سخنرانی تاریخی پروفسور ژان زیگلر نایب‌رئیس کمیتة مشورتی شورای حقوق بشر ملل متحد متشکل از ۱۸ متخصص بین‌المللی در ژنو
ما در شرایط خارق‌العاده‌یی هستیم
مردم ایران و نسل جدیدی به پا خاسته‌اند
و جوانانی که تظاهرات کردند
آنها از جان گذشته هستند و یک دلیل این از جان گذشتن‌ها
اعتراض علیه فقر اقتصادی و فساد آخوندهاست اما در واقع
آتشی که به جان آنها افتاده آتشی است
که توسط شهیدان سال ۶۷ برافروخته شده است
آنها خواهان آزادی، دموکراسی و احترام به حقوق بشرهستند
و جای شکی نیست که آنها از الگوی قهرمانانة شهیدان ۶۷ انگیزه می‌گیرند
فداکاری فوق‌العاده این مردان و زنان قهرمان در سی سال پیش
هنوز هم موضوع روز است
پروفسور ژان زیگلر – نایب‌رئیس کمیته مشورتی شورای حقوق بشر ملل متحد:
آقای رئیس جلسه، خانم‌ها و آقایان، قبل از هر چیز از دعوتتان تشکر می‌کنم. هم‌چنان که اطلاع دارید، کمیته مشورتی شورای حقوق بشر یک ارگان کمکی شورای حقوق بشر است و بعد از مجمع عمومی و شورای امنیت سومین مرجع مهم سازمان ملل است. این کمیته متشکل از ۱۸ متخصص بین‌المللی است که توسط کشورهای هر کدام پیشنهاد شده‌اند و توسط شورای حقوق بشر انتخاب شده‌اند. آنها کاملاً مستقلند و در حال حاضر من نایب‌رئیس این کمیته هستم که بانک فکری شورای حقوق بشر است و پرونده‌ها را تشکیل می‌دهد، پیشنهادها را ارائه می‌دهد، مأموریت‌ها را اجرا می‌کند و غیره.
کمیتة ما از ۳۹ سال پیش، بارها در رابطه با جنایات دیکتاتوری آخوندها مورد مشورت قرار گرفته و واکنش نشان داده است. امروز صبح ما به دو دلیل اینجا هستیم: اولاً بزرگداشت و یادآوری شهادت حدود ۳۳۰۰۰ زن و مرد جوان و غیر جوان ایرانی در جریان کشتارهای ۱۹۸۸ (سال۶۷) و ثانیاً بررسی شیوه‌های پایان‌دادن به مصونیت قاتلانی که برخی از آنها هنوز در مسند قدرت هستند. باید دید چگونه می‌توانیم آنها را به‌دست عدالت بین‌المللی بسپاریم که مرجعی است برای پایان‌دادن به این مصونیت کاملاً فضاحت‌بار. اجازه بدهید مقدمتاً چند نکته را بگویم؛ قبل از هر چیز تسلیت‌های عمیق خودم را نثار بازماندگان این کشتارها و خانواده‌های شهیدان، نه فقط قتل عام۱۹۸۸ (سال۶۷) بلکه کشتارهایی می‌کنم که تا به امروز ادامه دارد. نکتة دوم: می‌خواستم به اختصار وضعیتی را که امروز در آن هستیم یادآوری کنم. ما در شرایط خارق‌العاده‌یی هستیم و مردم ایران بار دیگر ب‍پاخاستند. نسل جدیدی برخاسته. جوانانی که تظاهرات کردند از جان گذشته هستند، چون می‌دانند که وقتی دستگیر می‌شوند، مورد شکنجه قرار می‌گیرند و به قتل می‌رسند و به این اشراف دارند. البته یک دلیل این از جان گذشتن‌ها همان‌طور که مطبوعات غربی نوشته‌اند، اعتراض علیه افزایش قیمت‌ها و فقر اقتصادی و فساد آخوندهاست، اما در واقع آتشی که به جان آنها افتاده، آتشی است که توسط شهیدان سال ۶۷ برافروخته شده است. آنها خواهان آزادی، دموکراسی و احترام به حقوق بشر هستند و جای شکی نیست که آنها از الگوی قهرمانانة شهیدان سال ۶۷ انگیزه می‌گیرند. لذا به‌نحوی کاملاً فوق‌العاده می‌بینیم که فداکاری این مردان و زنان قهرمان در سی سال پیش هنوز هم موضوع روز است.
نکته مقدماتی سومی که می‌خواستم به سمعتان برسانم این است که دوست من اریک (سوتاس) از کاظم رجوی یاد کرد. کاظم رجوی اولین نماینده شورای ملی مقاومت ایران در شورای حقوق بشر بود. وی فردی بسیار فعال در جامعة مدنی در سطح بین‌المللی و در ژنو بود و به‌یمن کاظم رجوی و آنهایی که جای او را پرکردند ، تماس با شورای حقوق بشر هرگز قطع نشد و سازمان ملل همیشه به شکل خارق‌العاده و هوشیارانه و در جزئیات توسط شورای ملی مقاومت ایران در جریان امور قرار گرفت. از کاظم رجوی صحبت می‌کنم، چرا که وی در روستایی در چند ده کیلومتری اینجا به‌نام «تانه» توسط آدمکشان رژیم تهران به قتل رسید. این جنایت از ماه آوریل ۱۹۸۹ تاکنون بدون مجازات باقی مانده و من نمی‌توانم جلو چنین جمعی از مستمعین صحبت کنم بدون این‌که از تلاش و یاد این مرد کاملاً خارق‌العاده تقدیر کنم که او نیز با جانش قیمت را پرداخت، او کاظم رجوی بود و این کار را برای افشای جنایات آخوندها انجام داد. از آنجایی که ما به یکدیگر بسیار نزدیک بودیم و او در همان دانشگاه من در ژنو استاد دانشگاه بود. می‌خواستم در این فرصت یک نکته در رابطه با کاظم بگویم: من مدت‌ها با یکی از همکارانم در شورای ملی بنام آقای «لوبا» صحبت کردم. او مشاور حکومتی در زمینه عدالت و پلیس در ایالت «وو» بود. کاظم و خانواده‌اش نیز در «تانه» در همین ایالت زندگی می‌کردند. من از دولت و از این وزیر دادگستری ایالت درخواست کردم حفاظت کاظم رجوی را تأمین کنند. کاظم رجوی مخالفت کرد. دولت ایالتی موافقت کرد و درخواست کرد که او به دیدار آنها برود و گفت، ما نظارت و حفاظت توسط پلیس را در «تانه» در منطقه سکونت او تأمین خواهیم کرد، ولی کاظم جواب داد: «هرگز!». من به او گفتم: «مگر دیوانه شده‌یی؟ چرا نه؟ خودت می‌دانی که تهدیدت کرده‌اند»؛ او پاسخ داد: «رفقای من در هیچ جای جهان حفاظت ندارند و من هم نخواهم داشت». او به همین دلیل کشته شد. این‌ها ارزش‌هایی است که از قهرمانان سال ۶۷ به ارث رسیده است؛ و اکنون امید جدیدی با تظاهرات چند روز و چند هفته پیش مرتفع شده است. این تظاهرات قطعاً ادامه خواهند داشت و بهای آن نیز برای تظاهرکنندگان، خون است. جا دارد جمله‌یی از «ژان ژورس» را یادآوری کنم که می‌گفت: «این جاده مملو از جسد است، ولی انتهای آن به عدالت می‌رسد». آن‌چه امروز در ایران رخ می‌دهد، بیانگر امیدی درخشان است، چرا که (و نکات مقدماتی‌ام را با این یادآوری به پایان می‌رسانم)، چون میراث، الگو، شهادت و فداکاری زنان و مردان قهرمان سال ۶۷ بار دیگر در نسل جوانی که امروز بپاخاسته احیا می‌شوند. آنها برای همان ارزش‌های دموکراسی، استقلال و آزادی در ایران برخاسته‌اند.
و اکنون سخنانم را در دو محور ادامه می‌دهم. محور اول یادآوری یکی، دو نکته تاریخی است که به‌نظرم مهم هستند و حرف‌های محور دوم، سخنانم را تکمیل خواهند کرد. خمینی در سال ۱۹۷۹ به ایرانی برگشت که شاه از آن فرار کرده بود و نیروی اصلی که در جامعه مطرح بود، مجاهدین خلق بودند. چرا؟ چون مجاهدین خلق اصلی‌ترین نیروی مقاومت علیه دیکتاتوری شاه بودند. ساواک که پلیس و گشتاپوی شاه بود، تمام بنیانگذاران مجاهدین را از میان برداشت. جانشین بنیانگذار مجاهدین، مسعود رجوی که زنده مانده بود، ده روز قبل از بازگشت خمینی از زندان آزاد شد. وی از اقبال بالایی به‌یمن همین مقاومت علیه دیکتاتوری شاه، برخوردار بود. من نمونه مسعود را گفتم، چون مسعود محکوم به اعدام شده بود و در آخرین دقایق نجات یافت، چون کاظم به دیدار رئیس کنفدراسیون سوئیس رفت که در آن دوران «پیر گرابل» بود و «پیر گرابل» پذیرفته بود که به «سن موریتس» برود، جایی که شاه مشغول گذراندن تعطیلاتش در هتلی بسیار لوکس بود تا از شاه درخواست لغو اعدام مسعود را بکند و شاه نیز نمی‌توانست دست رد به سینه رئیس کنفدراسیون سوئیس بزند. این‌چنین بود که چند لحظه یا شاید چند ساعت قبل از اعدام، مسعود نجات یافت و این‌چنین بود که او به‌طور طبیعی مجاهدین تبدیل به اصلی‌ترین و معتبرترین نیروی ایرانی شدند که خمینی وارد آن می‌شد. یک ملاقات بین خمینی و مسعود یا هیأت مجاهدین که توسط مسعود هدایت می‌شد صورت گرفت؛ یک جلسه که در ۱۹۸۰ بود. در آنجا خمینی گفت هر چه بخواهید بهتان می‌دهم، ولی باید قبول کنید که همراه من «دشمنان خدا» را له کنید. منظورش مستقر کردن دیکتاتوری اسلامی بود؛ و مجاهدین به سینه او دست رد زدند و مخالفت کردند. مسعود گفت، ما این‌قدر از دوستانمان را از دست داده‌ایم، بهای گزافی در زندان‌ها و زیر شکنجه‌های ساواک پرداخته‌ایم و برای استقرار دموکراسی، استقلال، حاکمیت مردم و حقوق بشر در ایران مبارزه می‌کنیم.
از اینجا جدایی صورت گرفت و به‌سرعت اختلافات بالا گرفت و سرکوب تقریباً بلافاصله بعد از آن شروع شد. اوج آن که به گفته مجاهدین یک سرفصل به‌شمار می‌آمد، ۲۰ ژوئن ۱۹۸۱ (۳۰ خرداد ۶۰) بود، (البته قبل از آن هم مسعود روی وعده‌های خمینی حساب نمی‌کرد). در تاریخ ۲۰ ژوئن ۱۹۸۱ (۳۰ خرداد ۶۰)، تظاهرات عظیمی توسط مجاهدین سازماندهی شد که ۵۰۰۰۰۰ نفر در آن شرکت کردند؛ من عکس‌های آن‌را دیده‌ام. دست‌کم ۵۰۰۰۰۰ نفر در تهران، مطالبات آزادی و دموکراسی خود را مطرح کردند. اینجا بود که برای اولین‌بار نیروهای خمینی که همان پاسداران باشند، روی جمعیت آتش گشودند. این اولین کشتار بزرگ در ملاء عام بود و بعد از آن، مجاهدین و دموکرات‌ها و مبارزان آزادی به‌طور عام، زندگی مخفی پیشه کردند و سرکوب شدند؛ سرکوبی که در سال ۱۹۸۸ به اوج رسید.
بعد از این جدایی دیگرمذاکره‌یی در کار نبود و خشونت فاشیستی بنیان‌کن و بی‌رحمانه‌یی به راه افتاد علیه جنبشی شامل مردان و زنان از همه نسل‌ها و تمام مذاهب که خواهان برقراری دموکراسی و آزادی بودند و نکته خارق‌العاده تا همین امروز در رابطه با مجاهدین و به‌طور عام در رابطه با شورای ملی مقاومت این است که آنها اسلامی دموکراتیک و اسلام روشناییها را ترویج می‌کنند. به همین دلیل است که این جنبش و مقاومت ایران این‌قدر برای کل جهان اهمیت دارد. چون ۱،۱میلیارد مسلمان در جهان، قربانی بدترین نوع انحرافات از قبیل بنیادگراها و دیکتاتوری آخوندهای حاکم بر ایران و غیره هستند. و در نقطة مقابل، این‌ها کسانی هستند که با خون خود به اسلامی دموکراتیک و اسلام روشناییها گواهی می‌دهند؛ اسلامی که میراث عظیم مشرق‌زمین را نمایندگی می‌کند که بزرگ اندیشمندان و فلاسفه اسلامی بانیان آن بودند در دوران «اسلام روشناییها» مجاهدین را اغلب بانیان دوران دوم «اسلام روشناییها» می‌نامند. به همین دلیل این جنبش مقاومت در ایران نه تنها ارزش‌هایی که در ابتدا گفتم، بلکه برداشتی از اسلام را نمایندگی می‌کند، هم‌چنان که دوستانی که در مجاهدین دارم قویاً به خدا اعتقاد دارند، مسلمانانی عمیقاً مؤمن و مردان و زنانی مؤمن هستند، ولی اعتقاد آنها بر پایة بردباری و مؤمن به روح قرآن است؛ اعتقادی که کاملاً و تکرار می‌کنم بر مبنای «(اسلام) روشناییها» است، به همین دلیل، تکرار می‌کنم که این جنبش از چنین اهمیتی برخوردار است.
یک استناد تاریخی برایم تداعی شد که شاید ربطی به چارچوب بحثمان نداشته باشد اما طرز تفکر مرا به خوبی بازگو می‌کند. در سال ۱۸۴۳ در «ورشو»، فرمانده کل قوای اشغالگر روسیه «چرویسکی» نام داشت. وی که قیام مردم «ورشو» را سرکوب کرده بود، روزی در پای قصرش باندرولی می‌بیند که شبانه توسط قیام‌کنندگانی نصب شده بود که برای آزادی خودشان علیه اشغال تزاری مبارزه می‌کردند، روی آن نوشته شده بود: «برای آزادی ما و خودتان». مخاطب، یک نیروی اشغالگر بود که از یک قدرت تزاری وحشتناک برده‌داری دفاع می‌کرد؛ و شورشیان می‌گفتند، ما داریم برای آزادی خودمان اما هم‌چنین برای آزادی شما مبارزه می‌کنیم. مجاهدین و شورای ملی مقاومت هم دقیقاً در همان شرایط به‌سر می‌برند. مبارزه آنها برای آزادی ما هم هست، چون ما به «اسلام روشناییها» نیاز داریم، به (اسلام) هم‌زیستی، همکاری، مسالمت و هماهنگی. ابعادی بین‌المللی نهفته است، نه تنها در فداکاری شهیدان سال ۶۷، بلکه در فداکاری آنهایی که همین الآن شکنجه و کشته می‌شوند و کوتاه نمی‌آیند و چند هفته پیش در ایران تظاهرات کردند. یک رابطه ارگانیک و تقریباً خونی بین آنها و ما وجود دارد؛ بین فداکاری آنها و آزادی ما که آنها از آن دفاع می‌کنند.
و حالا می‌رسم به دومین و آخرین محور سخنانم. به همین دلایل، همبستگی ما نباید فقط یک همبستگی لفظی باشد، بلکه به‌لحاظ سیاسی ضرورت دارد. جنایتکارانی مثل آخوندها، دیکتاتورهایی هستند که ۳۹سال است دارند حکومت می‌کنند، بدون این‌که مجازات شوند و آنها به جنایاتشان ادامه می‌دهند. من در اینجا کتاب «شهیدان آزادی» را دارم که توسط شورای ملی مقاومت آماده شده، فهرست ۲۰۰۰۰ شهید ۱۲۰۰۰۰ نفری که از زمان به حکومت‌رسیدن دیکتاتوری آخوندها به شهادت رسیده‌اند.
در اینجا فتوای خمینی را می‌بینیم که کشتارهای سال ۱۹۸۸ را مشروع کرد. در اینجا نیز فهرستی از اسامی همة این شهیدان همراه با سن و عکسشان را می‌بینیم. واقعاً تکان‌دهنده است. من تمام شب را مشغول ورق‌زدن این کتاب بودم. این شهادت‌ها برای آزادی ما، هم‌چنان ادامه دارد و باید نقطه پایانی بر این مصونیت گذاشت. چگونه باید به این مصونیت پایان داد؟ از طریق کارزار افکار عمومی در غرب. تاکنون منافع حکومتی، منافع تجاری و سودجویی مانع آن بوده است. ایران کشوری بسیار پهناور و بسیار ثروتمند است و دارای جذبه‌های بسیاری است برای سرمایه‌داری و سودهای کلانی به خودکامگان سرمایه‌دار و مجموع دستگاه سرمایه‌داری غرب ارائه می‌دهد. افکار عمومی اروپا باید بیدار شوند. جلسه امروز صبح که بار دیگر به‌خاطر برگزاری آن از جامعه مدنی قدردانی می‌کنم، در جهت همین تلاش است، (این افکار عمومی) باید بیدار شوند و خواهان آن بشوند که مصونیت پایان یابد.
سخنرانان دیگری قبل از من خواهان تحقیقات سازمان ملل شدند و من تبریک می‌گویم و تشکر می‌کنم از کمیسر عالی حقوق بشر که ناظرینی به این جلسه فرستاده و گفته است که در این مورد جنایت علیه بشریت رخ داده است. جنایت علیه بشریت بعد از ۳۰ سال، ۲۰ سال، ۵۰ سال، ۶۰ سال هم، شامل مرور زمان نمی‌شوند. مفهوم جنایت علیه بشریت به‌طور کامل تعریف شده. این مفهوم در سال ۱۹۴۸، در «قطعنامه نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت»، تعریف شده است. ماده ۷ «اساسنامه رم» در سال ۱۹۹۸ نیز همین تعریف را تکرار کرده است. این اساسنامه منشاء تأسیس دادگاه بین‌المللی بوده است. اعمال وحشیانه‌یی که توسط دیکتاتوری آخوندها به شهیدان ایرانی تحمیل شده، با دقت حقوقی تمام تعریف شده‌اند.
من به‌سرعت برایتان می‌خوانم که جنایت علیه بشریت چیست. گواهیهایی که گوش دادید و گواهیهایی که در این کتاب تکان‌دهنده و تأثیرگذار هستند، در جزییات همه‌چیز را تشریح می‌کنند، کاملاً به‌لحاظ حقوقی تعریف شده‌اند، صحبت از یک محکومیت کلی قتل یا شکنجه نیست.
اجازه بدهید آن‌را سریع بخوانم. مادة ۷ «اساسنامه رم» که مفهوم جنایت علیه بشریت که در «قطعنامه نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت» در سال ۱۹۴۸ آمده را تکرار می‌کند، می‌گوید: «جنایت علیه بشریت، به هر کدام از اعمالی اطلاق می‌شود که در ادامه ذکر شده است: «اعمالی که در چهارچوب یورشی سراسری یا سیستماتیک به جمعیتی غیر نظامی انجام شود، از جمله کشتار جمعی، قتل عام، به برده گرفتن، جابجایی برای استفاده به‌عنوان برده، جابجایی یک جمعیت، زندانی‌کردن یا شکل دیگری از محرومیت شدید آزادی‌های فیزیکی که نقض قوانین بنیادین حقوق بین‌الملل به‌شمار بیاید، شکنجه، تجاوز، و تمام سایر اشکال خشونتهای جنسی با شدت مشابه، اذیت و آزار هر گروه یا جمعی از افراد که به دلایل سیاسی، نژادی، ملی، قومی یا فرهنگی (در این نمونه دلیل سیاسی مطرح است) یا باز هم مذهبی یا جنسیتی صورت بگیرد، ناپدید شدن اجباری افراد، جنایت از نوع آپارتاید، اعمال غیر انسانی دیگر با ویژگیهای مشابه که عمداً باعث رنجهای شدید یا آسیبهای جدی به موجودیت جسمی یا سلامت جسمی یا روانی بشود».
این‌ها معنای بسیار دقیق همین جنایات علیه بشریتی است که مطابق گواهیهایی که در این جلسه ارائه شد صورت گرفته‌اند و کماکان توسط قاتلان آخوندها صورت گرفته و هم‌چنان صورت می‌گیرد.
برای این‌که کمیسیون تحقیقی تشکیل شود، باید عاملان این جنایت علیه بشریت شناسایی شوند. این بسیار آسان است و هیچ مشکلی در این رابطه نیست و هیچ مشکل قضایی یا فنی برای تحقیق‌کنندگان در میان نیست. در نمونه «پینئولا» در کمیسیون تحقیق برای سوریه مشکلاتی برای شناسایی عاملان وجود دارد، ولی در این پرونده هیچ مشکلی نیست. در کشتارهای سال ۱۹۸۸ که الآن فقط آن‌را بررسی می‌کنیم، مجرمان در سه سطح دسته‌بندی می‌شوند. ابتدا اعضای هیأت‌های معروف مرگ هستند که خمینی برقرار کرده، شامل یک دادستان، یک قاضی و یک نمایندة سرویس‌های مخفی. در هر روستا و شهرستان و شهری، یک هیأت مرگ تأسیس شده بود که قابل شناسایی است؛ و خمینی در فتوایی که در اینجا هست و بسیار در جزییات است و این هیأت‌ها را تشکیل داده می‌گوید، اگر ۲ نفر از این ۳ نفر موافق اعدام باشند، باید اعدام کرد. نه حق دفاع به رسمیت شناخته شده، نه حق وکیل گرفتن، نه حق استماع. هیأت تشخیص می‌دهد و اگر ۲ نفر آنها موافق بودند، اعدام صورت می‌گیرد. این‌ها همه قابل شناسایی هستند. اگر اعضای این کمیته‌ها زنده مانده باشند، به‌راحتی قابل شناسایی هستند. پس از آن، مجریان اعدام، پاسداران هستند. خود هیأت نمی‌کشد، این پاسداران هستند که افراد را می‌کشند. آنها نیز شناخته‌شده و قابل شناسایی هستند؛ و بالأخره و مهم‌تر از همه، آمران این کشتارهای جمعی یا هر کدام از جنایت‌هایی که در مادة ۷ «اساسنامه رم» به آن اشاره دارد، هستند. آنها نیز شناخته‌شده هستند و بسیاری از آنها هنوز در مسند قدرتند. به‌عنوان نمونه، وزیر کنونی [دادگستری] یکی از قاتلانی است که در کشتارهای جمعی در سال ۱۹۸۸ به‌کار گرفته شده است.
بنا بر این باید کمیسیون تحقیقی از سازمان ملل تشکیل شود و حقوقدانان برجسته‌یی که خیلی بیشتر از من صلاحیت دارند، مثل استاد گارسه یا خود شما که در برابر صلاحیت بی‌نهایتتان سر فرود می‌آورم، توضیح دادند که تحقیقات چگونه صورت می‌پذیرند.
آن‌چه به خود من بر می‌گردد و این آن چیزی است که کمیته ما از شورای حقوق بشر درخواست خواهد کرد، این است که این شورای حقوق بشر است که باید یک کمیسیون تحقیق در رابطه با کشتارهای سال ۱۹۸۸ و کشتارهای بعد از آن آن تشکیل بدهد.
آقای «فرش» که حقوقدان بزرگی است و اینجا حضور دارد و مدت‌ها نقش اساسی در کمیساریای عالی ایفا کرده است، بر این عقیده است که خود کمیسر عالی دارای این صلاحیت هست که چنین کمیسیونی را تأسیس کند؛ چه شورا بخواهد چنین کمیسیونی را تأسیس کند چه کمیسر عالی، این کمیسیون تحقیق باید تشکیل شود و هیچ مانعی از جنس تعیین جرم و شناسایی عاملان جرم در میان نیست؛ و سپس، نکته آخر مربوط می‌شود به بعد از این‌که این کمیسیون تحقیق، جنایت‌ها را تأیید کرد و عاملان آن‌را نیز شناسایی کرد، در آن نقطه چه باید کرد؟ باید دادگاه ویژه را تشکیل داد. ما نیاز به یک دادگاه ویژه داریم و باید مجمع عمومی سازمان ملل یک دادگاه ویژه در رابطه با ایران تشکیل بدهد تا به این مصونیت که مایه ننگ بشریت است پایان بدهد.
در پایان، بار دیگر از جامعه مدنی و از مقاومت ایران تشکر می‌کنم که رشته سخن را به من دادند.
مطالب مارا درتو ئیتر بنام @ bahareazady ودر وبلاک خط سرخ مقاومت دنبال کنید
