آندرانیک بزرگ بود کیوان کابلی

آندرانیک از بسیاری جهات بزرگ بود. در زمینه موسیقی جای سخن نیست که اهل فن به خوبی گفته اند و خواهند گفت. به جرات می توان گفت همه ایرانیان کارهای او را شنیده و به نوعی تحسینش کرده اند. آندرانیک بزرگی را در هنر متعهد، بی آنکه از میزان زیبایی شناسی کاسته شود، نیر بنمایش گذاشت. آندو تعهد هنرمند ایرانی در مقابله با فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران را بخوبی به همگان نمایاند و آموخت. در اوج موفقیت با تمام وجود در برابر رژیم ایستاد و تا آخر پایدار ماند. اما برجسته ترین ویژگی آندو عاری بودن وی از منیت بود. با همه عظمتش در کار حرفه ای که خود به خوبی بدان واقف بود، این سمفونی خلاصی از منیت بود که در هر برخورد با دیگران از او بگوش می رسید. درجه آنچه که از آن به عنوان ایگو نام می برند، در آندو صفر بود. برخورد بی غل و غش و فروتنانه آندو، گاه امر را بر مخاطب مشتبه می کرد، که او کیست که آندو بزرگ اینچنین با او سخن می گوید. آندو از بسیاری جهات بزرگ بود و بزرگی خود را به رایگان به دیگران هدیه می داد. در هر زمان و هر مکان ارزش سرمایه جبهه مردم و انقلاب در لیبرتی را یادآوری می کرد. اما شاید بزرگترین میراث آندو ساختن تاریخ موسیقی معاصر ایران نباشد. میراث آندرانیک آساطوریان آموزاندن فروتنی و بزرگمنشی درون بود که منیت انسانی را در خود ذوب می کرد. درسی که هر انسانی چه در جبهه انقلاب یا غیر انقلاب نیازمند آموختن آن است. کیوان کابلی 22فوریه 2015