وظیفه مقدم ارگانهای سركوبگر رژیم و به طور خاص وزارت اطلاعات مقابله با
«تهدید سرنگونی» از سوی مجاهدین به عنوان صورت مسأله كل نظام است. مسأله بود و
نبود همه جناحها تهدید مشتركی است كه همگی در مورد آن اتفاق نظر دارند. اگر رژیم
تهدیدی از این سو نمیدید، نیازی به چنین بسیج دیوانه وار و این همه زد و بند و
اعمال فشار نداشت. اما تهدید به گونه یی است كه رژیم حتی یك گردهمایی و یك ملاقات
سیاسی و یك مقاله را هم برنمی تابد. مثلاً وقتی هموطنانمان در آمریكا تجمع یا
تظاهرات دارند،۸ ماه پس از جنگ و
پس از خلع سلاح مجاهدین در عراق، یك «مقام امنیتی» به نام علیرضا اكبری كه
خبرگزاری رسمی رژیم او را «كارشناس مسائل استراتژیك و استاد دانشگاه» معرفی میكرد،
گفت: «اگر قرار باشد برخی از اعضای گروهك منافقین عفو یا مجازات شوند، بهتر است
عفو یا مجازات آنها در ایران انجام شود... جداسازی بدنه كه هیچ ملجأ و مرجعی برای
ادامه زندگی ندارند، باید یكی از سیاستهای جمهوری اسلامی ایران در قبال این گروهك
باشد... ایران میتواند افراد محوری و تشكیل دهنده ساختار اصلی گروهك منافقین را
تحویل بگیرد و محاكمه كند، باید در این مسیر ابزار دیپلماسی رسمی یعنی وزارت امور
خارجه با ابزار دیپلماسی امنیتی یعنی وزرات اطلاعات هماهنگ با یكدیگر عمل كنند. ..
منبع: انجمن نجات رژیم - ارگان سرکوبگر رژیم علیه خانواده های مجاهدین -
