زنان ومقاومت در جهان

منبع : ایران افشاگر ، 30 می 2016 

لینک 

گردآوري و تنظيم: عليرضا ملايجردي

دو زن عضو مقاومت در آرامگاه بزرگان ملت

رئيس جمهور روز 21آوريل گذشته، ورود ژرمين تيليون و ژنويو دو گل آنتونيوز به آرامگاه بزرگان ملت را اعلام كرد. دو چهره بزرگ مقاومت كه «متجلي كننده ارزش‌هاي فرانسه در زمانيكه برخاك افتاده بود ميباشند». مراسم ورود آنان به آرامگاه بزرگان ملت در روز 27 مه آينده برگزار خواهد شد. نبرد و اقدامات قهرمانانه آنان كه باعث شد مقاومت خود را سازماندهي كنند گرامي داشته خواهد شد. اقداماتي كه آنان قيمت سنگيني برايشان پرداختهاند: اعزام به اردوگاه‌هاي كار اجباري نازي‌ها. در اين كمپ بود كه اين دو زن با هم دوست شدند و تمام عمرشان دو دوست باقي ماندند. از طريق آنان ياد تمامي زنان مقاومت، چه زنان شناخته شده و چه آنان كه ناشناس ماندند، گرامي داشته خواهد شد. آنان با مبارزه مدني كه در جريان جنگ جهاني دوم داشته اند و نيز با مبارزهاي كه براي ايدآل‌ها و ارزش‌هاي عدالت در نيمه دوم قرن بيستم پيش بردهاند برجسته شدهاند.

ژرمين تيليون

او به عنوان مردم شناس1 (اتنولوگ)، مورخ، گردشگر، دانشمند، نويسنده و پيشگام علم مردم‌شناسي، تز خود را نزد جامعه شناس و مردم‌شناس فرانسوي مارسل موس2 نوشت و به كوهستان‌هاي الجزاير رفت تا در آن‌جا به تنهايي زندگي كند. (دستنوشته تزش در جريان انتقال به اردوگاه كار اجباري گم شد.)

وي در ماه ژوئن 1940وارد صفوف مقاومت شد. ابتدا در يك گروه كمك به زندانيان جنگي، چندين شبكه را به هم وصل كرد و به جمع آوري اطلاعات پرداخت. وي رياست شبكه موزه انسان3 را برعهده گرفت اما در 1942 بازداشت شده و در 1943به اردوگاه كار اجباري راونسبروك منتقل شد. در كمپ راونسبروك،4عليرغم وحشت مداومي كه وجود داشت، او با ظرفيت و توانمندي كه داشت همبستگي و دوستي بين بازداشت شدگان را بر انگيخت؛ حتي موفق شد كه ابتدا آن‌ها را حول ايجاد يك نمايش اپراي كوچك و سپس در يك كنفرانس در بارهي شرايط اسارت جمع كند. بعد از جنگ او به الجزاير برگشت تا شرايط زندگي الجزايري‌ها را بهبود ببخشد. او در تحقيقاتش روي شرايط زنان و برتري مردان تاكيد كرد. وي مكانيزم نادرست نظام‌هاي خانوادهگي ناقض حقوق زنان را با جزئيات تشريح كرد.

وي كه در سال 1907 چشم به جهان گشوده بود، در سال 2008 در سن 101 سالگي بدرود حيات گفت. او يك اثر مكتوب مهمي از خود به جاي گذاشت. مي‌توان از نامه سرگشاده او به سيمون دوبوار در سال 1964، حرم5 و عموزاده‌ها6 در سال 1966، و دشمنان اضافي7 نام برد.

ژنويو دو گل – آنتونيوز

او به عنوان زني سياستمدار، نظامي و مديري جمع گرا، در ژوئن 1940 وارد صفوف مقاومت شده و جنبش دفاع از فرانسه8 را در سال 1943يكپارچه كرد. همان سال بازداشت شده و در فوريه 1944 به اردوگاه كار اجباري زنان (راونسبروك) منتقل شد.

بعد از آزادي، او چند سالي در كابينه وزير آندره مالرو كار كرد و خود را وقف پيشرفت و دمكراتيزه كردن فرهنگ نمود. وي با پدر ژوزف، بنيانگذار9 ATD ملاقات كرد و رئيس شاخه فرانسه اين بنياد از سال 1964 تا 1998 گشت. وي هم چنين رياست مجتمع ملي اسراي قديمي اردوگاه‌هاي كار اجباري و بازداشت شدگان مقاومت(ADIR) را برعهده داشت. او در سال 1987 در دادگاه كلوس باربي10 شهادت داد.

وي درسال 1988 در شوراي اقتصادي- اجتماعي پذيرفته شد و پس از ده سال، در حكومت ژوسپن بعد از اينكه از تصويب قانون 29 ژوئيه 1998 در ارتباط با مبارزه با رانده شدگان كه از طرف مارتين اوبري11 حمايت مي‌شد دفاع كرد، به حرفه خود پايان داد. اين اقدام او بخاطر ايمان كاتوليك او بود، بي آنكه از آن موضوعي سياسي بوجود بياورد.

او كه در سال 1920 ديده به جهان گشوده بود، در سال 2002 در سن 82 سالگي چهره در خاك كشيد. وي اسناد مكتوب كمي از خود به جاي گذاشت. با اين همه بايد از عبور از شب 12  كه در سال 1998 بچاپ رسيد نام برد. اين اثر در رابطه با زندگي او در كمپ راونسبروك مي‌باشد.

1. Ethnologue. 
2. Marcel Mauss. 
3. Musée de l’Homme. 
4. Ravensbrück . 
5. Le Harem . 
6. les cousins . 
7. Les ennemis complémentaires . 
8. le mouvement de Défense de la France. 
9. agir tous pour la dignité. 
10. Klaus Barbie. 
11. Martine Aubry . 
12.  La Traversée de la Nuit.