اریک فروم در کتاب خوشبختی و سلامت روانی در دنیای پیشرفته، می‌گوید:
«هدف زندگی که منطبق با ذات وجودشناسانه‌ی انسان است، این است که عشق بورزد.
بتواند از منطق خود استفاده کند، عینیت‌گرا و متواضع باشد تا بتواند با واقعیت خارج از فرد، و در درون خود، بدون آن که به تحریف و از خودبیگانگی کشیده شود، در ارتباط باشد.
این نوع ارتباط با جهان، بزرگترین منبع توان انسان، فراتر از نیروی شیمیایی تولید شده در بدن انسان است. هیچ چیز در جهان، سودمندتر از خلق عشق واقعی و ناب نیست. در ارتباط با واقعیت بودن، دوری از تخیلات و اوهام، برخورداری از تواضع و عینیت‌گرایی، برای دیدن آنچه وجود دارد و خودداری از صحبت در مورد آن چه ما را از واقعیت دور می‌کند.»
