داستان زندانهاي خميني و شكنجه گاههاي آن كه روي سياهچالهاي خلفاي عباسي را هم سفيدكرد كه همگان ميدانند. يعني در يك كلام آخوندها در جنايت و رذالت در نبرد با مجاهدين از چيزي فروگذار نكردند كه داستانهاي آن بسيار نوشته شده است و بخشي از آن و البته بخش هولناك تر از آن قطعاً بعد از سرنگوني آخوندها آشكار خواهد شد تا مردم و تاريخ آيندة ايران بدانند كه مقاومت ايران و مجاهدين با چه جانياني در افتادند.
اما وقيحانه ترين و زديلانه ترين توطئه آخوندها, داستان علم كردن خانواده مجاهدين آن هم از نوع وزراتي آن است. يعني آخوندها كه خود مسئول قتل و كشتار و حبس و تبعيد بسياري از خانواده هاي مجاهدين بوده و هستند و چه در زمان خود خميني و چه در زمان رفسنجاني و چه خاتمي و چه احمدي نژاد و چه در زمان روحاني عليرغم هر جنگ و دعواي باندي كه با هم داشتند و دارند, سر يك موضوع كه آن هم شكنجه و كشتار مجاهدين است با هم در توافق كامل هستند و در اين هماهنگي است كه رسالت سنگين رساندن اعضا به خانواده هايشان و خانواده ها به عزيزان در بندشان! در اشرف و ليبرتي!! را به عهده گرفته اند.
در حاليكه اعضا و هواداران مقاومت و مجاهدين در زندانهاي خود رژيم حق ندارند به هم برسند و مورد انواع و اقسام شكنجه و اذيت و آزار هستند و حتي حقوق شهروندي هم ندارند و ارث هم نمي برند و اصلا هويت حقوقي برايشان قائل نيستند, اما اگر همين اعضا در ليبرتي باشند و قسم خورده باشند كه بند از بند رژيم بگسلند, اينجاست كه آخوندها كاراكتر عوض مي كنند و يكباره محبت و عواطفشان گل مي كند و وزارت اطلاعات تمام كارهاي واجبش را ول مي كند و بمثابة يك بنياد خيريه عمل مي كند تا اين ديدارها انجام شود.
البته از آنجا كه وزارت خودش را هم جزء خانواده ها مي داند اين شرط را اضافه كرده بود كه اين ديدارها نبايد در داخل اشرف يا محل مجاهدين باشد يعني اوجب آن است در محلي باشد كه هم نيروهاي نظامي مالكي و يا مزدوران عراقي حضور داشته باشند و هم نمايندة وزارت اطلاعات, تا اين ديدار خانوادگي واقعاً ديدار خانوادگي باشد و در اين جمع عضو مجاهدين بعد از سالها دوري بتواند طعم شيرين يك ديدار خانوادگي را در حضور مزدور اطلاعاتي و نفر مالكي يا مزدورعراقي رژيم احساس كند!! اگر چه اينها به ظاهر طنز مي نمايد ولي در عالم آنچه اتفاق افتاده همين است و اگر مجاهدي تن به اين ديدار خانوادگي نداد آنوقت پدر و مادر و بستگان اطلاعاتي با 300 بلندگوبه كنار قرارگاه مجاهدين مي آيند و سعي مي كنند با تهديد سربريدن و به آتش كشيدن, اين عواطف از ياد رفته را به عضو مجاهدين يادآوري كنند يعني مي گويند كه آنقدر مشتاق ديدار هستند كه اگر اين ديدار انجام نشود او را خواهند كشت و آتش زده و قرارگاهشان را هم روي سرشان خراب مي كنند. باوركنيد ما مجاهدين سالهاست كه مورد چنين مهر و محبتي از جانب آخوندها هستيم و به آن عادت داريم.
اما بايد گفت كه آزموده را دوباره آزمودن خطاست. آخوندها در اشرف اين تاكتيك رذيلانه را تابه آخر آزمودند و سرشان به صخره مجاهدين مصمم و قسم خورده خورد و مي دانند كه از اين تشبثات چيزي براي رژيم غرقه در بحرانشان عايد نخواهد شد روي سخن به آخوندها نيست چون مشخص است كه از آخوندها چيزي جز جنايت و رذالت انتظار نيست, بلكه مخاطبم كساني هستند كه خواسته و يا ناخواسته, اسباب اين توطئه هاي كثيف مي شوند. اگر آگاهانه است كه شريك جرم پليدترين دشمنان ايران و ايراني هستند كه بواسطه حكومت ننگينشان بسياري از خانواده هاي ايراني داغدار است و اگر هم نا آگاهانه است, خوب است به تجربيات مجاهدين كه محصول يك رويايي و هماوردي خونين با آخوندهاست توجه كنند و خود را به لوث وجود اين جانيان نيالايند. اما مجاهدين همواره به هر توطئه يي از جانب رژيم آخوندي بيابيا مي گويند چون در اين ساليان اين آخوندها بوده اند كه همواره گفته اند از ديوار بلندتر از قدشان يعني مجاهدين مي خواسته اند بالا بروند ولي خوب است كه در فرداي ايران كه روز حسابرسي خلق قهرمان ايران است كه بالاترين شاخص حق بودن دوري و نزديكي به اين رژيم است همه روسفيد باشند و در كارنامة اعمالشان, لكه ننگ همكاري با اين رژيم يزيدي نباشد.
بابك رهنورد
رزمگاه ليبرتي ـ ديماه 1393
