در زندان در برابر تيغ جلاد كه زير گلوي زنداني قرار ميگيرد. دو نوع بر خورد ميشود كرد، يا مثل سعيد ماسوري در برابر تيغ جلاد سر را بالا ميگيرد و دشمن را خوار و زبون و بي مقدار ميشمارد و با مقاومت تنها سلاح جلاد كه شكنجه است را بي مقدار و پوچ ميكند، يا مثل ابراهيم خدابنده و ايرج مصداقي ها در برابر جلاد سرخم ميكند و به هر آنچه از انسانيت و شرف مبارزاتي را زير پاي جلاد له ميكند و بوزينه اي دست جلاد ميشود و ....
بله يكي با فداي جسم و جانش، به عهد و ارزشهائي كه بخاطر آن در مقابل جلاد ايستاده وفا ميكند و قهرماني ميشود كه راه انسان بودن را به نسل خودش مياموزد. يكي بخاطر حفظ جسم همه چيز خودش را به پاي جلاد ميريزد و بسرعت خود جلاد ميشود....
پيشنهاد دارم كه خاطرات سعيد ماسوري را مرور كنيد و اگر اين احساس مرا تائيد كرديد به امثال خدابنده ها و مصداقي ها ...
با هم تف كنيم
نامه زنداني سياسي سعيد ماسوري از زندان گوهردشت كرج - قسمت اول و قسمت دوم
سعيد ماسوري بيش از چهارده سال است در زندان زير شكنجه و فشار با حكم حبس ابد محبوس است . درزير قسمت اول از نامه اي كه خطاب به برادر كوچكش وحيد نوشته و در شبكه هاي اجتماعي نيز منتشر شده است:
برادرعزيز و دوست داشتني ام وحيد...
ازخيلي وقت ها پيش ، از من خواسته بودي که از زندان برايت بنويسم و از فضا و شرايط زندان برايت بگويم، صادقانه بگويم که رغبتي به نوشتن نداشتم چون مي دانستم تا بخواهم آن را جمع و جور کنم، قطعاً در بازرسي ها و تفتيش هاي زندان توقيف مي شود. چرا که در زندان اجازه نمي دهند نوشته اي را بيرون بدهي، مگر چند خط احوالپرسي آنهم بطور ماهانه اين را هم بلافاصله اضافه کنم که نوشتن اين صفحات را هم با ترس و دلهره، هم بخاطرعواقب کيفري آن و هم بخاطر ناقص ماندن، با ترديد بسيار شروع کردم و تقريباً بدون هيچ تصحيح و بازنويسي، تنها سعي کردم بسرعت بنويسم و در اولين فرصت پيش آمده به بيرون بفرستم، لذا قطعاً نقص و کمبود و حتي جملات ناقص و چه بسا غلط هم در آن خواهي يافت که عمدتاً به علت شتاب در نوشتن بوده... البته کم سوادي خودم هم بي تاثير نبوده ...
نکته ديگر اينکه از آنجائيکه نه نويسنده بوده ام ونه اهل قلم يکسري وقايع، مشاهدات و احساساتم رانوشته ام گاهي از زبان راوي اول شخص و زماني از زبان راوي سوم شخص و...نوشته ام که نتوانسته ام آن را يکدست کنم بنابراين هر چه به ذهنم مي آمد به همان شکل مي نوشتم.لذا راوي و مخاطب و غيره در کار نيست و انسجام درستي هم ندارد مگر اينکه خودت آنرا مرتب کني (که به نظرم به زحمتش نمي ارزد)...اسامي افراد را هم عامداً نياورده ام که اگر مطالبي را اشتباه کرده و يا قضاوت غلط کرده ام، توليد مساله اي براي آنها نباشد و فرصت را به آنها داده باشم تا روايت خودشان را بنويسند... اگر چه برخي با ادعاهاي بي اساس و شهادتهاي دروغ خود، سالهاي سال بر محکوميتم افزودند که البته در قياس با ظلم و اجحاف قوه قضائيه مسلوب الاختيار و بله قربان گو و بويژه قضّاتي که براي چاپلوسي و يا از ترس مؤاخذه اربابان، در شدت مجازاتها و احکام صادره بر هم سبقت ميگيرند،محلي از اعراب ندارند ،تنها اسم کامل کساني را نوشته ام که در سرنوشت اين مملکت نقش داشته اند و بهمين خاطر بحثي "فردي" نبوده...
خوب... از آنجائيکه دوران قبل از زندان را گرچه سن وسالت کم بوده ولي کم و بيش ميداني، و تو هم بيشتر از فضا و احوالات زندان پرسيده بودي، من هم با مقدمه اي کوتاه شروع کردم و بلافاصله لحظه اي را نوشتم که خودم را بر تخت بيمارستان(زندان) يافتم... در ادامه مي خواستم تنها حوادث و وقايع را برايت بنويسم، ولي آنرا خسته کننده و تکراري ديدم. چون زندان بعنوان نوعي از زندگي( اگر نگويم مرگ ) تنها تکرار است، تکرار است و باز هم تکرار ... و اين نمي تواند چندان مفيد فايده بوده و جاذبه اي داشته باشد... از طرفي مي خواهم بعنوان برادرکوچکترم (کوچکي سني را ميگويم داداش کوچولو!) بداني که چهره خروجي من ( برادربزرگترت ) در انتهاي اين خاطرات ممکن است خيلي براي تو خوشايند نباشد و بدان که با الگوها و آرمانهاي توحيدي و آزاديخواها‌نه خودم و بسياري ازهمقطارانم که قهرمانانه بر چوبه‌هاي دار بوسه زدند بسيار فاصله دارم و هم ازاين روست که با وجود اينکه ۱۴ سال است که در زندان هستم ولي هنوز زنده‌ام و اعدام نشده‌ام ولي همقطارانم همه!!! اينرا نه از موضعي شهادت طلبانه و فناتيک بلکه ازآنرو ميگويم که مي‌خواستم در خلال اين سطور هم، همان باشم که واقعا بوده و هستم نه چيزي بيشتر، تا پيوسته به خاطر داشته باشم که نسبت به آرمانها و در حق مردمان مظلوم و ستمديده ميهنم بسيار بدهکار و شرمنده‌ام و عمدتا شايسته مؤاخذه وسرزنش، تا تفاخر و طلبکاري بخاطر سنوات زندان و وقايع آن...با اينهمه باز هم گمان مي‌کنم که لذت زندگي (حتي اگر بخش زيادي از آن در زندان باشد)و کلاً معناي" انسان بودن"، تلاش و بازهم تلاش براي پر کردن همين فاصله هاست، هم در زندگي شخصي و هم در ارتباط با کشور و هموطنانم لذت زندگي آنجائيست که بدانم زندگي ام مصروف کاري شده درراستاي آنکه ديگرکسي مجبور نباشد به خاطرمطالبه حقوق حقه مردمش اعدام و شکنجه شود و يا مجبور نباشد که همه يا بخشي از زندگي‌اش رادر زندان بگذراند...تا ديگر پدران، مادران و همسران مجبور نباشند فراق و جدايي عزيزانشان را تحمل کنند... و بالاخره... تا ديگر دختر و پسر بچه ايراني اشک ستمي که بر او و خانواده اش رفته را بر گونه هايش احساس نکند... راستي! اين دليل خوبي براي تحمل اين فراقها , جدائيها , اعدام ها و تحمل اين همه ساليان زندان نيست؟؟
با طلب بخشش از خداوند متعال و هم ميهنانم بخاطر همه قصور وتقصيراتم...
اَحَسِبَ النّاسُ اَنْ يتْرِکوا اَنْ يقوُلوا آمَنّا وَ هُمْ لا يفتنون (مردم فکر ميکنند هم اينکه گفتند به خدا ايمان آورده اند کافيست و ديگر آزمايشي نمي شوند)
از آنجايي که قريب به ۱۴ سال از اين قضايا مي‌گذرد،بخاطر آوردن جزئيات و تاريخ وقايع چندان ساده نيست. تلاش کردم با برخي يادداشت هاي بجا مانده(چون چندين بار يادداشتهايم را در تفتيشهاي زندان بردند و يا در جابجأيي‌ها از اين زندان به آن زندان توقيف کردند) و خاطرات بچه‌هاي ديگر قدري از آن وقايع راباز نويسي کنم و لذا ممکن است چندان دقيق نباشد و يا بعضا تقدم و تأخر حوادث به هم خورده باشد... روز ۱۹ دي ماه ۱۳۷۹ بود، حوالي ۷ شب که در شهر اهواز منتظر ماشين ايستاده بوديم، غافل از اينکه در يک تور پليسي گسترده افتاده بوديم ولي متوجه آن نشده بوديم. با وجوديکه مستمرا مواظب اطرافمان بوديم ولي‌گسترده بودن و تنوع ماشينها و تيمهاي مراقبتي اطلاعات مانع از شک کردنمان شده بود،چون تصورش را هم نمي‌کرديم که براي ۲ نفر اينهمه نيرو به کار بگيرند. لذا با همين ساده انگاري از دوستم غلام حسين جداشدم تا چند بسته بيسکويت براي بين راه تا تهران بگيرم...به همين منظور از او که جلو خيابان ايستاده بود که ماشين بگيرد جدا شدم و وارد يک مغازه شدم...هوا تاريک بود و خنک... چراغهاي همه مغازه‌ها مثل خروجي همه شهرها روشن،ولي ترددات جز براي مسافران و اهالي آن منطقه نسبتا خلوت بود. وارد مغازه شدم و سفارش چند بيسکويت دادم و همين که خواستم کيف پولم را دراورم،چيزي به سنگيني يک پتک و از پشت توي سرم خورد و يکي هم بلافاصله از کمر مرا محکم گرفت، به طوريکه دستهايم را نتوانم تکان بدهم. درحاليکه بر اثر ضربه خون روي صورتم جاري شده بود،يکي ديگر با ضربات محکم اسلحه ش به فک و دهانم مي‌کوبيد تا دهانم را باز کند و نگذارد سيانورم را بشکنم... ولي من قبلا اين کار را کرده بودم و به تدريج در حال بيجان شدن ،روي دستشان مي‌‌افتادم...آنها هم مستمرداد مي‌زدند که مردم جمع نشوند وبه همه مي‌گفتند که ما دزد و قاچاقچي مواد مخدر هستيم تا مانع تجمع و ياهرگونه همدردي و دلسوزي شوند... البته اين سياست هميشگي آنها بوده...الغرض...ديگرمتوجه چيزي نشدم...
چهارشنبه 24 دي 93
خاطرات تكان دهنده زنداني سياسي سعيد ماسوري( قسمت دوم)
خاطرات زندان و نيم نگاهي از درون
... نميدانم چقدر طول کشيده بود، شايدآنطور که مأموران اطلاعات مي گفتند ۴۸ ساعت، شايد هم کمتر يا بيشتر... بهرحال وقتي بهوش آمدم ديدم روي تخت بيمارستان هستم و دستها و پاهايم از چهار نقطه با دستبندهايي محکم به تخت زنجير شده و سِرمي هم به دستم وصل است،
سَرَم باندپيچي شده و لب پائينم بخيه خورده است. حتي الآن هم که بعد از ۱۴ سال از اين قضيه، دارم اين سطور را مي نويسم، آنقدر احساس مشمئزکننده و تنفرانگيزي دارم که دوست دارم سريع تمامش کنم.
احساس شکست، گير افتادن و درماندگي، آن هم در شرايطي که در فضاي خفقان آور آن بيمارستان دور تا دورم را هم مأموران وزارت اطلاعات گرفته و قيافه هايي پيروزمندانه که گويي فرماندهي کل قوا را گرفته بودند و مستمر مي خواستند سؤال کنند و چيزهايي بشنوند و من هم فقط نگاهشان مي کردم و چشمهايم را آرام مي بستم و باخودم ميگفتم خدايا مرا ببخش که زنده به دست اينها افتادم و حال اين گونه مست باده پيروزي اينگونه بالاي سَرَم رژه ميروند... اوايل اصلاً نميدانستم واقعاً چه خبراست، انگار يک کابوس بود... حقيقتاً دردآور و تنفرانگيز بود، بوي بد زخم و چرک بيمارستان هم فضا را چند برابر منزجرکننده تر مي کرد... نميدانم چقدر آنجا بودم...تا اينکه شبي سراغم آمدند، روي تخت انتقال گذاشته در حاليکه چهار نفر دست و پاهايم را گرفته بودند، داخل يک آمبولانس گذاشته و مسافتي را که طي کردند، پياده ام کردند و دست و پاهايم را زنجير کردند. بطوريکه در عين حال که هم پاهايم زنجير بود و هم دستبند به دستهايم بود، دستهايم هم با يک زنجير به وسط زنجير پاهايم وصل بود و بهمين خاطر نمي توانستم قامتم را کاملاً صاف و عمودي نگه دارم. با اين وضعيت مرا داخل يک سلول انداختند؛ البته قبل از آن مأمورين اطلاعات همانجا جلوي درب زندان(که بعداً فهميدم زندان ششم سپاه اهواز است.)بخش امنيتي رسيدِ تحويل گرفته شدن مرا گرفته و مرا تحويل زندانبانان دادند. باخودم فکر مي کردم که لابد پيش خودشان هم فکر مي کردند که کارشان را انجام داده،اضافه حقوق و حق مأموريت هم مي گيرند... و حال بايد به خانه پيش زن و بچه شان بروند و شامي بخورند و شايد هم وضو گرفته و نمازي هم بخوانند... و به قول قرآن: وکل شَيءٍ فَعَلُوهُ في الزُبُر ...( وهر کاري که انجام دادند در نامه اعمالشان ثبت است.) شايد آنها خيلي خيلي و عميق به اين چيزها فکر نکرده اند و يا حتي بين خود گمان مي کنند که مأمور بوده اند و معذور... ولي کارِ هر کسي که در خدمت ظلم و جوري بوده بدون جزا نخواهد ماند. نه از جانب مردم، نه از جانب خدا و تاريخ؛ کما اينکه وقتي قرآن هم راجع به فرعون و ظلم و ستم او ميگويد و از مجازات او، تنها صحبت از مجازات فرعون نمي کند بلکه صحبت از «فِرعَون و هامان و جُنودهِ » يعني حتي سرباز صفر (وظيفه اي) هم که در خدمت فرعون بوده را مجرم مي شناسد. حال اگر مردم هم زماني ناديده گرفته و عفو کنند، حسابرسي خداوند و حتي وجدان خودشان کماکان باقي است...
به هر حال ما رابه زندان انتقال دادند. ازدوستم غلام حسين خبر نداشتم؛ گويا او را هم همانطور که مرا غافلگير کردند، دستگير و او هم تنها فرصت کرده بود سيانورش را بخورد ولي بقول خودشان يک ميليون تومان آمپول ضد سيانور براي هر کداممان خرج کرده و زنده مان نگه داشته بودند تا اطلاعات بگيرند...
غلام را هم احتمالاً بعد از چند روز به همانجا آورده بودند، بعداً يکي از مأمورين اطلاعات مي گفت هردويتان تقريباً مرده بوديد ولي با شوک الکتريکي و ... بازگردانده شديد. در مورد غلام حسين حتي سِرم و... را هم قطع کرده بودند و کارديوگرام مرگ را نشان مي داد... با اين همه زنده مانده و به زندان آمديم... وارد يک سلول انفرادي شدم سراسر کثافت و پليدي، در وديواري که جاي جاي آن کنده شده بود از نوشته ها و تقويم هايي که زندانيان قبلي نوشته بودند و براي خودشان با خط زدن روي ديوار درست کرده بودند؛ جاي خالي نداشت.يک موکت کثيف که از صدها جا سوراخ و سوخته بود کف اطاق بود، پنجره اي در بالانزديک سقف تعبيه شده بود که دست به آن نمي رسيد و با طلقي پوشيده بود که آنقدرکثيف بود که اجازه عبور نور را هم نمي داد و يک درب فلزي که دريچه کوچکي (مربع شکل) داشت که از بيرون قفل مي شد و براي چِکِ زنده بودن زنداني بود و يا اگر ميخواستند چيزي مثل غذا و يا سيگار بدهند ( روزي ۳ نخ: صبح، ظهر و شام ) از آن سوراخ مي دادند... مرا داخل سلول انداختند و در را بستند. نيم ساعتي بعد يکي آمد ۲ عددپتوي سربازي يا به قول خودشان پتوي دولتي کثيف که بوي مشمئز کننده اي هم داشت رابه همراه يک ليوان، بشقاب و قاشق پلاستيکي به من تحويل داد و گفت موقع نهار و شام صدايت مي زنم بايد چشم بندت را زده باشي و غذا را تحويل بگيري... يعني با وجوديکه در سلول انفرادي هم، با زنجير پاهايم بسته بود مي بايست چشم بند هم بزنم که موقع تحويل غذا او را نبينم. يک سطل هم به من تحويل داد و گفت يکبار صبح و يکبار هم شب ميتواني به دستشويي بروي در بقيه موارد با همين سطل مساله ات را حل ميکني و صبح وشب که به دستشويي مي روي مي تواني اين را تخليه کني... شب هم ساعت ۱۰ شب ( يا شايد هم ۱۱ ) چراغها خاموش مي شود و درب ها همه بسته مي شوند. کلاً آن مجموعه تشکيل شده از يک راهرو بزرگ به درازاي شايد ۵۰ ـ ۴۰ متر با عرض حدوداً ۷ ـ ۶ متر که وسط آن چند گلدان بزرگ مصنوعي گذاشته بودند و اطاقهاي انفرادي يا همان سلول هاي انفرادي که با تجربه امروزيم بايد بگويم که بزرگتر از سلولهاي انفرادي معمولي و استانداردبودند و ابعاد آن حدوداً ۳×۲ بود با سقفي بلند و ديوارهاي خاکستري رنگ که رنگ سبزي در زير رنگ جديدتر نمايان بود و يک سوراخ بزرگ بالاي درب که مربوط به کولر بود...
در فضايي که هنوز از شوک دستگيري در نيامده بودم و هنوز فکر ميکردم که چه اتفاقي افتاد و علت چه بود، صبح روز بعد سراغم آمدند و به اطاقي که بعد فهميدم اطاق بازجويي است بردند.تعدادي کاغذ جلويم گذاشته و گفت سؤالات را جواب دقيق مينويسي (دستهايم باز وپاهايم کماکان به هم زنجير شده بود)...هميشه ۲ يا ۳ نفر بودند....سؤال اول راجع به اسم و مشخصات خودم بود (از زير چشم بند بايد نگاه مي کردم) که نوشتم، سؤالات بعد راجع به چيزهاي ديگر... که گفتم من بيشتر از اين نمي دانم... گفت فکر کردي خونه خاله است و يکي دو سيلي توي گوشم زد که برق از سرم پريد خصوصآً که چشم بند داشتم و او را نمي ديدم و نمي دانستم چه ضربه اي و از کجا مي خورم... دو نفر ديگر هم بافاصله کنار او بودند... دوباره گفت: بنويس! گفتم: گفتم که بيشتر از اين نميدانم! دوباره سيلي و مشت به پس کله ام... يکي شان که معلوم بود خيلي قوي است از پشت فاصله بين گردن و شانه ( همانجايي که اسپاک در «پيشتازان فضا» مي گرفت و آدمها رابيهوش ميکرد) را با انگشت مي گرفت و بشدت فشار مي داد... و يا يکي از پايه‌هاي صندلي را روي پاي برهنه‌‌ام مي‌گذاشت و يک پايش را روي آن مي‌گذاشت و با تکيه بر زانويش به شدت فشار ميداد، بطوريکه پايه آهني صندلي بالاي انگشتان پايم در پايم فرو ميرفت... اگرچه واقعاً دردناک بود ولي هيچ واکنشي نشان ندادم... گفت: گردن کلفت هم هست...قدري مشت و لگد و سيلي و فحش و بد و بيراه نثار من و سازمان و رهبران آن کردند وبعنوان معارفه بازجويي اول تمام شد (هيچگاه کمتر از ۲ يا ۳ ساعت طول نمي کشيد)...وقتي به سلول برمي گشتم احساس خوبي داشتم... نمي دانم چند جلسه همينگونه شد تنها مي دانم که در آخرين جلسه بازجويي در اهواز( اگرچه من نمي دانستم که آخرين جلسه آنجاست ) وقتي بعد از کتک کاري و فرياد و فحش و بد و بيراه دوباره کاغذهاي بازجويي را جلويم انداخت و گفت بنويس! خودکار را برداشتم و با تمام توانم در همه مُشتم گرفتم وخيلي بزرگ روي صفحه اول نوشتم «الله اکبر» طوريکه همه صفحه را گرفت و تا ۸ـ ۷ برگه زير آن هم بر همان اثر نوشته پاره شده بود و کل برگه ها را انداختم جلوي بازجو و گفتم اين آخرين حرف من است... حال هر کاري مي خواهي بکني، بکن... در اوج خشم بعد از يک مشتمال و کتک مفصل نگهبان را صدا زدند. در فاصله اي که او مي آمد گفت:آنچنان بلايي سرت بياورم که خودت به التماس به من بگويي برايم برگه بازجويي بياورکه بنويسم... جوابي ندادم... نگهبان آمد و مرا به سلول برگرداند... نگهبان هم ظاهراً داد و بيدادها را شنيده بود... ميگفت چرا لج ميکني... آن رجوي خوش گذراني وکيف خودش را مي کند و تو و امثال تو را اينطور بدبخت مي کنند... چرا جواب درست نميدهي تا خودت را خلاص کني و بروي دنبال زندگيت... فکر ميکني اگر تو و هزار تامثل تو را بکشند هم آب از آب تکان مي‌خورد... ؟؟؟ جواني خودت راتباه نکن...!!! وقتي به سلول برگشتم از اينکه يک بار ديگر بدون اينکه حرفي بزنم حسابي عصباني اش کرده بوم، احساس سبکي و رضايت ميکردم و به ياد شعر شاملو «انسان بهمن» افتادم که گفته بود:
تو نميداني نگاه بي مژه محکوم يک اطمينان،
وقتي که در چشم حاکم يک هراس خيره مي شود،
چه دريايي است!
تو نمي داني مردن،
وقتي که انسان مرگ را شکست داده است،
چه زندگي است!
بلافاصله اضافه کنم که من خودم هرگز چنين آدمي نبوده‌ام ،اگر چه ديده‌ام و همين توصيف آنها هم به انسان آرامش و اعتماد به نفس ميدهد......!!
