نه به شکنجه، نه به اعدام و نه به آخوند روحانی در پاریس

برگرفته از همبستگی ملی ایران ،13ژانویه 2016،محمد قرائی:‌ 

لینک به منبع :

هر روز که می‌گذرد حلقه انزوای بین‌المللی بر گردن فربه آخوندهای وطن‌فروش، تنگ و تنگ‌تر می‌شود. کشورهای کوچک و بزرگ اطراف ‌و اکناف جهان، به‌رغم بذل و بخشش‌های بادآورده، اعتراض خودشان را به عمامه پیچان تهران پنهان نمی‌کنند. کشور آفریقایی سودان که روزگاری به حیاط‌خلوت ایادی تروریستی رژیم تبدیل‌شده بود، دم سفیرخامنه‌ای را گرفته به بیرون پرتابش می‌کند. اتحادیه عرب 

و کشورهای حوزه خلیج‌فارس، یکی پس از دیگری اطلاعیه محکومیت رژیم برسرودست بلند می‌کنند. آخوندها، آشکارا به شکر خوری خود اعتراف می‌کنند. نماینده رژیم در سازمان ملل توبه‌نامه می‌نویسد. نمایندگان ولی‌فقیه پوشالی درنمایشات جمعه، عاملان و آمران حمله به سفارت عربستان را که تا دیروز نظرکرده نظام بودند، مجرم و خائن می‌نامند! اقتصاد بحرانی رژیم از نفس افتاده است. اقتصاددانان فرمایشی حاکمیت میگویند فقط مبلغ پرداختی یارانه‌ها دوبرابرقیمت نفتی است که دولت می‌تواند به فروش برساند. دلواپسان نظام زبان‌درازی می‌کنند که نه چرخ سانتریفوژها می‌چرخد و نه‌چرخه اقتصاد. کشاورزی ویران، کارگران بیکار و بازار در رکود مطلق است. جمعیت مال‌باختگان همه‌روزه، پایگاه‌های غارت و چپاول را به نشانه اعتراض تسخیرمی‌کنند. شاهرگ حیات صدور تروریسم نظام که شیرها و لوله های نفت باشند، هر روز لاغر و لاغرتر میشوند. به قول رسانه‌های خودشان دلار پرواز کرده و بالطبع ارزش پول ملی کم و کمتر میشود.

رفسنجانی یکی از دلایل نوشیدن جام زهر آتش‌بس را وضعیت فلاکت‌بار اقتصادی خوانده بود. بخاطر دارم جایی به نقل از او آمده بود: "وضع اقتصادی به‌قدری خراب‌شده بود که نظام حتی قادر به خرید بند پوتین سربازان خودش هم نبود".  قرائن و شواهد نشان می‌دهد به قطع و یقین شرایط اقتصادی نظام پوشالی وخیمتر از آن دوران است. در آستانه نمایش پرتنش انتخابات، جنگ گرگ‌ها بیش‌ازپیش شدت گرفته است. دبیر کل «جبهه پایداری» گفته اگر بنا به امربه‌معروف و نهی از منکر فیزیکی باشد رفسنجانی را باید تکه و پاره می‌کردیم.

ابراهیم اصغر زاده اصلاح‌طلب قلابی میگه حمله و هجوم به سفارت عربستان اسیدپاشی به‌صورت سیاست خارجی نظام است. بزرگ عمامه داران نظام، خامنه‌ای با دجالیت تمام گفت مردم در نمایش رأی‌گیری شرکت کنند حتی اگر مخالف حکومت و مخالف من هم باشند. مردم باید برای حفظ مملکت و کشور دخالت کنند. فراموش نکنیم که خمینی بارها گفته بود ملی‌گرایی خلاف اسلام است و... بدیهی است، علیرغم همه گرفتاری‌های نفس گیر و بحرانهای لاعلاج، جناحین رژیم خط قرمزهای مشترکی دارند که تمام عمر به آن‌ها وفادار بوده و هستند. ازجمله آن‌ها، ماشین‌های سرکوب، شکنجه و اعدام نباید لحظه‌ای از حرکت بازایستند. بساط دار و درفش بر سرچهارراهها و برسر میدانها برقرار باید باشد. دستگاه‌های عظیم جرثقیل‌ها برای حلق‌آویز جوانان وطن در هر کوی و برزن لازمه ادامه این حکومت جهنمی است. بودونبودش در داخل با طناب دار و دارودرفش سرشته است. گویی ادامه بقا و نفس کشیدنش با بی نفس کردن مردمان این مرزوبوم میسر است. چشم اسفندیار وپاشنه آشیلش شلاق، شکنجه و اعدام است. در مدت بیش از سه دهه از حکومت ننگین ونکبتبارش نه‌تنها دست از این حربه ضد بشری برنداشته بلکه حتی حرف وکلامی علیه اعدام و... را برنمی‌تابد. همچنان که گفته شد، رژیم به دلیل عملکرد جنایت‌کارانه خود و رنج و فدای بیکران فرزندان رشیدش در مقاومت، لرزان‌ترین دوران عمرش را سپری می‌کند، لحظه را غنیمت شمریم.

مقاومت سترگ مردم ایران سالهاست پرچم حقوق بشر و لغو اعدام به هردلیل را 

بلند کرده است. در برنامه تاریخی بیانیه ده ماده ای خانم مریم رجوی میخوانیم:  "ما در ایران آزاد شده فردا، از لغو حکم اعدام دفاع می‌کنیم و نسبت به آن متعهدیم". رئیس جمهور برگزیده مقاومت خانم رجوی بارها و بارها در مقابل ده ها هزار ایرانی وآزادیخوهان جهان با صدای رسا گفته اند: من یک آرزو دارم، آرزوی ایران آزاد وبدون اعدام!  خوشبختانه در داخل مرزهای به خون نشسته، رو درروی حاکمان تشنه به خون، بسیاری ازمردم علیه شکنجه و اعدام بپاخاسته اند. مادران و پدران شهدا و زندانیان سیاسی پیشقراولان این جمعیت روبرشد و بالنده هستند.  وقت آنست که به پاخیزیم، تمام قد و با تمام امکانات ضربه نهایی را برماشین اعدام فرود آوریم. شیخک دجال، رئیس جمهوراعدام وشکنجه در آستانه سفربه فرانسه است. شرکت فعال تک به تک انسانهایی که میتوانند قدمی دراین مسیربردارند وظیفه مبرم و وجدانی است. رژیم پا بگور ملاهای حاکم با سرکشیدن جامهای زهر آتش‌بس واتمی درحال احتضارحتمی است. نباید به قاتلان حرث ونسل مردم ایران برای تجدید قوا امان داد. با شعارنه به شکنجه، نه به اعدام و نه به روحانی رئیس جمهور هزاران اعدامی در ایران، وعده ما میدان حقوق بشرپاریس، تروکادرو، بیست و هشت ژانویه دو هزار شانزده برابر با هشت بهمن هزارسیصد ونود وچهار.