تاریخ :7 اکتبر 2016
نوشته ای از زندانی سیاسی ارژنگ داودی در زندان زابل دو سوال و يك جواب روشن
نوشته ای از ارژنگ داودی زندانی سیاسی تبعید شده به زندان مخوف زابل
هم ميهنان
بيش از سیزده سال است كه بر اساس احكام ستمگرانه عمال رژيم منحط خامنه اي و شركا، زندانهاي اوين، رجايي شهر، بندر عباس و زابل را يكي پس از ديگري و بالاجبار دوره ميكنم، حبس ميكشم و رنج مضاعف مي برم.
در اين مدت طولاني، بارها به بهانه هاي واهي از بندي به بند ديگر انتقال يافته و هر بار نيز بخشي از وسايل ضروري ام را از دست داده و براي مدتي در مضيقه و تنگنا قرار گرفته ام
بمنظور خسته و مستأصل نمودن اينجانب، عمال اطلاعاتي- امنيتي رژيم در بيدادگاههاي انقلاب بطور متوسط سالي يكبار دستور انتقال مرا از زنداني به زندان ديگر داده اند و در اين رابطه تا كنون سیزده بار توسط انواع مزدوران در سپاه، وزارت اطلاعات و يا نيروهاي انتظامي جابجا شده ام.
هر بار علاوه بر اينكه بخشي از وسايل ضروري خود را بناچار در زندان جا گذاشته و آنچه ضروري تر بوده را تا درب زندان حمل كرده ام، اما در آنجا نيز مأموران بدرقه به بهانه هاي گوناگون بخش ديگري از وسايل مرا پس زده اند. روي هم رفته فقط در نه مرحله از انتقالهاي سیزده گانه خود توانسته ام يك دست لباس اضافي، خميردندان ، مسواك و اينگونه اقلام بسيار ضروري را با خود ببرم.
در سالهاي 90 و 93 كه بترتيب در تاريخ 90.8.20 از بند 209 و 93.2.17 از بند 240 زندان اوين توسط عوامل كينه توز وزارت اطلاعات به بندر عباس منتقل شدم، هر دو بار با همان لباسي كه بر تن داشتم به زندان مقصد منتقل گرديدم. هر چند كه در هر دو وعده قول دادند كه وسايل مرا ظرف يك هفته بفرستند اما از آنجا كه قول نامردمان قابل اعتنا نيست هرگز منتظر نماندم ولي حد اقل اينكه آنان هزينه ا ي تحت عنوان هزينه انتقال يا به عبارت دقيق تر ”باج” طلب نميكردند.
اما امسال در تاريخ 95.7.1 يعني در سيزدهمين مورد كه براي تحمل پنج سال حبس در تبعيد از زندان رجايي شهر به زندان مركزي زابل انتقال مي يافتم پس از بازرسي وسايل مربوطه با دو مأمور بدرقه به مقصد شهر زابل از زندان خارج شديم ولي چون حاضر به پرداخت باج تحت عنوان هزينه انتقال نشدم، مأموران بدرقه ابتدائأ مرا به يكي از مراكز فرماندهي نيروي انتظامي كرج موسوم به قرارگاه استاندار واقع در ميدان سپاه بردند.
در آنجا نيز بعلت امتناع از پرداخت باج بدستور خودسرانه سروان حسين بهاروند مرا بازداشت؟! و به كلانتري پانزده فرستادند، تا شايد تحت فشار مجبور گردم كه وجه مورد مطالبه لاشخوران نيروي انتظامي بالغ بر يك ميليون و دويست هزار تومان را بپردازم.
نهايتا روز جمعه سركرده لاشخواران قرارگاه با نام و عنوان پوشالي سرهنگ پاسدار شكيبا كه در طماعي و رذالت روي سياه ژاندارمهاي دوران شاه را سفيد كرده ، نگذاشت حتي يك دست لباس اضافي، خمير دندان و مسواك همراه خود بياورم. اين در حالي است كه به زندان مركزي زابل در فاصله 2000 كيلومتري از مركز تبعيد مي شدم.
با يادآوري اين حقيقت تأسف بار كه مزدوران كيته توز و گدا صفت سپاه و اطلاعات رژيم پس از منحل نمودن مجمتع آموزشي – فرهنگي پرتو حكمت متعلق به اينجانب در بهار سال 86 و نيز سرقت كليه اسناد رسمي مالكيت ، ساختمان سه طبقه موسوم به ساختمان مدرسه را پلمب و پس از مدتي به كمك عوامل خود فروخته آنرا به فروش رساندند، اينكه بعنوان مشتي نمونه دو صد خروار دو سؤال خود را مطرح مي نمايم:
سوال اول: آيا حق ندارم با صداي بلند اعلام نمايم كه يك سرهنگ پاسدار در رژيم فقيه تنها با يك سرجوخه بدنام در رژيم شاه قابل مقايسه است و نه بيشتر؟!
سؤال دوم: آيا بر اساس همين قياس منطقي نميتوان گفت سر كرده باند مافيايي حاكم بر تهران يعني شخص علي خامنه اي كه قبل از انقلاب به علي گدا معروف بود ولي پس از انقلاب 57 همواره در مصدر امور قرار گرفته و تا همين چند سال پيش بوقهاي تبليغاتي رژيم او را در ملكوت مي نشاندند، پس از 38 سال هنوز آنقدر شأن و لياقت پيدا نكرده تا در قد و قواره يك ملاي متوسط الاحوال در زمان شاه ظاهر شود؟!
واقعا كه چه درست گفته اند كه تربيت نا اهل را چون گردكان در گنبد است.
پيش به سوي انقلاب سوم، يعني انقلاب دمكراتيك ايرانيان
زنداني سياسي ارژنگ داودي. زندان مركزي زابل 15 مهرماه 1395
********************
بيش از سیزده سال است كه بر اساس احكام ستمگرانه عمال رژيم منحط خامنه اي و شركا، زندانهاي اوين، رجايي شهر، بندر عباس و زابل را يكي پس از ديگري و بالاجبار دوره ميكنم، حبس ميكشم و رنج مضاعف مي برم.
در اين مدت طولاني، بارها به بهانه هاي واهي از بندي به بند ديگر انتقال يافته و هر بار نيز بخشي از وسايل ضروري ام را از دست داده و براي مدتي در مضيقه و تنگنا قرار گرفته ام
بمنظور خسته و مستأصل نمودن اينجانب، عمال اطلاعاتي- امنيتي رژيم در بيدادگاههاي انقلاب بطور متوسط سالي يكبار دستور انتقال مرا از زنداني به زندان ديگر داده اند و در اين رابطه تا كنون سیزده بار توسط انواع مزدوران در سپاه، وزارت اطلاعات و يا نيروهاي انتظامي جابجا شده ام.
هر بار علاوه بر اينكه بخشي از وسايل ضروري خود را بناچار در زندان جا گذاشته و آنچه ضروري تر بوده را تا درب زندان حمل كرده ام، اما در آنجا نيز مأموران بدرقه به بهانه هاي گوناگون بخش ديگري از وسايل مرا پس زده اند. روي هم رفته فقط در نه مرحله از انتقالهاي سیزده گانه خود توانسته ام يك دست لباس اضافي، خميردندان ، مسواك و اينگونه اقلام بسيار ضروري را با خود ببرم.
در سالهاي 90 و 93 كه بترتيب در تاريخ 90.8.20 از بند 209 و 93.2.17 از بند 240 زندان اوين توسط عوامل كينه توز وزارت اطلاعات به بندر عباس منتقل شدم، هر دو بار با همان لباسي كه بر تن داشتم به زندان مقصد منتقل گرديدم. هر چند كه در هر دو وعده قول دادند كه وسايل مرا ظرف يك هفته بفرستند اما از آنجا كه قول نامردمان قابل اعتنا نيست هرگز منتظر نماندم ولي حد اقل اينكه آنان هزينه ا ي تحت عنوان هزينه انتقال يا به عبارت دقيق تر ”باج” طلب نميكردند.
اما امسال در تاريخ 95.7.1 يعني در سيزدهمين مورد كه براي تحمل پنج سال حبس در تبعيد از زندان رجايي شهر به زندان مركزي زابل انتقال مي يافتم پس از بازرسي وسايل مربوطه با دو مأمور بدرقه به مقصد شهر زابل از زندان خارج شديم ولي چون حاضر به پرداخت باج تحت عنوان هزينه انتقال نشدم، مأموران بدرقه ابتدائأ مرا به يكي از مراكز فرماندهي نيروي انتظامي كرج موسوم به قرارگاه استاندار واقع در ميدان سپاه بردند.
در آنجا نيز بعلت امتناع از پرداخت باج بدستور خودسرانه سروان حسين بهاروند مرا بازداشت؟! و به كلانتري پانزده فرستادند، تا شايد تحت فشار مجبور گردم كه وجه مورد مطالبه لاشخوران نيروي انتظامي بالغ بر يك ميليون و دويست هزار تومان را بپردازم.
نهايتا روز جمعه سركرده لاشخواران قرارگاه با نام و عنوان پوشالي سرهنگ پاسدار شكيبا كه در طماعي و رذالت روي سياه ژاندارمهاي دوران شاه را سفيد كرده ، نگذاشت حتي يك دست لباس اضافي، خمير دندان و مسواك همراه خود بياورم. اين در حالي است كه به زندان مركزي زابل در فاصله 2000 كيلومتري از مركز تبعيد مي شدم.
با يادآوري اين حقيقت تأسف بار كه مزدوران كيته توز و گدا صفت سپاه و اطلاعات رژيم پس از منحل نمودن مجمتع آموزشي – فرهنگي پرتو حكمت متعلق به اينجانب در بهار سال 86 و نيز سرقت كليه اسناد رسمي مالكيت ، ساختمان سه طبقه موسوم به ساختمان مدرسه را پلمب و پس از مدتي به كمك عوامل خود فروخته آنرا به فروش رساندند، اينكه بعنوان مشتي نمونه دو صد خروار دو سؤال خود را مطرح مي نمايم:
سوال اول: آيا حق ندارم با صداي بلند اعلام نمايم كه يك سرهنگ پاسدار در رژيم فقيه تنها با يك سرجوخه بدنام در رژيم شاه قابل مقايسه است و نه بيشتر؟!
سؤال دوم: آيا بر اساس همين قياس منطقي نميتوان گفت سر كرده باند مافيايي حاكم بر تهران يعني شخص علي خامنه اي كه قبل از انقلاب به علي گدا معروف بود ولي پس از انقلاب 57 همواره در مصدر امور قرار گرفته و تا همين چند سال پيش بوقهاي تبليغاتي رژيم او را در ملكوت مي نشاندند، پس از 38 سال هنوز آنقدر شأن و لياقت پيدا نكرده تا در قد و قواره يك ملاي متوسط الاحوال در زمان شاه ظاهر شود؟!
واقعا كه چه درست گفته اند كه تربيت نا اهل را چون گردكان در گنبد است.
پيش به سوي انقلاب سوم، يعني انقلاب دمكراتيك ايرانيان
زنداني سياسي ارژنگ داودي. زندان مركزي زابل 15 مهرماه 1395
********************
دبيرستان علم مشهد يكي از اين نمونه‌ها و شواهد تاريخي عملكردهاي نظام خون سرشته ولايت‌فقيه است:
دبيرستاني كه ازلحاظ علمي تحت مديريت دانشكده علوم مشهد بود و آن‌چنان مورد استقبال دانش آموزان بود كه براي ورود به آن داوطلبين با سطح نمره مشخص، بايستي دريك آزمون كنكور ورودي شركت مي‌کردند. تعداد هنرجوياني كه در اين آزمون ورودي موفق مي‌شدند هرساله 80 نفر از بين چند صد دختر و پسر داوطلب بود. علاوه بر آن سالانه تعدادي دانش‌آموز نخبه نيز از شهرستان‌هاي جنوب خراسان را مي‌پذيرفت كه ما به آنها دانش آموزان شهرستاني مي‌گفتيم. موقعيت اين دبيرستان در خيابان سرسبز و زيباي كوه‌سنگي قرار داشت و خوابگاه دانش آموزان شهرستاني آن نيز در همين خيابان در جنب فلكه الن‌دشت قرار داشت جايي كه از سال 60 تاکنون تبديل به دادگاه ضدانقلابي رژيم و محل قضات جنايتکار قتل و اعدام‌شده است.
اين دبيرستان در کنار مجموعه امور تربيتي دانشكده علوم مشهد بود. مساحت تقريبي آن 100 در 200 متر و ضلع غربي آن به سمت كوه‌سنگي قرار داشت، در بدو ورود در سمت راست يك سالن بزرگ با سقفي بلند براي تمرينات ژيمناستيك قرار داشت جايي كه خودم بارها در ساعات فراغت و… در اين سالن از انجام حركات ژيمناستيك خيلي لذت برده بودم، سالني با ارتفاع تقريبي 7 متر، طول 30متر و عرض 20 متر، با امكاناتي كافي از تشك، تخته پرش، تهويه و… در سمت چپ محوطه دبيرستان يك ساختمان لابراتوار پيشرفته آموزش زبان انگليسي قرار داشت و در ادامه در سمت راست محوطه، كتابخانه و محل كار مديريت و… در قسمت انتهايي محوطه آن يك استاديوم زيبا براي مسابقات بسكتبال و واليبال با پلکاني سيماني در دور آن، براي تماشاچيان و در وسط ضلع شمالي آن جايگاه مهمانان ويژه كه در زير آن محل رخت‌کن بازيكنان بود؛ هنوز فريادهاي تشويق همكلاسانم به هنگام برگزاري مسابقات در مقطع قبل از 57 در استاديوم اين دبيرستان در ذهنم باقي است: كه در تشويق فرياد مي‌زديم «… اينا بچه‌هاي باغ علم‌اند هو هو هو…» قهرماناني كه بعدها، از تابستان سال 60 و تا قتل‌عام 67 بسياري از آنان به‌طور عمده به سازمان پرافتخار مجاهدين خلق پيوسته و در مبارزه با رژيم ضدبشري خميني به شهادت رسيدند. ازجمله مجاهدين شهيد: بهمن مقدس جعفري، حسين زرسازان، ناديا كاوياني، محمدرضا پهلوان لو، علي ثاقب، ابوالحسن تقي‌آبادي، بهروز پاشايي، محمد جواد موحد فخر، مجيد ناجي، رضا بحر ابادي و… و شهيدان قتل‌عام همچون حميد ميرسيدي كه به همراه صدها مجاهد ديگر در قتل‌عام 67 به شهادت رسيدند؛ و مركز آموزشي تبديل به‌جايي شد كه بعداً در سال 60 تک‌سلولي‌هايي نمور و بدون برق در محل رخت‌کن آن ايجاد شد و زنداني فقط در حد يك شمع روشنايي داشت، مجاهديني همچون محمد اخوان هاشمي و داريوش آذرنگ و… صدها جوان ديگر كه در اين سلول‌ها ماه‌ها تحت شكنجه بودند و حتي زندانياني بودند كه كسي نتوانست روي آنها را ببيند و به دست دژخيمان خامنه‌اي به شهادت رسيدند.
در طرفين محوطه از دم درب تا استاديوم، درختان كاج بلند در دو رديف و گل‌هاي رز سرخ و سفيد و ديواره‌هايي از درختچه‌هاي سرسبز شمشاد قرار داشت و در بين آنها پياده‌روي سيمان شده و آلاچيق زيبايي با سنگفرش مرمر كه تفرجگاهي زيبا براي گذراندن اوقات فراغت دانش آموزان بود. در سمت چپ زمين زيباي گلف مينياتوري شده و بعدازآن دو زمين زيباي بدمينتون كه با سراميک‌هاي قهوه‌اي‌رنگ سنگفرش شده بود سپس زمين‌هاي متعدد گلف در حياط جانبي ديگر در پشت کلاس‌هاي درس قرار داشت؛ کلاس‌ها با مساحت تقريبي 6 در 4 متر بود، بعدها در سال 61 وقتي مرا براي دو ماه از زندان وکيل‌آباد به اين بازداشتگاه تبعيد كردند ديدم كلاس درس سابقم به زندانم تبديل‌شده است، زنداني كه من به همراه 40 نفر ديگر شب‌ها به‌صورت فشرده و كتابي در آن مي‌خوابيديم، طي اين مدت 60 روزه، فقط دو بار به ما هواخوري دادند و محل هواخوري همان زمين گلف مينياتوري و زمين بدمينتون بود كه حال لگدمال شده و با صفحات فلزي بلند دور آن را حصار كشيده بودند، تا مانع ديد ما به آن باغ زيبا شوند. حتي هنگام انتقال ما براي هواخوري از سلول كه مسافت آن كمتر از 30متر بود به ما چشم‌بند مي‌زدند اما من كه سابقاً محصل همين دبيرستان بودم وجب‌به‌وجب آن را آشنا بودم و در دلم به دژخيمان مي‌خنديدم، يک‌بار ديگر مرا براي بازجويي به مدت يك هفته به سلولي در اين دبيرستان بردند، ديدم محل آزمايشگاه فيزيك سابقمان است كه حالا تبديل به محل شكنجه و بازجويي شده است. من خودم در همين محل تحت شكنجه و بازجويي بودم ولي دردناک‌تر از شکنجه‌هاي اعمال‌شده روي خودم صداي فريادهاي طولاني خواهر ديگري كه تحت شكنجه بود جسم و روان مرا بسيار مي‌آزرد. از اين نمونه طي مدت دو سال كه در زندان بودم از بسياري ديگر از هم‌رزمانم كه خودشان نيز آنجا را تجربه كرده بودند شنيده بودم. يادآور شوم كه زندانيان سياسي وکيل‌آباد مشهد در بين خودمان اسم اين شکنجه‌گاه را جزيره گذاشته بوديم چون از شروع سركوب بعد از سي خرداد سال 60 و تا هنگام قتل‌عام و بعدازآن اين محل همواره ورودي و تبعيدگاه صدها و بي‌شماران مجاهدين و مبارزيني بود كه دستگير مي‌شدند همچنين محل سلول‌هاي انفرادي و سر به نيست كردن زندانيان سياسي هم بود و به همين دليل جزيره نام‌گرفته بود چون به‌طور واقعي هركس وارد آن مي‌شد ارتباطش با دنياي بيرون و با ديگر زندانيان قطع بود… در سال 67 محل سالن سابق ژيمناستيك را جلادان خامنه‌اي كه ابتدا آن را تبديل به پاركينگ موتوري كرده بودند به‌منظور مخفي‌کاري هرچه بيشتر، تبديل به قتل گاه زندانيان مجاهد نمودند به اين منظور تعدادي طناب دار را در چند رديف از تيرآهن‌هاي سقف بلند آن آويختند و هر بار حلقه طناب‌ها را به گردن نفرات انداخته و سپس طناب‌ها را به‌صورت جمعي به ماشين بسته و با حركت خودرو هر بار تعداد 17 تا 20 مجاهد را به شهادت مي‌رساندند. اين پروژه به‌طور عمده شامل همه زندانيان مجاهد زندان وکيل‌آباد مشهد و همچنين زندانيان آزادشده‌اي كه فراخوانده شده و بدون اطلاع احدي مخفيانه شهيد شدند و زندانيان بي‌نام‌ونشاني كه از ساير بازداشتگاه‌هاي مخفي رژيم و از شهرستان‌ها به اينجا مي‌آوردند، مي‌شده است. البته كسي به‌جز قاتلان دست‌اندرکار اطلاع دقيقي از تعداد شهدا ندارد ولي بنا به اطلاعات متفرقه و برآورد منابع مردمي تعداد آن قهرمانان بيش از چند صد نفر است، مستند اين قسمت را به نقل از گزارش يكي از شاهدين مي‌آورم: