لینک :
نگرانی های رژیم در باره تصمیم گیری های روسیه برای سوریه
به گزارش سرویس سیاسی جام نیـوز، پایگاه آمریکایی المانتیور
(Al
Monitor) با انتشار گزارشی تحت عنوان "سه دلیل برای
نگرانی ایران از برنامه های روسیه در سوریه" از احتمال تقابل سیاست های تهران
و مسکو در رابطه با سوریه سخن به میان آورده است.با وجود موفقیت های بزرگ ایران و روسیه
در همکاری های ضد تروریسم و عدم وجود اختلافات قابل توجه تا کنون، رسانه های آمریکایی
اصرار دارند که به اختلافات احتمالی پیش رو بپردازند.در این گزارش می خوانیم:............
هر چند ایران و روسیه برای حفظ بشار اسد که متحد دو
کشور است و جلوگیری از در دست گرفتن قدرت توسط مخالفان، با هم در سوریه متحد شدند،
اما هر کشور اهدافی شخصی را نیز در سوریه دنبال می کنند که لزوما با یکدیگر همسان نیست
و هرچه شرایط به تحقق این اهداف جداگانه نزدیک می شود، می توان انتظار داشت که اختلافات
میان رویکرد روسیه و ایران نیز نمایان تر خواهد شد.
اولین موضوعی که باید در این رابطه مورد توجه قرار گیرد،
تعمیق روابط روسیه و ترکیه و تاثیر آن بر بحران سوریه است. مهمترین مسئله در این رابطه
پیشروی نیروهای تحت حمایت ترکیه در شمال سوریه خصوصا در شهر الباب است که ارزش استراتژیک
آن به خاطر فرصتی است که برای ایفای نقش در آینده سوریه در اختیار آن ها قرار می دهد
و می تواند به عنوان اهرمی برای چانه زنی سیاسی مورد استفاده قرار گیرد.
دومین
نگرانی احتمالی برای ایران آن است که از زمان شروع جنگ سوریه در سال 2011، مسکو توانسته
است با گروه های مخالف میانه رو کانال های ارتباطی برقرار کند. در آخرین مورد، گزارش
هایی از مذاکرات میان روسیه و نمایندگان گروه های مخالف سوری در ترکیه منتشر شد. مسکو
روابط محکمی با کردهای سوریه دارد و حتی به آن ها اجازه داده است که دفتری در روسیه
افتتاح کنند.
سومین نگرانی احتمالی برای ایران در سوریه نیز چشم انداز همکاری های مسکو و
واشنگتن با توجه به روی کار آمدن دولت دونالد ترامپ است که می تواند به همکاری های
موثر میان دو کشور بیانجامد. یکی از نشانه های مهم احتمالی برای بوجود آمدن این دوره
جدید در روابط آمریکا و روسیه، انتخاب "رکس تیلرسون" به عنوان گزینه مورد
نظر ترامپ برای وزارت امور خارجه آمریکا است. تیلرسون از دوستان نزدیک ولادیمیر پوتین،
رئیس جمهور روسیه است. این موضوع می تواند به توافق میان آمریکا و روسیه در رابطه با
همکاری های ضد تروریستی بیانجامد که پوتین نیز تمایل خود نسبت به چنین توافقی را نشان
داده است.
در
نتیجه، به نظر می رسد که در شرایط کنونی، ممکن است ایران به دنبال اصلاح گزینه های
در اختیار خود در سوریه و تنوع بخشیدن به کانال های ارتباطی خود برای دربرگرفتن بازیگران
صاحب نفوذ خارجی و داخلی بیشتری در کشور باشد. در صورتی که ایران این اقدام را انجام
ندهد ممکن است قدرت مانور خود در دوران پس از جنگ در سوریه را از دست بدهد.»
