مصطفی حامد تاریخ نگار القاعده چطور از ایران دست به تبلیغات میزند
مصطفی حامد تاریخ نگار القاعده چطور از ایران دست به تبلیغات میزند
مصطفی حامد معروف به ابو الولید المصری ، شناخته شده ترین تاریخ نگار القاعده است و درلیست سیاه وزرات خزانه داری آمریکا قرار دارد. وی از چند ماه پیش اظهار نظر برای گروه های افراطی را از تهران از طریق وبسایتی به نام «مافا» آغاز کرده است . این خود گواهی بر همکاری رژیم ایران و القاعده و ایجاد تسهیلات برای اعضای آن است. امری که از ۱۱سپتامبر سال ۲۰۱۱ بیش از پیش برملا شده است.
مصطفی حامد یا همان ابو الولید را بهتر بشناسیم
ابو الولید دوست اسامه بن لادن و ایمن الظواهری رهبران القاعده است. او با میل خودش در سال ۲۰۱۶ قطر را به اتفاق خانواده اش ترک کرد و برای زندگی به تهران رفت.
ابو الولید همچنین پدر همسر سیف العادل است. او طی سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ گزارشگر شبکه خبری الجزیره در قندهار بود و پس از حملات تروریستی یازدهم سپتامبر در سال ۲۰۰۲ به همراه خانواده اش به ایران رفت تا همراه گروه دیگری از فرماندهان القاعده و اعضای خانواده بن لادن در آن جا زندگی کنند.
ایران مکانی امن برای مصطفی حامد تاریخ نگار القاعده
گفته می شود رژیم ایران ابو الولید، سیف العادل و محمد اسلامبولی، برادر خالد اسلامبولی ترور کننده انور سادات رئیس جمهوری پیشین مصر، را در سال ۲۰۱۰ از حبس خانگی آزاد کرد.
ابو الولید، سیف العادل و اسلامبولی طی حکومت نظامی پس از انقلاب ۲۵ژانویه مصر و قدرت گرفتن اخوان المسلمین به این کشور بازگشتند. بعد از مدتی آنها راهی ترکیه، قطر و دوباره ایران شدند.
راه اندازی وبسایت در ایران توسط مصطفی حامد
ابو الولید می گوید فعالیت وبسایت «مافا» را پس از بازگشت به ایران از سال ۲۰۰۹ آغاز کرد تا حرف هایش را آن جا انعکاس داده و شش کتاب درباره تاریخ افغانستان و اعراب طی دوره جهاد علیه شوروی را منتشر کند.
او می گوید آزادی موجود در ایران به او اجازه انتشار افکارش از طریق «مافا» را می دهد.
فعالیتهای فرهنگی مصطفی حامد در تهران
ابو الولید از سال ۱۹۹۳ در افغانستان زندگی می کرد تا این که منزلش در هرات را به همراه جنگجویان تاجیک به قصد ایران ترک کرد.
او اکنون در تهران زندگی می کند و برای «نشریه الصمود» وابسته به امارات اسلامی افغانستان می نویسد. او همچنین نگارش کتاب اش «جنبش اسلامی و جنگ آب» را در تهران به اتمام رساند.
بیشتر بدانید :
بخشی از بیانیه بیست و سومین سالگرد تأسیس شورای ملی مقاومت ایران
ترفند مزورانه و میان‌تهی دیگری که از سوی رژیم به‌کار گرفته شد و هنوز هم می‌شود، پیشنهاد مبادلهٔ اعضاء و بعضی رهبران بازداشت شده القاعده با مجاهدین بود؛ پیشنهادی که از برخی «دل می‌ربود» و رژیم آن‌را طی یک‌سال گذشته بارها و بارها از طریق دولتهای مختلف عرضه کرد. در همین راستا بود که دفتر شورای ملی مقاومت ایران در واشینگتن تعطیل و داراییهای آن بلوکه شد.
روزنامه واشینگتن پست، 19تیر، زیر عنوان «فرصتهای از دست رفته» قسمتی از طرح رژیم ایران مبنی بر استرداد ۶۵نفر از مجاهدین برای محاکمه را یادآوری نمود و نوشت:
«آنچه در توجه دقیق به روابط ایران و آمریکا گزنده است، این است که این روابط منجر به طرحی برای یک معامله «ضد تروریستی» شد که هر دو کشور باید شیفته آن می‌بودند: ایران چند تن از فعالان ارشد القاعده را که در بازداشت داشت تحویل می‌داد و تعدادی از زندانیان مجاهد خلق را از آمریکا تحویل می‌گرفت…
گفتگوی آمریکا و ایران به‌طور جدی بعد از ۱۱سپتامبر آغاز شد… در طول جنگ افغانستان و دورهٔ بلافاصله پس از جنگ، دیدارها حداقل ماهی یکبار برگزار می‌شد…
دو طرف در یک دیدار مخفی در ژنو مبادلهٔ دستگیر شدگان «تروریست» را بررسی کردند. رژیم ایران متعهد شد به‌منظور آرام کردن نگرانیهای حقوق‌بشری آمریکا، اغلب ۴۰۰۰زندانی مجاهد خلق را مشمول یک عفو عمومی قرار دهند و از مجازات اعدام در مورد حدود ۶۵تن از رهبران آنها که می‌بایست (پس از استرداد به‌ایران) در دادگاههای ایران محاکمه شوند، چشم‌پوشی کنند…»
واشینگتن پست شاید اطلاع نداشته ـ یا لازم به ذکر ندیده ـ است که به‌گفته خاتمی و خرازی، وزیرخارجه یک دولت غربی در سفر به تهران بدار آویختن 20تن از این 65نفر را «قابل قبول» خوانده بود. دیلی‌تلگراف (۱۶تیر) نوشته بود این آقای وزیر همان کسی است که برای خوشآمد آخوندها، لیست اسامی 12امام شیعیان را هم در سفرش به تهران در جیب داشت و وقتی اسم پیغمبر اسلام می‌آمد، صلوات هم می‌فرستاد!
روزنامه واشینگتن پست، 19تیر، زیر عنوان «فرصتهای از دست رفته» قسمتی از طرح رژیم ایران مبنی بر استرداد ۶۵نفر از مجاهدین برای محاکمه را یادآوری نمود و نوشت:
«آنچه در توجه دقیق به روابط ایران و آمریکا گزنده است، این است که این روابط منجر به طرحی برای یک معامله «ضد تروریستی» شد که هر دو کشور باید شیفته آن می‌بودند: ایران چند تن از فعالان ارشد القاعده را که در بازداشت داشت تحویل می‌داد و تعدادی از زندانیان مجاهد خلق را از آمریکا تحویل می‌گرفت…
گفتگوی آمریکا و ایران به‌طور جدی بعد از ۱۱سپتامبر آغاز شد… در طول جنگ افغانستان و دورهٔ بلافاصله پس از جنگ، دیدارها حداقل ماهی یکبار برگزار می‌شد…
دو طرف در یک دیدار مخفی در ژنو مبادلهٔ دستگیر شدگان «تروریست» را بررسی کردند. رژیم ایران متعهد شد به‌منظور آرام کردن نگرانیهای حقوق‌بشری آمریکا، اغلب ۴۰۰۰زندانی مجاهد خلق را مشمول یک عفو عمومی قرار دهند و از مجازات اعدام در مورد حدود ۶۵تن از رهبران آنها که می‌بایست (پس از استرداد به‌ایران) در دادگاههای ایران محاکمه شوند، چشم‌پوشی کنند…»
واشینگتن پست شاید اطلاع نداشته ـ یا لازم به ذکر ندیده ـ است که به‌گفته خاتمی و خرازی، وزیرخارجه یک دولت غربی در سفر به تهران بدار آویختن 20تن از این 65نفر را «قابل قبول» خوانده بود. دیلی‌تلگراف (۱۶تیر) نوشته بود این آقای وزیر همان کسی است که برای خوشآمد آخوندها، لیست اسامی 12امام شیعیان را هم در سفرش به تهران در جیب داشت و وقتی اسم پیغمبر اسلام می‌آمد، صلوات هم می‌فرستاد!
