجینه هنریش به حمایت از این مقاومت بر خواست و در این راه از هیچ کوششی فرو گذار نکرد
درخشش سیمای این مرد بزرگ اما در میدان جنگ سیاسی به روشنی نمایان میشود . آنجا که کسانی در زیر چادر عافیت حربه سکوت اختیار کرده بودند ، او در مقابل هجمه شغالان ، سلاح " فریاد " را برگزید و شجاعانه از مقاومت و رهبر ی آن دفاع کرد. خلوص نیت او در دفاع ازمقاومت ، ارادت قلبی ا‌ش به مسعود رجوی و عزم جزمش برای احقاق حقوق مردم او را به مقام والائی از انسانیت رسانده بود که در همه حال بفکر مردم و مبارزان آن بود . به همین خاطر وقتی در آخرین روزهای زندگیش هنگامیکه با مرگ دست و پنجه نرم میکرد در ورود به بیمارستان و دیدن تجهیزات بیمارستان نه تنها برق شادی برای سلامتی خودش که بسیار هم به آن نیاز داشت در چشمانش ندرخشید بلکه قلب بیمارش را غمی بزرگ فرّار گرفت . غم محاصره پزشکی فرزندانش ، همرزمانش و همراهانش دربیست و اندی سال گذشته . از همین روست که خود را بحق مجاهد مینامد و به اشرفی بودن خود افتخار نیز میکند . و هر جا که می‌‌خواهد از آنها نام ببرد از ضمیر ما استفاده میکند چرا که او خود را جز لاینفک مجاهدین میدانست
امروز اگر چه از هنر نمائی آن پنجه های زرین محروم هستیم اما اندیشه و راه و رسم آندرانیک ماندنی و راه نماست . باید اعتراف کرد که فقدان آندرانیک بسیار غم انگیز است ، اما, ما غم از دست دادنش را با سایه قامت بلندش در میدان مبارزه میپوشانیم،و از ا و میاموزیم که عشق ماندنی است به خصوص وقتی که نثار سزاوار‌ترین‌ها میشود.
آندرانیک ، افتخار ایرانیها، ارامنه و مجاهدین در میان اسطوره‌ها همچون الماسی خواهد درخشید . پس خوشا به مقاومتی که از حمایت و عشق چنین مردانی مهربان ، متعهد و مبارز بر خوردار بوده و هست .
محمد حسین توتونچیان
عضو اتحاد زندانیان سیاسی متعهد به سرنگونی
