به چه جرم و اتهامی رژیم ضد بشری آخوندی پخشان عزیزی فعال سیاسی کرد را به اعدام محکوم کرد ؟
پخشان عزیزی؛ فعال سیاسی کرد ، اعدام برای مددکاری که به داد زنان زخم‌خورده داعش می‌رسید. پخشان فردای روزی که برایش حکم اعدام صادر کردند، طبق روال همیشه سر بازی والیبال حاضر شده و روحیه بسیار خوبی داشت . حکم اعدام برای خانم عزیزی به خاطر حضور در روژآوا در حالی مطرح شده که در زمان حمله داعش به کردستان سوریه در اواسط دهه ۱۳۹۰، «یگان های مدافع خلق»، «یگان های محافظ زنان» و سایر گروه های نزدیک به «پ ک ک»، حزب کُردی مخالف دولت ترکیه که با این گروه اسلام گرای تروریستی می جنگیدند، اغلب از سوی ایالات متحده، روسیه، دولت «بشار اسد» و حتی خود جمهوری اسلامی مورد حمایت بودند-
شعبه سوم بازپرسی دادسرای اوین، به تازگی برای«پخشان عزیزی»، زندانی سیاسی کُرد محکوم به اعدام پرونده جدیدی باز کرده است؛ اتهام «آشوب در زندان» در ارتباط با انتخابات ریاست جمهوری شعبه سوم بازپرسی دادسرای اوین، به تازگی برای«پخشان عزیزی»، زندانی سیاسی کُرد محکوم به اعدام پرونده جدیدی باز کرده است؛ اتهام «آشوب در زندان» در ارتباط با انتخابات ریاست جمهوری
شعبه سوم بازپرسی دادسرای اوین به تازگی برای «پخشان عزیزی»، زندانی سیاسی کُرد محکوم به اعدام، پرونده جدیدی باز کرده است؛ اتهام «آشوب در زندان» در ارتباط با انتخابات ریاست جمهوری. اما اطلاعات رسیده به «ایران وایر» نشان می دهد که پخشان نه اهل آشوب است و نه «باغی» که با آن اتهام در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به اعدام محکوم شده است. برعکس، «زینب بایزیدی»، فعال زنان، زندانی سیاسی سابق و دوست دوران دانشجویی پخشان، به ایران وایر گفته که پخشان روحیه ای بسیار حساس و تن و جانی ظریف دارد و طرح این اتهام برای او که برای کمک به زنان خشونت دیده در کردستان سوریه در زمان حمله داعش به آنجا رفته بود، برای جمهوری اسلامی که می گوید با داعش مبارزه کرده، «بی آبرویی» است.
***
پخشان عزیزی کیست و چرا به اعدام محکوم شده است؟
پخشان عزیزی ۳۹ ساله است، فعال زنان کُرد اهل مهاباد. او در رشته مددکاری اجتماعی از دانشگاه «علامه طباطبایی» تهران فارغ التحصیل شده و پیش از اینکه در مرداد۱۴۰۲ در خانه پدر و مادرش در شهرک «خرازی» تهران بازداشت شود، «مددکار اجتماعی داوطلب» بوده است.
خانم عزیزی، پس از حدود یک سال بازداشت موقت، ۳مرداد۱۴۰۳ در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به ریاست «ایمان افشاری»، با اتهام «بغی» یا به زبان ساده، مبارزه مسلحانه علیه حکومت اسلامی به اعدام و چهار سال زندان محکوم شده است.
زینب بایزیدی، دوست دوران دانشجویی و رفیق ۲۰ ساله پخشان می گوید که این اتهام کذب است و پخشان اصلا روحیه دست به اسلحه بردن را نداشته و ندارد. او می گوید که این زن جوان، سال ها در ایران، کردستان عراق و کردستان سوریه «روژآوا»، در زمینه عدالت جنسیتی فعالیت کرده و در ایران برای توقف خشونت های جنسیتی مانند ناقص سازی جنسی دختربچه ها، موسوم به «ختنه زنان»، پژوهش و تسهیل گری می کرده است.
یک شخص نزدیک به خانم عزیزی که نخواسته نامش فاش شود نیز به ایران وایر گفته که او برای مقطعی در هفته نامه «پیام کردستان» می نوشته و در اوایل دهه ۱۳۹۰ نیز به صورت قراردادی با بهزیستی مریوان کار می کرده است.
بایزیدی که خود نیز سال ها به دلیل فعالیت مدنی، ازجمله عضویت در «کمپین یک میلیون امضا» برای تغییر قوانین تبعیض آمیز جنسیتی در زندان بوده و هم اکنون ساکن آلمان است، درباره فعالیت های پخشان پیش از خروج از ایران، به ما می گوید: «پخشان همیشه خیلی پرجنب وجوش بود و هست، واقعا به دنبال تغییر بود. ایده هایی داشت که بتواند از راه های مختلف و از طریق همین ارگان های دولتی مثل بهزیستی آن ها را پیش ببرد. می خواست برای زنان و کودکان در سطح جامعه کاری انجام دهد.»
او ادامه می دهد: «یکی دو بار من را هم با خود به اداره بهزیستی بُرد برای این که ایده هایش را برای مسوولان آن جا مطرح کند. اما ایده هایش را می دزدیدند یا آنقدر تغییرش می دادند که دیگر ایده او نبود. می خواهم بگویم که می خواست از همان کانال های موجود وضع زنان را بهبود ببخشد، اما نمی گذاشتند.»
زینب بایزیدی می گوید که او و پخشان چند کار مشترک تحقیقاتی هم با هم در زمینه کودکانی که روی مین رفته بودند و زنانی که براثر خشونت خانگی، مجبور به خودسوزی می شدند، انجام داده بودند: «یک گروهی بود که روی ناقص سازی جنسی دختران کار می کرد و ورکشاپ هایی را هم برگزار می کرد. پخشان در آن ورکشاپ ها هم حضور داشت.»
اشاره او به فعالیت پخشان عزیزی با گروه مردم نهادی بود که در سال ۱۳۸۷، به صورت قانونی درباره ختنه دختران پژوهش و آگاهی بخشی می کرد. ختنه دختران، یکی از اشکال عریان خشونت مبتنی بر جنسیت است که سازمان ملل متحد نیز روز ۶فوریه را به نام « عدم هرگونه مدارا با مثله کردن جنسی زنان » نام نهاده است.
مرز برای دغدغه های پخشان بی معنا بود
پخشان عزیزی یک بار دیگر نیز در آبان ۱۳۸۸ بازداشت شده بود. او در یک تجمع دانشجویی در دانشگاه تهران در اعتراض به اعدام «احسان فتاحیان»، جوان ۲۷ ساله متهم به عضویت در «کومله»، بازداشت شد.
پخشان ۴ ماه را در بازداشت موقت بود و سرانجام با قرار وثیقه صد میلیون تومانی از زندان اوین آزاد شد. دادگاه او را به شش ماه حبس تعلیقی محکوم کرد. او در سال ۱۳۹۳ به گفته یک شخص مطلع، به صورت قانونی ایران را به مقصد کردستان عراق ترک کرد.
بر اساس اطلاعاتی که پیش از این به دست « رادیو فردا » رسیده، مصداق اتهام بغی برای پخشان عزیزی، «حضور در روژآوا/کردستان سوریه» عنوان شده؛ اتهامی که خود پخشان نیز در نامه ای که اواخر تیر از زندان بیرون فرستاد، به آن اشاره کرده است.
زینب بایزیدی، دوست قدیمی پخشان می گوید: «همیشه دغدغه زنان را داشته و دارد که تغییر ایجاد کند. بنابراین، وقتی در سطح یک جغرافیای سیاسی این تغییر را نتوانست ایجاد کند یا به او اجازه ندادند، چون سرکوب و تبعیض زیاد است، پخشان از مرزها عبور کرد و در جایی که بیشتر به او نیاز بود، جایی که درد و رنج مردم در زمان حمله داعش به نسبت ایران بیشتر بود، به آنجا رفت؛ چون باور داشت و دارد که سرنوشت همه انسان ها به هم گره خورده است.»
حکم اعدام برای خانم عزیزی به خاطر حضور در روژآوا در حالی مطرح شده که در زمان حمله داعش به کردستان سوریه در اواسط دهه ۱۳۹۰، «یگان های مدافع خلق»، «یگان های محافظ زنان» و سایر گروه های نزدیک به «پ ک ک»، حزب کُردی مخالف دولت ترکیه که با این گروه اسلام گرای تروریستی می جنگیدند، اغلب از سوی ایالات متحده، روسیه، دولت «بشار اسد» و حتی خود جمهوری اسلامی مورد حمایت بودند.
با این حال، منابع ایران وایر تاکید کرده اند که او عضو «پ ک ک» و شاخه ایران این حزب، یعنی «پژاک» نبوده است. خود پخشان نیز در نامه اش قبلا نوشته بود که برای کار داوطلبانه مددکاری آنجا بوده و خطاب به بازجوهایش پرسیده «آیا هرکه آنجا است، عضو گروهک پ ک ک است؟»
زینب بایزیدی که خود جایزه « دانیله پو » برای دفاع از حقوق بشر و تلاش برای تعالی ارزش های صلح آمیز را از ایتالیا دریافت کرده، با تاکید بر اینکه پخشان هرگز حتی در روژآوا هم فعالیت مسلحانه نداشته و در آنجا به زنان زخم خورده از داعش کمک می کرده، می گوید: «به روحیه پخشان که وجودش پر از احساسات است، نمی خورد که دنبال اسلحه باشد. اهل آواز و موسیقی است. یک بار برای من از وضعیت مردم روژآوا تعریف می کرد و می گفت باور کن فقط گریه ام می گرفت، نمی توانستم جلوی گریه ام را بگیرم. می خواهم بگویم که از لحاظ احساسی این قدر درد و رنج مردم رویش تاثیر می گذارد.»
یک منبع آگاه نیز با تاکید بر همین موضوع، به بخشی از نامه پخشان برای دوستش اشاره کرده و می گوید: «در نامه نوشته بود کار در روژآوا و به صورت داوطلبانه بسیار جذاب و لذت بخش است، کمک به زنان و کودکانی، کودکانی که از چنگال داعش رهایی یافته اند و بسیاری مورد تجاوز قرار گرفته اند!»
روحیه شان بالاست
زینب بایزیدی نیز حکم اعدام صادره برای پخشان و «شریفه محمدی»، فعال کارگری ساکن رشت و احتمال صدور اعدام برای «وریشه مرادی»، فعال زنان کرد را انتقام از زنان و کارگران توصیف و می گوید که این دو گروه، کسانی هستند که جمهوری اسلامی از آن ها ضربه خورده و نمی تواند ساکت شان کند.
او تاکید می کند که نامه های این زنان از زندان خود نشان از روحیه بالا و اعتقاد عمیق این زنان به مبارزه برای عدالت دارند.
اشاره این فعال زنان و زندانی سیاسی سابق به نامه هایی است که اخیرا پخشان عزیزی و وریشه مرادی از زندان اوین به بیرون فرستاده اند. خانم عزیزی در نامه خود که اواخر تیرماه سال جاری تحت عنوان « کتمان حقیقت و آلترناتیو آن » منتشر شده، نوشته بود که «بارها در بازجویی به دار می کشیدندم. ۱۰ متر به قعر زمین فرو می بردند و باز بیرون می آوردند و سرخورده و شکست خورده اجتماعی قلمدادم می کردند.»
او در این نامه، «مشارکت حداکثری مردم در حل مسائل جامعه» را «انسجام اجتماعی و راه برون رفت از بحران» خوانده و گفته بود: «این عین زندگی با علم زن است که تحقق دموکراسی به تحقق آزادی منجر خواهد شد.»
مدتی بعد نیز و ریشه مرادی که خود در خطر صدور حکم اعدام قرار دارد و دادگاه او با اتهام «بغی» در جریان است، در اعتراض به صدور حکم اعدام شریفه و پخشان نوشت : «داعش سر می بُرد، جمهوری اسلامی سر به دار می کشد.»
او که برای اعتراض به این احکام از شرکت در دومین جلسه دادگاه خود که قرار بود یکشنبه ۱۴مرداد۱۴۰۳ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران برگزار شود، خودداری کرده، نوشت: «چرا مبارزه با نیرویی تروریستی همچون داعش، هم تراز و هم ردیف جنگ علیه جمهوری اسلامی قلمداد می شود؟!» پس ادعای جمهوری اسلامی مبنی بر مبارزه اش با داعش در کجای تاریخ قرار می گیرد؟!»
زنی که گل خشک لای دستمال گردنش گذاشت و هدیه داد
پخشان در حالی به مبارزه مسلحانه علیه حکومت اسلامی متهم و به اعدام محکوم شده که دوست دیرینه اش می گوید او از نظر بدنی بسیار ظریف است. خانم بایزیدی به آخرین هدیه ای که از پخشان گرفته اشاره می کند و می گوید: «آخرین بار که پخشان برای من کادو فرستاده بود، دستمالی بود که دور گردنش می بست. پرش کرده بود از غنچه گل رز، غنچه ها را خودش خشک کرده بود.»
او ادامه می دهد: «وقتی باز کردم و غنچه ها را دیدم، یک دفعه دلم ریخت. انگار پیغامی داشت. انگار که می دانست خطر در انتظارش است.»
او با تاکید بر این که روحیه پخشان خیلی لطیف است، می گوید: «ولی با این حال مقابل این همه شکنجه ایستاده است. پخشان از لحاظ جسمانی خیلی ضعیف است. ببینید جمهوری اسلامی چقدر بی رحم است و او چقدر از نظر روحیه قوی است که چند بار در مقابل اعدام مصنوعی و این همه شکنجه طاقت آورده است.»
پخشان عزیزی در مردادماه ۱۴۰۲ وقتی بعد از ده سال برای دیدن خانواده اش به منزل پدر بیمار و مادرش بازگشته بود، نیمه شب با یورش ۲۰ مامور مسلح به همراه چهار عضو خانواده اش، از جمله پدرش که آن زمان به تازگی غده سرطانی در ریه اش را جراحی کرده بود و خواهرزاده ۱۶ ساله اش که ماموران سلاح روی سرش گرفته بودند، بازداشت شد. سه تن از اعضای خانواده خانم عزیزی، از جمله پدرش هر یک به یک سال زندان محکوم شده اند.
حقوق شما
«موسی برزین»، حقوقدان و مشاور حقوقی ایران وایر می گوید که شرایط وارد کردن اتهام بغی بر اساس ماده ۲۸۷ قانون «مجازات اسلامی»، «کاملا مشخص و بسیار سخت است.»
او توضیح می دهد که تفسیری که از این ماده مطرح می شود این است که یک گروه مسلح خیلی سازمان یافته بیایند در سطح شهر و تیراندازی و قتل و کشتار کنند.
به گفته این وکیل حقوق بشری، ممکن است فردی عضو حزبی باشد ولی باید مشخص شود که قیام مسلحانه ای که موضوع ماده ۲۸۷ است، انجام شده یا نه. انجام کار مددکاری یا حتی حمایت از یک گروهی که ممکن است حتی فعالیت مسلحانه داشته باشد، نمی تواند به هیچ وجه بغی محسوب شود.
موسی برزین تاکید می کند: «در اکثر پرونده هایی که اتهام بغی مطرح است، متاسفانه دادگاه ها مشخص نمی کنند که چه اتفاقی افتاده و قیام کجا صورت گرفته و این شخص که باغی است چه نقشی در آن قیام داشته است و چه سلاحی استفاده شده و منجر به چه اتفاقی در جامعه شده است.»
او در پایان می گوید:«بنابراین، صرف این که فرد فعالیت سیاسی و یا حتی نظامی داشته نمی تواند بغی باشد، باید شرایط مشخص شود. شاید در قالب جرایم دیگری بشود بررسی شود ولی شرایط بغی مشخص است و خیلی هم سخت است.»
ایران وایر: رقیه رضایی
🌴براندازیم #تيك_تاك_سرنگوني #قیام_تنها_جوابه
🍏# مجاهدین_خلق ایران #ایران # کانونهای شورشی
🌳# MaryamRajavi # IranRegimeChange
🌻 پیوند این بلاک با توئیتر BaharIran@ 7
