اطلاعيه اجلاس مياندورهايي شورا در 17 خرداد، مواضع من و ياران هم بندم را در اشرف و زندان ليبرتي تا حدودي بازگو كرده است. باشد تا همانطور كه در اطلاعيه گفته شده در بيانيه تفصيلي شورا نظرات ما هم بطور جامع وارد شود. علاوه بر اين من در يك نامه به مسئول شورا به تاريخ 18خرداد مواضع شخص خودم را نوشتم و امضا كردم و اثر انگشت هم زدم.
در اين نامه نوشتم: «هر كس كه در مبارزه كم مي آورد، براي اينكه مقبول شيخ بيفتد و جاده خودفروشي سياسي را هر چه سريعتر طي كند و بتواند جبران مافات كند، تنها يك راه دارد و اينكه هر چه بيشتر درونمايه كثيف خودش را بيرون بريزد كه الان با اين خودفروخته خائن از دريچههاي زردآب هاي متعفن شيخ سرريز شده است و تمامي ندارد، برادر اين روزها درگير اين جنگ سياسي كثيف هستم كه يك خودفروخته دهان عفونت بارش را به هرزه درايي بازكرده و مزدوري كه در هضم رابع رژيم به “يغما” رفته است ».
همچنين نوشتم: «برادر مسعود بدان كه من اگر قدرت انتخاب داشتم مثل مجاهد شهيد كاظم رجوي كه گفته بود: ” اگر قدرت انتخاب داشتم روزي صدبار ترا به برادري انتخاب ميكردم...“
سر در راهت ميدادم تا آخرين نفس و تا آخرين قطره خونم و اين داستان تنها من نيست.
داستان يك نسل عاشق در راه آرمان، خدايش و خلقش و رهبري پاكبازش است. اين روزها با خودم زمزمه ميكنم :
اي غايب از نظر بخدا ميسپارمت
تا دامن كفن نكشم زيرپاي خاك
باور مكن كه دست ز دامن بدارمت
مي بينمت عيان و دعا ميفرستمت
مجاهد خلق اشرفي-زندان ليبرتي –اكرم حبيب خاني -18خردادماه92
--------------------------------------------------------
شرافت به”يغما” رفته
اكرم حبيب خاني – زندان ليبرتي – 21خرداد92
پس از انتشار دردنامه و ادعانامه! اسماعيل يغمايي در دو شماره با عنوان «آيا خانم اكرم حبيب خاني زنده است يا مرده است، يا خودكشي كرده، يا به مرگي مشكوك مثل خيلي از مرگ هاي مشكوك درگذشته است؟» صاحب عله و مخاطب واقعي اين دردنامه، سرضرب از طريق يكي از بدنامترين مأمورانش به نام مسعود خدابنده، با ابراز همدردي همراه با سوز و گدازي «عارفانه» اينگونه رسيد ميدهد:
”دوستاني که بنده را مي شناسند احتمالا به اين ضعف بنده هم پي برده اند که بندرت مي شود که بتوانم با دست باز احساسات را وارد مقولات کنم. نميدانم آخرين بار کي بود که گريه کرده باشم. امروز مطلب آقاي يغمايي را تند و تند و دست و پا شکسته خواندم. بعد از سالها احساس بر عقل غلبه کرده است. بعد از سالها بنظرم درد درب خانه ما را هم زده. نميدانم چه بگويم....”( فيس بوك شيطان بنده)
اشك تمساحي كه با دستاويز اتهام رذيلانه «مرگهاي مشكوك» در درون مجاهدين و تحت عنوان نگراني‌هاي چهار ماهه در مورد سرنوشت من ريخته ميشود، جز يك سناريوي مسخره و يك ادعاي تكراري از سوي اطلاعات بدنام آخوندها نيست. اگر ابهامي وجود دارد، جملات زير از «دردنامه» اسماعيل يغمايي را يكبار دقيق بخوانيد:
شايعه مرگ چندباره من! خبر تازه‌اي نيست، بارها قبل از آن رژيم اين خبر را براي شكنجه خانواده‌ام به آنها داده است، اما اين بار از دريچههاي زرد متعفن و مشكوك منتشر شده است تا به اين بهانه به بالاترين ارزش‌هاي اين خلق و ميهن تاخته و درون مايه كثيف خود را بيرون بريزند.
اولين بار در 10/10/1382 كه مادرم با انجمن نجاست موسوم به نجات وزارت اطلاعات به اشرف آمد، در پاسخ اعتراض من كه گفتم چرا خود را بازيچه دست رژيم و جنايتكاران وزارتي آن كرده‌اي، گفت كه به من تلفن كرده و گفتند تو در بمباران عراق توسط نيروهاي آمريكايي كشته شده‌اي و مرا با اين بهانه به اينجا آوردند. مادرم سپس نتيجه گرفت و اضافه كرد كه هزار بار غلط كردم كه گول اين مزدوران از خدا بيخبر را خوردم و باعث ناراحتي تو شدم. وي گفت كه پس از عمليات فروغ جاويدان هم به خانه ما زنگ زدند و گفتند كه تو در عمليات فروغ جاويدان كشته شده‌اي... كه اين خبر مدتها مادرم را بيمار و خانه‌نشين كرده بود.
و حالا بعد از محاصره چند ساله اشرف و انتقال مجاهدين به زندان ليبرتي كه ديگر تكرار نمايشهاي قبلي امكان پذير نيست و بساط بلندگوهاي وزارتي هم ناگزير جمع شده، به نظر ميرسد كه اجراي همان مأموريت البته در شكل جديد آن به عهده صاحب سايت دريچه زرد گذاشته شده كه ظاهرا تلاش ميكند گوي سبقت را بربايد، چرا كه تا قبل از انتشار دردنامه كنوني يغمايي، هيچ شايعه و خبري به خانواده‌ام داده نشده بود كه من «خودكشي كرده و يا به مرگي مشكوك» مرده‌ام. بلكه فقط خبر يا شايعه كشته شدن من در عمليات ارتش آزاديبخش يا بمباران امريكاييها به آنها داده شده بود.
در اين ميان اضافه شدن دلسوزي اسماعيل يغمايي براي مرگ خواهرم در نظام پليد آخوندها و دادخواهي اش در مورد «قتل مشكوك» يا «خودكشي» من نيز قابل توجه است زيرا وجه ديگري از «ظرافت» اين سناريوي فرمايشي يا شارلاتانيزم مأمور اجراي آن را به نمايش ميگذارد، دجاليت در اين است كه گويي خبر مربوط به خواهرم موضوع جديدي است، حال آنكه از اين موضوع بيش از يك دهه مي گذرد.
آقاي جمال بامداد در مطلب روشنگرانه خود خطاب به يغمايي نوشته است: ”سرنخ اين خيمه شب بازي در تهران و در بيت آقاست. باور نميکنيد؟ به امدادهاي غيبي، به ارتباطاتتان با "انجمن نجات" و"سفرتان به هند" نيم نگاهي بياندازيد!” ولي به جزئيات اين ارتباطات نپرداخته است. خوب است بدانيد ابوالقاسم يغمايي در تاريخ 10/10/1382 همراه با اكيپ وزارت اطلاعات از يزد به اشرف آمده و خواستار ملاقات با من شده بود كه من به او گفتم حق ندارد پا روي خون امير شهيد كه در مشهد جلوي چشمان پدر و مارش سربدار شد بگذارد و با قاتلين و كاروان اطلاعاتي‌ها به ديدار من بيايد. ابتدا فكر ميكردم شايد او هم فريب رژيم را خورده است، اما بعدا در سايتهاي وزارتي ماهيت او بخوبي برملا شد. كشفيات اخير ياوه گوي به «يغما»رفته را برادر خلف‌اش در سال85 در سايت نجات رژيم منتشر و از سازمانهاي حقوق بشري دعوت كرده تا «ضمن فشار به سازمان مجاهدين خلق جلوي نقض ابتدايي‌ترين حقوق انساني در قرارگاه اشرف گرفته شود» و «از مواضع قاطع جناب آقاي نوري المالکي نخست وزير محترم دولت عراق و... جناب آقاي موفق الربيعي در خصوص تعيين تکليف سازمان مجاهدين خلق ايران» تشکر كرده است:
امضاي ابوالقاسم يغمايي در بيانيه عوامل وزارت اطلاعات در انجمن نجاست - 11/07/85
اما نكته عجيب‌تر آنكه پس از اينكه من حاضر به ملاقات با اين شخص (ابوالقاسم يغمايي) نشدم، در حالي كه ميدانست اسماعيل يغمايي در اروپا است و ارتباطي با مجاهدين ندارد، در كمال تعجب نامه‌يي به نام او به يك صندوق پستي كه تا قبل از تحويلگيري حفاظت اشرف توسط نيروهاي عراقي امكان ارتباط مجاهدين را فراهم ميكرد، ارسال كرد. آن هم در شرايطي كه همه ميدانند نامه‌هاي ارسالي از ايران بخصوص به يك صندوق پستي اعلام شده مجاهدين در عراق، تحت كنترل رژيم قرار دارد. وي درخواست كرده بود اگر اسماعيل يغمايي نيست، نامه او به من داده شود.
نامه ارسالي ابوالقاسم يغمايي به صندوق پستي مجاهدين در عراق – تيرماه1384
ابوالقاسم يغمايي كه او هم مانند اسماعيل يغمايي براي نجات جان انسانها يقه چاك ميدهد، همان موقع در سايت نجاست اطلاعات آخوندها نوشت: ”انجمن نجات هم همانطوريکه از نام آن پيداست جهت نجات انسانهائي است که در بند يوق [يوغ] اسارت و ظلم و ستم فرقه ستم کيش مجاهدين خلق (فرقه رجوي)، گرفتار شده اند. کار انجمن نجات، نجات يک جامعه‌اي است که... در دام اين فرقه گرفتار شده و بايستي تلاش کنيم تا... خانواده‌ها... فرزندان خود را در آغوش گرفته و بوي مهر و محبت همديگر را استشمام نمايند” (سايت نجات - 05/07/86)
همان مهر و محبتي كه بسيار مورد پسند برادر «خوش نشين» اش قرار دارد و مجاهدين را بخاطر آن به بي‌عاطفگي محكوم و حق خود ميداند كه در مورد زني كه «هيچ نسبتي با او ندارد» دردنامه و غم‌نامه بنويسد.
نوشته ابوالقاسم يغمايي در سايت نجات وزارت اطلاعات- 05/07/86
البته موضوع به همينجا ختم نشد. مزدوران وزارتي با آمدن پشت در اشرف، با عربده‌كشي مدعي من يا پسرم امير بودند و براي نجات من و امير از زير شكنجه و زندان فريادها سر دادند.
مزدور معلوم‌الحال مصطفي محمدي بارها در پشت در اشرف درباره زنداني بودن و شكنجه شدن امير به عربده‌كشي پرداخت. از جمله در 25مهر89 كه صداي وي موجود است، نعره ميكشيد و مي گفت:
«....اكرم خانم مادر امير يغمايي يادته اون زمان امير را كرده بودي اون ته تو هتل ايران اون ته زندانش كرده بوديد شكنجه‌اش ميداديد...من و محمد آمديم با امير صحبت كرديم... گفتم پس خودت رو به آمريكايي ها تحويل بده به اين تيف، امير اين كار را كرد....»
ما مجاهدين، 677روز عربده‌هاي مزدوران وزارتي را كه تحت عنوان خانواده و با ادعاي دلسوزي از بلندگوها پخش ميشد، تجربه كرده و بسياري از اين اراجيف را يكسره شب و روز شنيده‌ايم و اصلا برايمان جديد نيست. اما تفاوت اين ايام با آن روزها در اين است كه اين باصطلاح «خانواده‌ها» حداقل زحمت يك سفر را به خود ميدادند و به پشت درهاي اشرف مي‌آمدند، ولي اين روزها، شكنجه رواني مجاهدان محصور در زندان ليبرتي ، بجاي بلندگوها، از وب‌سايتهاي زنجيره‌يي و «دريچههاي زرد»ي «پژواك» ميكند كه مدعي جان و سرنوشت انسانهاي بالغي هستند كه خود آگاهانه و آزادانه مسير مبارزه را انتخاب كرده و به خاطر آن آماده هر فداكاري بوده و هستند. يعني همه سختيها و جانفشانيهاي لازم را به خاطر تحقق آزادي خلق و ميهن خود، به جان خريده‌اند. در يك كلام زندگي خود را وقف آن كرده‌اند. اين با منطق بريده توابهاي به خدمت درآمده‌اي كه به جاي ايستادن در برابر دژخيم، ابراز ندامت كرده و انزجارنامه نوشته‌اند تا جان به در ببرند، يا نادمي كه خطرات و فداكاريهاي مورد نياز اين مبارزه را تاب نمي‌آورد و خود را به ساحل امن ميرساند و درعين حال صداقت و شهامت اذعان به اين واقعيت را ندارد، نه فقط همخواني ندارد، بلكه براي توجيه، تسليم طلبي خود را وقيحانه به مجاهدان قهرمان قتل عام شده نسبت ميدهند يا وقيحانه و البته بزدلانه مدعي قتل مشكوك يا خودكشي يا حبس و به زور نگهداشتن مجاهديني ميشوند كه حماسه رزم و پايداريشان جهاني را به شگفتي و احترام برانگيخته است.
حال كه ناخواسته سوژه اين جنگ كثيف شده‌ام و به نام من مطالبي منتشر شده است، بيان برخي واقعيت‌ها را لازم و ضروري ميدانم.
مروري بر سابقه مورد ادعاي يغمايي:
او خودش مينويسد: «در دوران زندان احترام به ابريشمچي موجب شد تا من پيشنهاد بدون قيد و شرط خروج از زندان را که به کوشش عموي متنفذ من شادروان منصور يغمائي به من داده شد رد کنم و در زندان بمانم. پنهان نميکنم و آشکارا ميگويم اگر مي‌دانستم که چند دهه بعد از آن و در اين سالها چنين شرايطي را نظاره‌گر ميشوم که در مقابل تمام آرمانهاي جواني من قد کشيده حتما و بلادرنگ از زندان شاه بيرون مي‌آمدم و هرگز پشت سرم را نگاه نميکردم.»
در همان سال اول ازدواج با او، وقتي فهميد من از هواداران مجاهدين هستم و در دانشگاه و خوابگاه اعلاميه پخش ميكنم، جلويم ايستاد و مثل همه مردهاي مرتجع گفت كه تو حق نداري اعلاميه پخش كني و من نميخواهم بخاطر اعلاميه پخش كردن و فعاليت‌هاي تو دوباره به زندان بيفتم و اگر ميخواهي به اين كار ادامه بدهي بايد از هم جداشويم. وقتي من با قاطعيت جلوي او ايستادم وگفتم مگر مبارزه مرا توتعيين ميكني اگر اينطور است با كمال ميل حاضرم جدابشويم،كوتاه آمد. از همان آغاز زندگي فهميدم كه تصوير اشتباهي از او داشتم. فكركردم چون او زنداني سياسي بوده، اهل مبارزه و جنگ است ولي برايم كاملا محرز شد كه او اصلا حاضر به قيمت دادن در مسير مبارزه نيست. وي در سال 1365 در مواجهه با اولين شليك موشك به بغداد در حوالي يكي از پايگاههاي مجاهدين، چنان وحشت‌زده و بي‌طاقت شد كه به گفته خودش احساس ميكرد همه اشياء حول و حوش او ممكن است در اثر امواج انفجار موشكهاي بعدي تبديل به سلاح كشنده شوند. به همين علت اعلام بريدگي كرد و خواستار اعزام به پاريس شد. سازمان هم در كمترين فاصله با حل و فصل همه مسائل و هزينه‌ها به سرعت او را به پاريس فرستاد. قابل توجه اينكه مسئولين سازمان به من ابلاغ كردند كه بايد همراه اسماعيل يغمايي به پاريس بروم كه من اعتراض كرده و گفتم من كه از سازمان و مبارزه نبريده‌ام و قصد رفتن به خارج را ندارم و به هيچ قيمت حاضر به رفتن با وي نيستم. چند ماه پس از اعزام او به پاريس بدليل فشارهايي كه وي به سازمان مياورد، من به رغم عدم تمايلم به دور شدن از صحنه اصلي مبارزه و كار و مسؤليتم، به پيشنهاد و اصرار سازمان پذيرفتم كه به پاريس بروم.
در مدتي كه او در سازمان بود، تحمل شرايط مبارزه و سختي‌هاي آن برايش دشوار بود، لذا دنبال اين بود كه در حاشيه مبارزه، زندگي آرام خود را داشته باشد. البته هيچگاه كسي او را مجبور به مبارزه و ماندن در مناسبات سازمان نكرده بود، همچنانكه به مجرد اعلام عدم تحمل شرايط مبارزه در منطقه، در اولين فرصت به خارجه فرستاده شد. در فرانسه هم البته در كنار سازمان كار ميكرد و سازمان هم نيازمنديهايش براي كار و زندگي را، به طور كامل تأمين ميكرد. در عين حال اين واقعيت هم برايش كاملا واضح و بديهي بود كه من مسير مبارزاتي و اعتقادات ايدئولوژيك – سياسي‌ام را شخصا و به طورآگاهانه و مختارانه انتخاب كرده ام. به همين دليل اين را هم بدون هيچ شك و ترديد ميدانست كه هر زمان هم كه او صفوف مبارزه را ترك كند، من از آرمان و اعتقادات و مواضع سياسي‌ام دست برنخواهم داشت و تا به آخر به مبارزه ام ادامه خواهم داد. منتها در آن سالها آنقدر صداقت داشت و به اين حضيض سقوط و انحطاط نيفتاده بود كه عدم كشش و بريدگي‌هايش را تبديل به لوش و لجن عليه سازمان و ارزش‌هاي اين خلق اسير و حرمت خون شهيدان پرافتخار مجاهد خلق كند كه اكنون درلجن‌نامه‌هايش از آنها با عنوان مردگان! و كشته شدگان! نام ميبرد. درآن روزها صادقانه ميگفت و تصريح ميكرد كه من توان مبارزه و تحمل چنين سختيهايي را ندارم. در عين حال كه نمي خواست از موقعيت و نام و اعتبار بودن با سازمان هم دست بكشد. به همين دليل در مقاطع گوناگون در مواجهه با تجديد انتخاب مسير، باز تعهد ميداد و خواستار ماندن ميشد. تا جايي كه به مسئولين سازمان برمي‌گشت، هميشه به من سفارش مي‌كردند كه به حل مشكلاتش كمك كنم.
هم چنانكه آقاي جمال بامداد در پاسخ به اراجيف او نوشته است:”اسماعيل خودش اذعان کرده است او هيچگاه آگاهانه پا به صحنه مبارزه نگذاشت. او اشتباها به مبارزه کشيده شد. او در تشکيلات مجاهدين نيز همواره از امتيازات و موقيت ويژه‌اي برخوردار بود”
او كه اكنون لغز آزادي ميخواند، هميشه معترف بود كه افكار من در رابطه با زن افكاري فئودالي است. يعني از نظر او زن جزيي از مايملك مرد و از آن جدايي ناپذير است. بي‌سبب نيست كه بعد از بيست سال جداشدن و طلاق رسمي‌ام از او، به انتشار اين لجن‌نامه پرداخته است. خوب است به يك نمونه از اين انديشه مردسالار كه عدم تمكين زن به آن، در نظرگاه او توهين به قوانين آفرينش و.... است، اشاره كنم و آن حمله وحشيانه‌اش به من در سال70 در قرارگاه بديع‌زادگان است. آن روز وقتي در يك مكالمه كاملا دوستانه به اوگفتم كه نميتوانم با او به زندگي مشترك ادامه بدهم و قصد جدايي از او رادارم، ناگهان همه تعارفات را كنارگذاشت و به طرف من حمله كرد وكمدي را كه دراتاق بود روي من انداخت و آنچنان مرا مورد ضرب و شتم قرارداد كه ناگزير شدم با همان وضعيت از محل سكونتمان فرار كنم. ..
به هر حال من واقعا تصميم گرفته بودم كه از اين شخص جداشوم اما ترجيح مي‌دهم عينا به قسمتي از نوشته آقاي جمال بامداد اشاره كنم، آنجا كه ايشان ميگويد يغمايي داستان را نيمه كاره تعريف ميكند؛ گرچه خود آقاي جمال بامداد هم نميداندكه اين هم هنوز كمركش ماجراست است و بخاطر نجابت سازمان و رهبري آن، همواره اين سازمان بود كه قيمت حل تمام مسائل او را به تمام و كمال پرداخت. آقاي جمال بامداد نوشته است:
”واقعيت اينست که اسماعيل يغمائي در مورد انقلاب ايدئولوژيک دروني مجاهدين حداقل تا آنجا که به وضعيت خودش بر ميگردد جعل ميکند. چرا؟ بدين خاطر که او ماجراي ملاقاتش با مسعود و مريم را نيمه کاره توضيح ميدهد. من در آن ملاقات حضور داشتم.آقاي رجوي ابتدا با تشريح ارزش هر کس در جايگاه خودش، احترام و ارزش اسماعيل را به او ياد آوري کرد و صراحتا از او خواست که به هيچوجه خودش را در محضوريت و اجبار احساس نکند. مسعود تاکيد کرد که ما سلامت و شکوفائي تو را مد نظر داريم . او حتي عنوان کرد که هر آنچه مانع اين شکوفائي و سلامت است را حرام ميداند. سپس او از اسماعيل خواست که همراه با همسرش اکرم به پاريس يا هر جاي ديگري که ميخواهد بروند. مسعود مسئولين حاضر در آن نشست را موظف به حل فوري اين امر نمود. در همان نشست مسعود با متانت و حوصله اي وصف ناپذير همسر اسماعيل را که حاضر به ترک قرارگاه و رفتن به خارج نبود را قانع نمود تا اسماعيل را تنها نگذارد و اين را مسئوليت خود تلقي کند”
راستي آيا در فرهنگ اين فئودال خارجه نشين، حقي براي زن به رسميت شناخته شده است كه مسير زندگي خود را خودش انتخاب كند؟ آيا زن حق مبارزه كردن دارد؟ راستي آيا او نديده است كه در جامعه آزاد همچنين در فرهنگ بورژوازي كه وي در آن زندگي ميكند، طلاق و جدا شدن‌ها به وفور وجود دارد؟ چرا وقتي نوبت به مجاهدين، به زنان و مرداني كه براي مبارزه سخت و پيچيده اين ساليان مجبور به ترك زندگي شده‌اند، ميرسد، اينچنين تيغ برداشته و عليه انقلاب ايدئولوژيك‌شان به لجن‌پراكني مي‌پردازد؟
هرچند تا جايي كه به بريدن او از مبارزه برمي‌گردد، قبل از انقلاب ايدئولوژيك مجاهدين نيز چندين بار از تشكيلات مجاهدين خارج شده و به حاشيه نشيني پرداخته بود.
آمدن فرزندم امير از پاريس به ارتش آزاديبخش
وي در مورد آمدن امير به عراق با همان تيغ كينه‌توزانه‌اش مينويسد: «پس از بريدن و جدائي من از مجاهدين و اقامت من در پاريس (امير) به پاريس آمد و در کنار من يکسال زيست. تلاشهاي مادرش و کوششهاي مجاهدين در گسيل کردن نوجوانان به عراق و ساختن رزمنده از آنان و نيز وضعيت مشکل زندگي من موجب شد در چهاره ژوئيه 1998 روانه عراق شود. در سن چهارده سالگي او با سي کيلو وزن، سلاح کلاشينکف به دوش انداخت و ادامه داد و حمله دوم امريکا به عراق را از سرگذراند و در سال 2004 اعلام جدائي و ترک مجاهدين وبريدن از آنان را نمود و در کمپ تيف در حصار ماند. دو سال شرايط دوزخي اين کمپ را تحمل کرد تا سرانجام از معدود کساني بود که موفق شد از آنجا نجات يابد و به اروپا باز گردد. اين سرنوشت يک تن از کودکاني است که بيست و دوسال از عمر خود را در توفان و رنج گذراندند و من هنوز وجدان معذب خود را با خود دارم که چرا بخاطر احترام به مادرش مانع آن نشدم تا يک نوجوان چهارده ساله برود و سلاح بر دوش افکند»
لازم به ذكر ميدانم طي مدتي كه در خارج كشور بودم و در سفر به سوئد امير را نزد سرپرستش ديدم، هرگز نخواستم كه امير به اشرف بيايد و تنها دغدغه ذهني‌ام اين بود كه چون امير در نزد سرپرستش آقاي رضاآذرش و خانم مرضيه عهدنو كه برايش في‌الواقع با جان و دل مايه ميگذاشتند، به ثبات رسيده و مشكل تحصيل و استقرار و پناهندگي‌اش حل شده بود، او را به درخواست پدرش به كشور ديگري نفرستند. چون حدس ميزدم ممكن است پدرش كه بريده و به خارج آمده بود، بخواهد امير را به كشور محل اقامت خود ببرد و مشكلات جديدي براي وي ايجاد شود. در سال1376 وقتي من به عراق بازگشته بودم، متوجه شدم كه امير به نزد پدرش در پاريس آمده و با او زندگي ميكند و در همان ايام شنيدم كه اسماعيل يغمايي خواهان اعزام امير به منطقه شده است كه البته من نميدانم چه قصد و نيتي از اين كار داشت و انگيزه واقعي اش از اينكه او را بفرستد چه بود؟ آيا امير مزاحم زندگي شخصي‌اش شده بود و ميخواست او را از سر خودش بازكند و يا نيت ديگري در سر داشت؟! به‌هرحال دوستان شورايي و هزاران نفري كه در كال كنفرانس با 10 كشور و 17 مركز ارتش آزاديبخش در روز يكشنبه 9 شهريور 1376 در مراسم انتخاب مسئول اول سازمان، حضور داشتند، شاهد بودند كه يغمائي با چه اصراري درخواست كرد امير به عراق بيايد, وقتي مسئول شورا گفت كمبود سن دارد، يغمايي گفت مي‌تواند نزد مادرش برود؟ با اين حال درخواست او عملا قبول نشد تا وقتي كه يك سال بعد در تير ماه 1377 درخواست مكتوب زير را يغمايي با درخواست امير ارسال كرد.
برخلاف ادعاي او، آمدن امير به عراق هيچگاه بخاطر فشار و تلاش من نبود و اساسا در آن موقع من در پاريس نبودم كه بخواهم در اين رابطه اعمال نظر كنم. نامه دست‌نويس او با امضا و اثر انگشت، غيرقابل انكار است كه بر اعزام امير رضايت كامل داده و به آن افتخار كرده است:
تاريخ : 22تيرماه 1377خورشيدي
12-ژوئيه -1998ميلادي
اينجانب پدر امير يغمايي بدينوسيله رضايت كامل خود را از پيوستن داوطلبانه فرزندم به ارتش آزاديبخش ملي ايران ابراز داشته و پيوستن او را به ارتش آزاديبخش ملي ايران باعث افتخار خودم ميدانم و با آگاهي كامل از شرايط و مسئوليت‌هاي ارتش آزاديبخش و مسئوليت ها و ماموريتهاي هر رزمنده ارتش هيچگونه انتظاري از سازمان مجاهدين خلق ايران و ارتش آزادي بخش ايران در اين رابطه ندارم.
اسماعيل وفا يغمايي
امضا و اثر انگشت
لازم به ذكر است كه در سال81 قبل از اينكه جنگ در عراق شروع شود و در شرايطي كه هنوز مرزهاي عراق بسته نشده بود، به اسماعيل يغمايي پيشنهاد داده شده بود كه بيايد و امير را بخاطر تضمين امنيت و سلامت او از عراق، خارج كند و به پاريس برگرداند. شادروان كاك صالح (ابراهيم ذاكري) به همين منظور از او (اسماعيل يغمايي) خواست كه يك سفر به عراق بيايد و براي انتقال امير اقدام كند. اما او حاضر به اين كار نشد و گفت راه‌هاي عراق خطرناك و مسير نا امن است و اين كار برايم امكان پذير نيست.
با شروع جنگ و حمله آمريكا به عراق و سخت‌تر شدن شرايط، امير اعلام كرد كه كشش ماندن در شرايط عراق را ندارد. وي پس از مدتي درخواست كرد كه به تيف تحت كنترل نيروهاي آمريكايي برود تا شايد پروسه خروج او تسريع شود. خودم شخصا به امير نصيحت كردم و گفتم كه من كار تو را دنبال ميكنم كه به خارج بروي ولي مدتي مهمان ما باش، چرا كه تيف تحت نفوذ عوامل خودفروخته وزارت اطلاعات رژيم قرار داشت و حتي بلحاظ اخلاقي نيز، براي او امنيتي وجود نداشت و من نگرانش بودم. اما امير قبول نكرد و گفت ميخواهم بروم تيف كه آنجا مسا‌ئلم زودتر حل شود. از زماني كه او به تيف رفت، با وجود اينكه برايم بسيار سخت بود كه در اين محل آلوده به رژيم تردد كنم، اما مستمرا به ديدارش ميرفتم و تا جايي كه مقدور بودنيازهاي او را حل و فصل ميكردم. در همان مقطع بنا به توصيه و تأكيد مسئولين سازمان در يك كال كنفرانس با اسماعيل يغمايي گزارشي از وضعيت امير و اقداماتي كه براي او انجام داده بوديم را به وي گفتيم و باز هم به او توصيه كرديم كه بهترين كار اين است كه خودش به عراق آمده و موضوع بردن امير را به كمك سازمان حل كند. وي در جواب گفت: من نمي توانم بيايم و رژيم هم دنبال من است، مي‌ترسم داستان سوريه [استرداد به رژيم]، در عراق هم تكرار بشود يعني اگر بيايم آنجا ممكن است مرا تحويل ايران بدهند!
با اشراف به اين پروسه طي شده، خوب است مطلب او در مورد عذاب وجداني‌اش بخاطر اعزام فرزندش به عراق را يك بار ديگر بخوانيد تا ميزان عدم صداقت و وارونه گويي او را دربابيد. زهي بي شرمي از اين همه وقاحت!
وي در مطلبي به تاريخ 13فوريه 2008، در دريچه متعفن زرد خود، با آه و فغان و باصطلاح دلسوزي براي افراد تيف كه پس از تخليه آن محل توسط امريكاييها، در شهرهاي مختلف عراق دنبال حل مسائل خود بودند، نوشت: «يكي دوماه قبل و پس از كشاكشها و انتظارها و بعد از آنكه راهي براي پذيرفتن اهالي مقاوم تيف در ساير كشورها پيدا نشد... رها شدگان از تيف ساكن اربيل هم‌اكنون در گروههاي چهار پنج نفره در شرايطي بسيار دشوار در اربيل زندگي ميكنند، شرايط دشوار آنان في‌الواقع قابل توضيح و براي ما قابل درك نيست ،...يك نمونه جوان مظلوم احمدرضا فيروزيان فرزند مهدي فيروزيان و صديقه شاهرخي است كه تيتر پناهندگي در سوئد را داشت... دوستان گرامي! من... امكاني و چيزي جز قلم و كاغذ در دست ندارم و... خود را ملزم ميدانم كه از درد و رنج اين مبارزان رنجديده جدا شده نوشته و در حد امكان صداي ياري خواهانه آنها را منعكس كنم... بياد داشته باشيم كه آخر چو افسانه ميشوي اي بخرد، افسانه نيك شو، نه افسانه بد»
ملاحظه ميشود كه هر زمان جاي پرداخت قيمت است، از جمله براي نجات «اهالي مقاوم! تيف» و كمك به فرزندش كه الان اينچنين دادخواه او شده، جز يك قلم و كاغذ چيزي ندارد!
مقاومت و ايستادگي در راه آرمان و تسليم‌ناپذيري براي امثال يغمايي كه حتي فكر سفر به عراق هم برايش ترسناك و مهيب است، بي‌معني و بن‌بست است. آخر براي او چيزي جز «حفظ جان و حفظ خود» ارزشي ندارد. بي‌مناسبت نيست در همينجا به نامه خواهر مجاهدم صديقه شاهرخي اشاره كنم كه در همان زمان، پاسخ شايسته اين اراجيف آخوند پسند او را داد متن نامه را در انتهاي اين مطلب نقل كرده ام (ضميمه ).
معماي تغيير جهت و تغيير جبهه
اسماعيل يغمايي در تاريخ 28خرداد87، با انتشار كتابي با عنوان «چند نكته و چند سانتيمتر از واقعيت- كند و كاو درباره ماجراهاي هفده ژوئن»، به بيان واقعيت‌هايي پرداخته است كه سراپا با ادعاهاي كنوني وي مغايرت دارد. جالب اينكه او امروز خود به بعنوان جزيي از مثلث پليد رژيم – مالكي – كوبلربر ما مجاهدين بي دريغ لجن پراكني مي كند و همان مطالبات و ادعا ها را دارد.
با درج قسمتها و جملاتي از آن كتاب، سوالي را هم كه در همين رابطه برايم پيش آمده ميگويم. سوال اين است كه براستي از زمان انتشار آن كتاب تا امروز چه چيز تغيير كرده است كه مجاهدين و رهبري‌شان اينگونه مورد تاخت و تاز او قرارگرفته‌اند؟ معماي اين تغيير جهت و تغيير جبهه چيست؟ او در اين كتاب به بسياري از موضوعات پرداخته است كه گزيده‌هايي از آن به قرار زير است:
«در رابطه با افرادي كه از مسعودرجوي به عنوان رهبر يك سكت ياد ميكنند ما با موجوداتي روبروئيم كه مساله اصلي شاناين است كه چرا رجوي و سازمان و جنبشي كه مسئوليت آنرا به عهده دارد مي جنگد! چراكوتاه نمي آيد! ، چرا مانند رقصندگان بر جسد رهبري فكري و مكتبي ملايان را نميپذيرد، و چرا كاري كرده است كه اين حكومت نتواند به راحتي به كار و بار خود ادامهدهد.اگر نوشته هاي مهندس تفرشي را (که البته بعدها دوباره به سوي رژيم بازگشت) در رابطه با اين افراد و رابطه آنان با وزارت اطلاعات خوانده باشيد بهتر معني آنچه را كه نوشته ام خواهيد فهميد. مساله اصلي اين افراد اين است كه اساسا چرا جنبش وجوددارد و مسئله اينان هنگامي حل خواهد شد كه يا جنبش نابود شود و يا با سقوط ديكتاتوري آخوندها آنها هم روي نهان كنند و مانند ماموران ساواك شاه در گوشه اي ازدنيا پناهي بجويند، و اما نمونه ها:حتي يك نمونه اعدام وجود ندارد
در درون مقاومت ايران طي بيست و پنج سال مبازره نمونه اي از اعدام وجود نداشته، مجاهدين مخالفين فكري خود را نه شكنجه داده و نه اعدام كرده اند، آنان حتي دشمنان مسلح اسير شده خود، پاسداران بسيجي ها و مزدوران حكومت آخوندي را به عنوان مهمان نزد خود نگهداشته، با محبت و انسانيت با آنهابرخورد كرده و سپس آنها را رها كرده اند. در طول مبارزات و عمليات ارتش آزادي تمام اسيران پس از مدتي آزاد شده اند و اين حقيقتي ست كه تمام مراجع حقوق بشري از آن باخبرند.نمونه برخورد با چند تن از بريدگان ازارتش آزادي
در درون مقاومت ايران طي بيست و پنج سال مبازره نمونه اي از اعدام وجود نداشته، مجاهدين مخالفين فكري خود را نه شكنجه داده و نه اعدام كرده اند، آنان حتي دشمنان مسلح اسير شده خود، پاسداران بسيجي ها و مزدوران حكومت آخوندي را به عنوان مهمان نزد خود نگهداشته، با محبت و انسانيت با آنهابرخورد كرده و سپس آنها را رها كرده اند. در طول مبارزات و عمليات ارتش آزادي تمام اسيران پس از مدتي آزاد شده اند و اين حقيقتي ست كه تمام مراجع حقوق بشري از آن باخبرند.نمونه برخورد با چند تن از بريدگان ازارتش آزادي
زمستان سال 1371 در اتوبوسي كه از بغداد به سوي اردن در حركت بود با تعدادي از اين بريدگان همسفر بودم. دو تن از آنان زناني بودند كه ارتش آزادي را ترك كرده و جهار يا پنج تناز آنان از زمره كساني بودند كه از اردوگاههاي محل نگهداري اسيران جنگي تقاضاي پيوستن به ارتش آزادي را كرده مدت چهار پنج ماه در ارتش آزادي مانده و بعد از ارتش آزادي به عنوان سر پلي براي سفر به خارج استفاده كرده بودند، دو تن از كادر هاي مجاهدين وظيفه رسيدگي به آنها را تا پايتخت اردن و راه اندازي سفر آنان به خارج رابه عهده داشتند. يكي دو ساعتي پس از حركت، سخنان و رفتار بريدگان چنان توهين آميز شد كه مرا آشفته كرد ولي مجاهدين با صبوري رفتارهاي آنها را تحمل كردند.بارسيدن به پايتخت اردن، مجاهدين آنها را به هتلي كه در آن براي آنها اتاق رزرو شده بود بردند. بليطها وويزاي سفر زنان را به كشورهاي اروپائي، وبليط ها و ويزاي سفرمردان را به تركيه به آنها داده به هريك نيز معادل دويست هزار تومان دادند و باآرزوي موفقيت براي مسافران از آنهاخداحافظي كردند.آن شب تا دير وقت بيدار مانده و به اين برخورد فكر مي كردم ، فكر مي كردم در مقابل اين همه پرخاش و دشنام،مجاهدين چه مسئوليتي دارند و چرا اين چنين رفتار مي كنند و بي اختيار به ياد برخي جلساتي افتادم كه مسعود رجوي عليرغم اعتراض همگاني، خانم فهيمه ارواني را كه مسئول تهيه ويزاي قانوني براي خروج جدا شدگان و بريدگان بود مورد باز خواست قرار ميداد واز او مي خواست بيشتر و بيشتر تلاش بكند تا كساني كه نمي خواهند در ارتش آزادي بمانند به دنبال كار و بار خود بروند.
دگم هاي مسعود رجوي
در يكي از گرد همائي هاي سالانه شورا، فكر ميكنم درست پس از روي كار آمدن خاتمي،جلسات شوراي ملي مقاومت به مدت چهار الي پنج روز در يكي از قرارگاههاي ارتش آزاديتشكيل شد. بحث و فحص ها زياد بود ولي يكي از اين بحث ها را فراموش نمي كنم . بحث برسر اين بود كه در شرايط كنوني و پس از سالها كه از تصويب نام جمهوري دموكراتيك اسلامي ايران به مثابه دولت موقت پس از رژيم خميني ميكذرد. بهتر است نام اسلامي ازآن حذف شود. دليل شماري از دوستان كه اين پيشنهاد را دادند اين بود كه مردم ايران از حكومت آخوندها و از دين و مذهب زده شده اند و به احتمال زياد از نام اسلامي دراين تيتر خوششان نخواهد آمد. بحث هاي زيادي شد و مسئول شورا بعد از آنكه بحث ها راگوش كرد، در پايان نكاتي را ياد آور شد كه هرگز فراموش نمي كنم. عين جملات او به يادم نمانده ولي مضون حرفهايش چنين بود:مجاهدين مسلمان هستند و ما به تمام به ضروريات دين پاي بنديم و اعتقاد ما به روح اسلام حكم ميكندكه هر كس به آزادي راهخودش را برود و انتخاب و اعتقاد خودش را داشته باشد. من در رابطه با اين كلمه موردنظر شما دگمي ندارم و در وجود آن تنها به رويكرد جامعه و اعتقادات مردم و سوءاستفاده نكردن آخوندها نظر دارم . دگم هاي شخصي من دو چيز است دگم اول من اعتقاد بهيگانگي و وحدانيت خداست همان كه پيامبر اسلام آن را اعلام كرد و ميراث توحيد است. دگم دوم مبارزه تا آخرين نفس با ارتجاع و ستم حاكم بر ايران و تلاش براي نيل بهآزادي است. من اعتقاد دارم، مثل هر مسلمان، مسئوليت حفظ اسلام در نهايت به عهدهمبناي اصلي آن است و ما نگران از بين رفتن اسلام نيستيم، ولي روي برگرداندن مردمايران از آئين خميني حكايتي و لامذهب شدن يك ملت حكايتي ديگر است.»
در يكي از گرد همائي هاي سالانه شورا، فكر ميكنم درست پس از روي كار آمدن خاتمي،جلسات شوراي ملي مقاومت به مدت چهار الي پنج روز در يكي از قرارگاههاي ارتش آزاديتشكيل شد. بحث و فحص ها زياد بود ولي يكي از اين بحث ها را فراموش نمي كنم . بحث برسر اين بود كه در شرايط كنوني و پس از سالها كه از تصويب نام جمهوري دموكراتيك اسلامي ايران به مثابه دولت موقت پس از رژيم خميني ميكذرد. بهتر است نام اسلامي ازآن حذف شود. دليل شماري از دوستان كه اين پيشنهاد را دادند اين بود كه مردم ايران از حكومت آخوندها و از دين و مذهب زده شده اند و به احتمال زياد از نام اسلامي دراين تيتر خوششان نخواهد آمد. بحث هاي زيادي شد و مسئول شورا بعد از آنكه بحث ها راگوش كرد، در پايان نكاتي را ياد آور شد كه هرگز فراموش نمي كنم. عين جملات او به يادم نمانده ولي مضون حرفهايش چنين بود:مجاهدين مسلمان هستند و ما به تمام به ضروريات دين پاي بنديم و اعتقاد ما به روح اسلام حكم ميكندكه هر كس به آزادي راهخودش را برود و انتخاب و اعتقاد خودش را داشته باشد. من در رابطه با اين كلمه موردنظر شما دگمي ندارم و در وجود آن تنها به رويكرد جامعه و اعتقادات مردم و سوءاستفاده نكردن آخوندها نظر دارم . دگم هاي شخصي من دو چيز است دگم اول من اعتقاد بهيگانگي و وحدانيت خداست همان كه پيامبر اسلام آن را اعلام كرد و ميراث توحيد است. دگم دوم مبارزه تا آخرين نفس با ارتجاع و ستم حاكم بر ايران و تلاش براي نيل بهآزادي است. من اعتقاد دارم، مثل هر مسلمان، مسئوليت حفظ اسلام در نهايت به عهدهمبناي اصلي آن است و ما نگران از بين رفتن اسلام نيستيم، ولي روي برگرداندن مردمايران از آئين خميني حكايتي و لامذهب شدن يك ملت حكايتي ديگر است.»
مجاهدين درميعادگاه يك جبر
........ميخواهم بگويمجار و جنجالي كه رقصندگان بر اجساد بر سر مقولة رهبري عقيدتي راه انداخته و سعي ميكنند آن راپديده اي مرموز و خطرناك جلوه داده وسكت بودن مجاهدين را از درون آنبيرون بكشند و مسعود رجوي را رهبر اين سكت، و با قدرتي افسانه اي و فارغ از هر قيدو بند معرفي كنند ياوه اي بيش نيست. واقعيت تاريخي ميگويد مسعود رجوي در ميعادگاهيك جبر سنگين و در نقطه مسئوليتي كه قرار داشت چاره اي جز اين در مقابل خود نداشت. او مي بايست يا تاج خار را بر سر نهد و آماج انواع و اقسام حملات بشود و يا سازمانخود را در ميدان مبارزه با كمبودي جدي رها كند.
مجاهدين با كسي جز رژيم آخوندها جداليندارند
مجاهدين با كسي جز رژيم ارتجاعي حاكم بر ايران جدالي ندارند. آنهابه عنوان يك مجموعه با ايدئولوژي اسلام ،كه خود اين مجموعه بخشي از يك جنبش مقاومتلائيك است مرزهاي فكري خود را همانطور كه از لحاظ سياسي ، از لحاظ فلسفي و عقيدتيكشيده و اعلام كرده اند. آنها با هيچ گروه مسلماني اعم از شيعه و سني و هيچ گروهغير مسلماني مانند كليمي و يهودي و زرتشتي و يا كمونيست و سوسياليست و لائيك درگيري اعتقادي نداشته و توهيني روا نداشته‌اند....» ( نقل از كتاب «چند نكته و چند سانتيمتر از واقعيت...» نوشته اسماعيل يغمايي)
مجاهدين با كسي جز رژيم ارتجاعي حاكم بر ايران جدالي ندارند. آنهابه عنوان يك مجموعه با ايدئولوژي اسلام ،كه خود اين مجموعه بخشي از يك جنبش مقاومتلائيك است مرزهاي فكري خود را همانطور كه از لحاظ سياسي ، از لحاظ فلسفي و عقيدتيكشيده و اعلام كرده اند. آنها با هيچ گروه مسلماني اعم از شيعه و سني و هيچ گروهغير مسلماني مانند كليمي و يهودي و زرتشتي و يا كمونيست و سوسياليست و لائيك درگيري اعتقادي نداشته و توهيني روا نداشته‌اند....» ( نقل از كتاب «چند نكته و چند سانتيمتر از واقعيت...» نوشته اسماعيل يغمايي)
حال متن اين كتاب و اين نوشته را كه اسماعيل يغمايي در خرداد 87 منتشركرده در كنار نوشته‌هاي اخير او بگذاريد. به نظر من پاسخ معماي اين تغيير جهت 180 درجه‌اي و اين تغيير جبهه سياسي را بايد در فروغلطيدن و فرورفتن پرشتاب در دامهاي رژيم رو به زوالي جستجو كرد كه بحران سراپاي وجودش را فراگرفته و هيچ برون رفتي جز تمركز هر چه بيشتر بر روي دشمن اصلي و تنها آلترناتيو هماوردش براي خود نمي بيند. اسماعيل يغمايي كه با ركيك‌ترين الفاظ و عبارات به تكرار لجن پراكني‌هاي سه دهه اطلاعات آخوندها عليه مجاهدين روي آورده است، به چه كشف خارق‌العاده‌اي دست يافته كه اينگونه جبهه عوض كرده است؟ صدالبته استقبال گرم و دست افشاني گشتاپوي آخوندها براي وي و توابي مثل ايرج مصداقي كه با جمع اوري اتهامات چند ده ساله رژيم و مزدورانش و به خصوص با پيگيري مصرانه و معني‌دار در رابطه با حساس ترين مسأله امنيتي و حفاظتي اين مقاومت، يك كيفرخواست 230 صفحه اي عليه رهبر مقاومت، منتشر كرده، پاسخ را روشن ميكند؛ كيفر خواستي كه سرضرب، توسط اطلاعات آخوندي در بين خانواده هاي مجاهدين توزيع شده و به يك ابزار جديد شكنجه براي به ندامت كشاندن زندانيان سياسي و لجن‌پراكني عليه مجاهدين و به خصوص عليه رهبر مقاومت، تبديل گشته است. بله براستي «سرنخ اين رذالت ها در بيت آقاست» كه هدفي جز تيزكردن كارد برگلوي مجاهدان در اشرف و ليبرتي و منجمله خود من ندارد. آري تشكيلات و جنبشي تسليم ناشدني، پايدار و فنا ناپذير كه از سرنگوني رژيم آخوندها سرسوزني كوتاه نمي آيد، درد اول و آخر آنها ست, دردي كه البته درمان نخواهد شد. پس جاي تعجب نيست كه آخوندها و حاميان و مزدوران رنگارنگشان از جنبشي كه از هفتاد درياي طوفان و آتش و خون سرفرازانه عبور كرده، و در مواجهه با سهمگين ترين تو‌طئه ها، تهديدات و ضربات از جانب دشمن ضدبشري و ارتجاع و استعمار دوام آورده و بر آنها پيشي گرفته چنين بترسند و در برابر نيروي مصممي كه حاكميت پليد آنها را اين چنين فلاكت و بيچارگي كشانده به هر خس و خاشاكي متوسل شوند..و حرف آخر اين كه بله «من اكرم حبيب خاني زنده‌ام»، سرشار و پرغرور، و اگر همچون پوران نجفي و ديگر ياران شهيدم درزندان ليبرتي، افتخار شهادت نصيبم نشد، مانده‌ام تا بند از بند اين رژيم بگسلم.
اكرم حبيب‌خاني- زندان ليبرتي
21خرداد 1392
------------------------------------------------------------------------
ضميمه - پاسخ خواهر مجاهد صديقه شاهرخي در تاريخ بهمن ماه86، به نوشته‌اي از يغمايي تحت عنوان «درباره گروهي از جداشدگان از ارتش آزادي و رهاشدگان از كمپ تيف- 13فوريه2008» كه در دريچه زرد خود عليه مجاهدين و در پوش دلسوزي براي افراد تيف، منتشر كرده است:
جوابي از سوي يك مادر
براي اسماعيل يغمايي
از: صديقه شاهرخي
آقاي يغمايي,
مقاله شما را خواندم. از اين كه بر تعدادي كه صف مجاهدت را ترك كرده و به زير پرچم بيگانه رفتهاند دل سوزانده بوديد, متاسف نشدم. مشمئز شدم.
به عنوان مادري كه اگر باور كنيد خيلي بيشتر از شما به فكر فرزندش (احمدرضا) بوده و هست و خواهد بود وقطعاً خيلي بيشتر از شما در قبال او احساس مسئوليت ميكند و دوستش دارد, مي نويسم. مادري كه خود درگير اين مساله به غايت ظريف و انساني و عاطفي از خالصانه ترين نوع آن كه عاطفه مادري است ميباشد. چيزي كه هرگز شما نه فقط در مورد من بلكه در مورد خواهر مجاهدم اكرم حبيب خاني (مادر امير) نيز ياراي فهم احساس آن را نداريد.
همچنين به عنوان يك ايراني مي نويسم و به عنوان مجاهدي كه بر عهد و ميثاقي دور و دير, استوار مانده و از ماجراي فرزندان كربلا در حماسه عاشورا نيز داستانهاي بسيار شنيده است. بعد از آن هم, حتما مرا به عنوان مدير مسئول نشريه ايران زمين كه زماني براي آن مي نوشتيد, بياد مي آوريد.
مقاله شما براي من مرهمي بردل ريشم نبود. نيشتر و يا نمكي بر دل ما بود كه اكنون از جفاي روزگار، در برابر ارتجاع و استعمار و برچسب كذايي، بسياري گفتني ها را براي گزارش كردن مستقيم به مردم ايران باقي گذاشته است. چرا كه روزگاري است كه سنگ را بسته و سگان را بي قلاده رها كرده اند. تا هرچه كه مي خواهند بر ما پارس كنند و بتازند. و در اين معركه, به راستي شما از چه موضعي دل ميسوزاني و در اين موضوع بخصوص در كجا قرار گرفتهاي؟ راستي چرا در مقاله شما هيچ حرفي از برچسب تروريستي و ستمها و جنايتهايي كه تحت اين برچسب عليه مجاهدين انجام شده سخني نيست؟ لابد برشوريدن عليه اصل موضوع كه همين جرثومه ارتجاعي و استعماري باشد, مقرون به صرفه نبوده يا احساس را ياراي آن نبوده كه به عمق راه ببرد وريشه را دريابد و با آن به ستيز برخيزد.
البته دل سوزاندن بر جوانان و نوجوانان امري پسنديده است. ولي شلاق كش كردن همه، با آن تعاريف من در آوردي، كه بيشتر «تعريف» خود است، چه معنايي دارد؟ هركس كه فهم سياسي داشته باشد مي فهمد كار شما، در عمل، نه تنها كمكي به آن جوانان نيست كه تخطئه و تخريب قربانيان اصلي و كساني است كه بيشترين بهاي ممكن را براي همين جوانان پرداخته اند. آن هم در روزها و سالها و در شرايطي كه دست خودشان زير ساطور بوده و از امكان حتي فرستادن بيمارهاي سرطاني خودشان به خارج كشور محروم بوده اند.
اشرف 5سال است كه در محاصره است. دوسال ونيم است كه دارو و سوخت و ارزاق آن را هم قطع كرده اند. مجاهدان خلق مهين اميني, اكبر اعتمادي و زهره آمرطوسي كه هر كدام دو يا سه دهه سابقه حرفه اي مبارزاتي داشتند, دو سال يا بيشتر با بيماري سرطان و دردهاي جانكاه آن دست و پنجه نرم كردند و درگذشتند. شرح ماجرا و آنچه را كه در اين رابطه بر اشرفيان گذشت, ميگذارم براي بعد, اما عليرغم تمام تلاشهاي مجاهدين در اشرف و اروپا, بيماران اجازه نيافتند براي درمان به كشورهايي كه در آنجا پناهنده بودند, بروند. روزي هم كه مهين را توانستند براي شيمي تراپي با اسكورت از اشرف به بغداد برسانند, بيمارستان در اثر درگيري و خمپاره باران مناطق مجاور تعطيل شد و برق هم قطع شد. از سفارت هلند هم كه مهين در آنجا پناهنده بود, بديدارش رفتند و همه چيز را چك كردند اما .......
نمونه جانكاه ديگر مربوط به خواهر مجاهدم معصومه احتشام و دختر نوجوانش آذر غراب است. آذر مقيم آلمان بود و به منطقه هم نرفته بود. آذر از سال82 مبتلا به سرطان شده و در بيمارستاني در آلمان تحت معالجه قرار داشت. در اواسط سال 83 خبردار شديم كه حال آذر رو به وخامت گذاشته. مجاهد خلق حبيب غراب (پدر آذر) و داوود غراب (برادر آذر) و مادرش معصومه احتشام را خبر كرديم. پدر پاسپورت پناهندگي انگليسي داشت. داوود و معصومه پناهنده آلمان بودند. معصومه مادر آذر خودش هم بشدت از بيماري قلبي رنج ميبرد. آلمان هم كشوري است كه پناهندگي 27مجاهد خلق از جمله نگارندة اين سطور را بدليل برچسب تروريستي لغو كرده بود كه البته معصومه و داوود جزء آنها نبودند.
از اشرف اقدام كردند كه مادر و پدر و برادر آذر, حتي براي چند روز هم كه شده براي ديدار او به آلمان بيايند. شرح مبسوط اين ماجرا هم بماند براي بعد. اما وقتي كه اجازه خروج موقت هم داده شد, اجازه ورود ندادند. تمام اقدامات وكلا و سازمانهاي بشردوست بين المللي هم نتيجه اي نداد. پس از دريافت فتوكپي پاسپورت ها, اول در نامه رسمي گفتند: « آيا يك مدرك يا نوشته اي از دولت موقت عراق و يا نيروهاي آمريكايي وجود دارد كه از آن بتوان نتيجه گرفت كه اين سه نفر در پي خروج از عراق جهت يك ديدار از دخترشان در آلمان بر مبناي مسائل انساني ميباشند و اينكه همچنين به آنها اجازه بازگشت به عراق از طريق هوايي داده ميشود؟» بعد كه هر سه نفر تعهد بازگشت و بليط برگشتن را هم ارائه كردند, گفتند حالا برويد مدركي بياوريد كه تائيد كند « اگر آنها از عراق به آلمان بيايند اجازه بازگشت دارند و ادارات آلماني را مطمئن مي سازند كه در اينجا نمي مانند». پدر و مادر و برادر آذر در همين رابطه بارها و بارها نامه نوشتند و پاي تماس تلفني آمدند اما فايده نكرد. اين درست در همان زماني بود كه تئوريكاي اروپايي داشت به رژيم بسته هاي مشوق ميداد و فاش شد كه يكي از مشوق ها باقي نگه داشتن مجاهدين در ليست و اعمال فشار روي آنهاست. سرانجام تقاضاي سازمان و خانواده اين بو دكه لااقل معصومه احتشام مادر آذر بتواند تحت الحفظ مامورين آلماني با دخترش وداع كند. اما اين را هم قبول نكردند و گفتند
اولويتهاي سياست آلمان اقتضاء نمي كند. معصومه مادر آذر كه تا بحال خودش را با تماسهاي تلفني يوميه با دختر جوانش تسكين ميداد, خيلي بهم ريخت. بعد سازمان و خودش درخواست كردند حالا كه اجازه سفر خود او را نمي دهند دخترش را تحت نظر دكتر متخصص براي يكي دو روز به عراق و به اشرف بياورند. وكلا رفتند و برگشتند و گفتند اين بار بيمه با انتقال توسط هواپيما موافقت نكرده است. چندي بعد هم آذر درگذشت و مادرش موفق به ديدار وداع هم نشد.
حالا نوشته اسماعيل يغمايي را نگاه كنيد. از ظلمي كه بر تعدادي از فرزندان اين آب و خاك رفته به شدت برآشفته اما به جاي اصل موضوع كه همانا ارتجاع و برچسب استعماري است, با بحث حوزوي در باره تعاريف و تفاوتهاي بريده و جدا شده و مزدور و خائن , تيغ و نوك تيز قلم را متوجه ديگراني كرده است كه گويا چون خود او، در ساحل امن نشسته و دست و پا زدن عده‌يي را تماشا ميكنند. غافل از اينكه 3 دهه پيش, مجاهدين بودند كه تعاريف و تفاوتها را بويژه در مفهوم اپورتونيسم و خيانت و مرزبندي هاي سياسي و تضادهاي اصلي و فرعي را به اسماعيل يغمايي ياد دادند. بگذريم كه مقوله بريدگي در ارتش آزاديبخش مخصوصا در شرايط جنگ و بمباران و محاصره و محدوديت در عراق خيلي ساده تر و روشن تر از اين چيزهاست و هركس كه به پاي خودش به ارتش آزاديبخش رفته خوب ميداند كه براي بحث و جدل تئوريك يا روشنفكري نرفته است و بنابراين به بريدگي در شرايط سخت كه نميتوان رنگ و لعاب ديگري داد و به جداشدن نظري از يك سازمان سياسي آنهم در بحبوحه چنين جنگي تفسير كرد.
بله, شما صحنه هاي دراماتيكي ترسيم كرده ايد كه هر كس با خواندن آنها تنها مي تواند بر ظالم و مسبب اين همه ظلم و جور، لعنت و نفرين بفرستد و درودش نثار شمايي گردد كه با عطوفت انساني به فكر اين بيچارگان هستيد!
اما راستي ظالم كيست و مظلوم كيست؟
نوشته شما براي من هم تلخ بود و هم مشمئزكننده. من در پس آن قهقهه هاي رژيم و مزدورانش را مي شنيدم.
اگر شما را نمي شناختم و اگر نمي دانستم كه حداقل در جريان وضعيت فرزند خودتان، امير، از ابتداي رفتن او به ارتش آزاديبخش تا پايان كار و برگشتن او هستيد و به طور كامل مي دانيد كه چه كارهايي براي او شد و چند بار از خودتان دعوت شد, مي گفتم بياطلاع است. اما ....
و اي كاش در نوشته خود اشاره اي هم به اين ميكرديد كه مجاهدين، از جمله مادر مجاهد فرزند شما، براي جلوگيري از در غلتيدن فرزندش به دامن رژيم چه رنجها كشيد و دم بر نياورد. اي كاش اشاره‌يي به انبوه انرژي مي كرديد كه براي نگهداري همين نفراتي كه به هردليل نمي خواهند به مبارزه ادامه دهند و صفوف مجاهدت را ترك كرده اند صرف شده است. اي كاش اشاره اي هم ميكرديد كه مجاهدين در حالي كه در سخت ترين شرايط زيستي و سياسي هستند, اصول اخلاقي و انساني را در مورد تك به تك اين افراد به نحو اتم و اكمل رعايت كردند. اي كاش بر زخم خواهران و برادران من در اشرف نمك نمي پاشيديد كه چه كارها كردند كه فرزندان اين خاك زير پرچم بيگانه نروند و ولو به صورت ميهمان تا تعيين تكليف و باز شدن راه نزد خودشان باقي بمانند وسپس آبرومندانه و بدون اينكه از جانب رژيم مورد بهره برداري قرار بگيرند, اعزام شوند. ولي هيهات از آن كس كه اين همه را نمي بيند و يا نمي خواهد ببيند و اين گونه مستقيم يا غيرمستقيم بر روي ما تيغ مي كشد . ديگران را به ناسزا ميگيرد و ارتجاع و برچسب استعماري را به سهو يا به عمد ناديده ميگيرد.
داستان اين بچه ها و برخورد با آنها، اتفاقا فرازي شگفت از صحنه هاي مقاومت و رزم مجاهدين خلق طي اين سالهاست كه بايد روزي بيان شود و شك نداشته باشيد كه در آن روز سيه روي خواهد شد آن كه در او غشي بوده است
آقاي يغمايي
برخلاف تصور شما كه براي سالها رنج و دربدري يك جوان مظلوم اشك ريخته ايد و سينه به تنور چسبانده ايد، اين جوان و جوانهاي نظير او شرافتمندانه راه و شيوه زندگي را در مرحله يي از عمرشان، انتخاب كردند و در پاكترين مناسبات و روابط انساني قرار گرفتند. پسر من هم مثل بقيه روزي كه وارد مبارزه شد چندين سال بزرگتر از ميليشياهاي فاز سياسي بود و با آگاهي و اشراف در اين صحنه قدم گذاشت. زندگي واقعي را در اشرف و در مبارزه با رژيم پليد آخوندي تجربه كرد. اما در نقطه يي كه مبارزه سخت شد و توان بيشتري مي طلبيد ديگر مرد ميدان نبود. خيلي تلاش كرديم كه به او كمك كنيم كه داستانهاي مشابهش را در مورد امير مي دانيد، اما نخواست و نماند و سرانجام راهش را جدا كرد و مجاهدين هم مانع او نشدند و او به تيف رفت. شكي نيست كه پدرش هم راضي نبوده اما باز هم سازمان او را به خويشتنداري فرا خوانده است.
حالا اين روضه خوانيهاي مشمئزكننده براي جلب ترحم و دلسوزي ديگران و دراماتيزه كردن صحنه براي چيست؟ با توهين آميزترين عبارات كه به يك انسان مي شود گفت بر همين جوان مظلوم تاخته ايد. اين جوان مظلوم مي توانست بهترين (البته از نظر شما) و مرفه ترين زندگي را در سوئد داشته باشد و داشت. اما خودش با يك عشق و انتخاب آگاهانه همه را كنار زد و براي دفاع از شرف و ناموس يك خلق به اشرف رفت. به چه حقي اين انتخاب را اين چنين لگدمال مي كنيد و تصوير يك روان پريش دربه در از آدمي مي دهيد كه در مرحله يي از زندگي اش يك انتخاب آگاهانه كرده ولو كه در مرحله يي ديگر تاب نياورده به آن پشت پا زده است. آيا شما اين طوري دنبال حق و حقوق به اصطلاح پايمال شده افراد هستيد؟
بسيار متاسفم كه اين شيوه شما, خشم مرا برانگيخته است. ضمن اين كه همانها كه شما اين ماركها را به آنها زده ايد، در عين حال كه به مزدوران وزارت اطلاعات جواب درخورشان را داده و ميدهند, بيشترين كمكهاي انساني را براي نجات افرادي كه ميخواهند دنبال زندگي شان بروند, كرده اند كه نيازي به گفتن آن نيست و باشد تا روزي كه همه حقايق از پرده برون افتد.
نوشته شما در خوشبينانه ترين صورت محملي است از سوي نويسنده تا با دستاويز قرار دادن سرنوشت و زندگي انسانهاي ديگر, موجوديت خودش را توجيه كند. از سراپاي نوشته و همه اصطلاحاتي كه در دائره المعارف خودت رديف كرده ايد همين به مشام مي رسد,
يك نكته هم جهت اطلاع:
حتما نمي دانيد كه وزارت اطلاعات پاشنه در خانه پدر و مادر پير من را از جا كنده است كه بروند عراق و نوه‌شان را نجات دهند. ميگويند كه آن قدر نگران جوانان اين مملكت هستند كه حتي از خير اين يكي در عراق هم نمي گذرند. نه اين كه فكر كنيد به آنها مي گويند او را بياور به اين جا كه ما زندانش كنيم, بلكه مي گويند ببريدش سوئد يا هر جاي ديگر كه مي خواهد زندگيش را بكند. فقط اين جوان را نجات بدهيد . شما چه پدر و مادري هستيد كه به فكر نوه تان نيستيد؟ فقط ”با منافقين“ نباشد. برود خارج آنجا فعاليت سياسي بكند !!
پس ما با يك موضوع مشخصي سرو كار داريم كه تحليل و موضعگيري مشخص خودش را در اين شرايط دارد. بخصوص كه ديگر اين را ميدانيد كه وزارت اطلاعات چه بسيجي براي جداسازي ازمجاهدين داده وخودتان هم بنابه نوشته هاي خودتان از سوژه هاي آن (ازطريق اخوي و خانواده) هستيد. اين را هم كه ميدانيد كه اگر كار به فرياد و آي آدمها و وامصيبتا و بسيج كمك به اين افراد باشد, شروعش از وزارت اطلاعات و مزدوران با نام و نشانش بود. حرفهاي آن مزدور اجاره اي (نوريزاده) را هم دراين زمينه حتما شنيده ايد. چرا رژيمي كه ميليونها جوان را در ايران نيست و نابود ميكند, در يك نقطه اينقدر بشردوست و انسان نما ميشود؟ با همه آنچه در زندگي خود از مجاهدين ديده ايد, فكر نميكنيد كه اگر راه عملي و واقعي تري مي بود, مجاهدين خيلي جلوتر از شما حركت و اقدام مي كردند؟ خوب ميدانيد كه در آن ساليان كه راه باز بود و برچسب ارتجاعي و استعماري وسيله سركوب جنبش مقاومت نبود, مجاهدين بريدگان را به اروپا و آمريكا يعني همان جاهاي امن مورد نظر شما مي رساندند. به همه هم بدون استثنا تاييديه پناهندگي و اگر لازم بود هزينه يا كمك هزينه ميدادند كه خيلي بيشتر از هزينه سرانة رزمندگان ارنش آزاديبخش بود. اما حالا ابرقدرت زمانه به عراق آمده و كنترل تك به تك بريده ها را هم خودش بدست گرفته و هركار هم كه در اين 5 سال كرده, نتوانسته است به اندازه يك صدم يا يك هزارم مجاهدين در آن سالها كمكي به اينها بكند. خوب ميدانيد كه مجاهدين بيش از چند هفته طول نمي كشيد كه بريده را دنبال زندگي اش مي فرستادند. به هر كجا كه ميخواست. حتي اسيران جنگي آن روزگار را كه هيچ سابقه و سند ومدرك قانوني نداشتند به تركيه رساندند و برايشان تاييديه پناهندگي گرفتند....
چرا مي پذيريد كه رژيم پليد, بطور شبانه روزي با كلمات پر ذلّت ”نادم“ و ”تواب“ توي سر همين جوانان بزند؟ چرا آنها را از مسيري كه به اينجا بيانجامد پرهيز نميدهيد؟
چرا با هيزم بياري براي تنوري كه رژيم و عوامل آن داغ كردن آنرا ميخواهند, مرزبندي نميكنيد؟
كاش جوانان اين ميهن را به صبر و شكيبايي و تحمل ناملايمات و آزمايشات زندگي فرا ميخوانديد.
كاش از درد و رنج مردم ايران و ضرورت و شكوه پايداري در اين شرايط مي گفتيد.
كاش از جوانان مورد نظرخودتان ميخواستيد كه مخصوصاً در سالهاي جواني در برابر وسوسه هاي زندگي غربي و بورژوايي , بيشترتاب بياورند وبه آنها كه در ايران به سن قانوني نرسيده به چوبه دار سپرده ميشوند بينديشند.
در اينصورت, تجربه 5ساله نشان ميدهد كه براي همين ها, لااقل تا وقتي كه راهها باز شود, امنترين و سالمترين و شرافتمندانه ترين جا, در هر منطقي و با هر فكر و عقيده اي, همان اشرف بوده است با بالاترين كمك مادي و حمايت معنوي و حفظ شئونات و حيثيت انساني. چيزي كه آن را به چشم ديده ايد.
حق به جانب جلوه دادن وادادگي و تسليم در شرايط سخت و ناهشياري در برابر سوءاستفاده رژيم, هرگز پسنديده و مشروع نيست. هيچ شاعر ماندگار يا روشنفكر نامداري هم, چنين نكرده است. مقاومت فرانسه و شعراي آن و جوانان 17ساله اي كه تيرباران شدند و در برابر فاشيسم سرخم نكردند, نمونه گويايي است. مقاومت ايران و داستانهايش, كه خود برخي از آنها را مي سروديد, بسا گوياتر است....
