آن که از آغاز هم با ما نبود ـ نسیم هامون

 

به بهانهی مرگ خمینی

  

بگذار زبـان

جهان را کلمه و اندیشه کند

بگذار سالهای واژهناک

سخن بگویند

آن را که شوکت درخت را

مشق «دار» کرد

و شاخساران را

قاتل شقایق! 

آن که شکوه «شرم» را

شکست انسان خواست!

بگذار سالهای تکهتکه شدن گرد آیند

بگذار آب و آتش

سخن بگویند

باد و خاک

به زبان آیند...

بگذار آبشار ستارگان و

گیسوان ماه و

یـال خورشید

معناهای تیرباران شده را بر شانههای زمین افشانند... 

و سالهای واژهناک

سخن بگویند

آن را که الفبای زندگی

در سلولهایش خـزه بود

و خونش

جوبـار سنگ.

در کاوش زمین

بگذار عاشقانههای شرحه شرحه گرد آیند

اعماق آسمانها را

ابر و باران و پرنده به زبان آیند

ز آن که چشمانداز پنجرهاش

کرانههای اعصار غـبـار، 

شاخسار باغش

آشیان تاریک بوف، 

کوچه ـ سار اشتیاقش

پگاهان «دار» زای.

بگذار پنجرهها سخن بگویند

مشاطهگری را که

گورستان را در خیابان آراست

و میدان را

برج میعاد رؤیاکش شهر کرد

تا مرگ

بهشت گمشدهی «بعثت انسان!» باشد؛ 

ـ آن که شوق بیداری صبحش

صلیب بر شانهی پیامبران ـ

بگذار آزادی

سرود نگسستن ما را

عاشقانههای اندیشه کند

و سالهای واژهناک

سخن بگویند

ز آن که از آغاز هم با ما نبود

تهی از آب بود و باد

تهی از خاک بود و آتش

تهی از انسان... 

ـ آن که مردارش

شرهییست در مغاک خـزه... 

5خرداد 94.