برگرفته از ایران افشاگر ، فرزاد اتراک، 29 دسامبر 2015
لینک به منبع :
در جوانی در دبیرستان علاقه زیادی به ریاضیات و فیزیک داشتم
ولی در کنار آن به نوشتن داستان از وضعیت روز محله و محیط زندگی می‌پرداختم. خودم نمی‌دانستم
و دنبالش هم نبودم که بدانم کیفیت کارم چیست ولی یک روز که دبیر ادبیات از من خواست
که انشاء بخوانم به دلیل اینکه هیچ انشایی آماده نداشتم یکی از داستان‌هایم را که در
دفترم داشتم خواندم و خیلی مورد تشویق قرار گرفتم و دبیرمان سبک آن را مشابه چند نویسنده
معروف دانست و پس‌ازآن بیشتر مشتاق نوشتن شدم ولی... دیپلم گرفتن و
دانشگاه رفتن من مصادف شد با سال 57 و انقلاب و امیدها و آرزوها و... دیگر وارد جامعه
شده و فکر و علائق فردی به حاشیه رفت و خوشبختانه در مسیری قرار گرفتم که هرلحظه و
پیوسته مشتاق و سربه‌راه همان معلم، مربی، راهبر و همه‌چیزم هستم که دستم بگرفت و پابه‌پا
برد و راه سرفرازی و وفای به پیمان نشانم داد... بگذریم آمدیم و
آمدیم تا هفته قبل که هنوز داشتم خرابی‌ها و ویرانی‌های 80 موشک کشتارجمعی را جمع می‌کردیم
و ساک و وسایل را از زیر آوار بیرون می‌کشیدیم که صدای عده‌ای را به فارسی شنیدم و
متوجه شدم وزارت اطلاعات همان مأموران نیروی تروریستی قدس را که در اشرف مورد مصرف
قرار داده بود، مجدداً از زباله‌دانی بیرون کشیده و تعفن وجودشان دوباره محیط را آلوده
می‌کرد. درد لم گفتم زهی بی‌شرمی و به دنبال آن خیلی احساس نیاز می‌کردم که چند سطر
بنویسم ولی این بار نه برای رضایت فردی بلکه دقیقاً جوابی و شهادتی به تاریخ. وقتی
استارت زدم متوجه شدم که مزدوران اسم مرا نیز صدا می‌زنند و دیگر درنگ نکردم... قبل از هر سخنی
با خواننده این سطور بجاست بگویم من متولد سال 1338 و 56 ساله هستم و تأیید می‌کنید
که آدم در این سن نیازی به پند و نصیحت و... ندارد. و پیشاپیش مشخص است صحنه اساساً
موضوعی خانوادگی نبوده و کسی من عندی و فی سبیل الله بعد از 30 سال، یکهو هوای دیدار
فرزند یا خواهر یا برادر یا.. نکرده و به اختیار به عراقی که غرق در بمب و موشک و کشتار
است نمی‌آید. پس موضوع چیست؟ وضعیت مالی خانواده ما اساساً خوب نبود ولی پدرم کمتر می‌گذاشت
آن را حس کنیم ولی در بیرون زندگی طبقاتی و تبعیض و... را در هر ترددی در خیابان می‌شد
دید. خیلی از همشاگردی‌هایم را می‌دیدم که علاوه بر تأمین هزینه درس، خرج زندگی مادر
و خواهر و برادرانشان را هم می‌دادند و در کلاس همیشه یا خسته بودند و یا به دلیل نداشتن
زمان یا مکان برای درس خواندن زیر تیغ معلم بودند. و مسئله‌ای بنام عدالت اجتماعی گوشه
ذهنم بود.
سال 57 با یک جزوه مخفی در دانشگاه بنام «آنان که مرگ را برگزیدند» دفاعیات و زندگینامه
بنیان‌گذاران و کمیته مرکزی سازمان مجاهدین خلق را خوانده و گمشده خودم را پیدا کردم.
بحث آزادی و جامعه بی طبقه در کاکل آن بود و از آن موقع بذری در وجودم کاشته شد که
مرا از مقاطع مختلف عبور می‌داد. اولین انتخابم در تحصیلات بود. بعد از همه بدبختی‌ها
در دانشگاه پلی‌تکنیک تهران در رشته الکترونیک قبول‌شده و می‌توانستم یک مدرک مهندسی
که از بچگی رویایم بود را در جیب داشته باشم، ولی شرط آن برایم این بود که نه‌تنها
چشمم را به تبعیض و نابرابری جدید و دیکتاتوری مذهبی و آمدن شیخ و خلیفه بجای شاه که
اختیارات بیشتری در دست‌وپا بریدن و اعدام و سنگسار و راه‌اندازی جنگ و کشتارهای میلیونی
پیداکرده ببندم، بلکه همکاری هم بکنم و این، اولین نقطه‌ای بود که من آگاهانه هیهات
گفته و بعدازآن کتک خوردن و دستگیری و فشار را به جان خریدم. بعد از 30 خرداد
60 دیگر هرگونه کار غیرحرفه‌ای و حاشیه‌ای را کنار گذاشته و با همان سنت امام حسین
و خون شهدایی که با بسیاری از نزدیک کارکرده بودم و به دست پاسداران و عمله خلیفه ارتجاع
در زندان یا در خیابان به شهادت رسیده بودند، به سمت مجاهدین و بعد منطقه مرزی و ارتش
آزادی شتافتم. در این سالیان در دو چیز هیچ‌گاه دچار شک و شبهه نبوده و نشدم،
یکی اینکه تا کجا کاخ یزید و ابن زیاد و خلیفه جماران در یک سمت تاریخ بوده و یکدست
عمل می‌کنند و از این‌طرف تا کجا مسیری که برادر مسعود درراه جامعه بی طبقه توحیدی
رسم کرده واقعی و در همان سمت پاسخ به خون انتقام نا گرفته امام حسین است. بارها و
در هر مقطع که مبارزه کمی سخت می‌شد، برادر مسعود چراغ خاموش می‌داد و من و همه مجاهدین
با سری بلندتر و در مداری بالاتر بازهم انتخاب و راه را باایمانی محکم‌تر ادامه دادیم. سال 67 در جریان
قتل‌عام‌ها دو برادرم فرهاد و فرخزاد اتراک در زندان‌های اوین و اصفهان اعدام شدند،
درحالی‌که هیچ‌کدام دست به سلاح هم نبرده بودند و تنها جرمشان هواداری از مجاهدین بود،
و به دنبال آن مزدوران به خانه ما مراجعه و به پدر و مادرم گفته بودند: «هر سه پسرت
را به درک واصل کردیم» که البته منظور از سومی من هستم که در عملیات کبیر فروغ جاویدان
شرکت داشتم و حالا در کمین لحظه مناسب نه‌فقط برای خون انتقام ناگرفتة فرهادها و فرخزادها،
بلکه برای پاسخ شایسته و مجاهدی به همه جنایت‌ها و خون‌های به‌ناحق ریخته شده، با شوری
وصف‌ناپذیر، طی طریق کرده و لحظه‌شماری می‌کنم. بنابراین قابل‌تصور
است که حال و هوای آن‌ها چگونه باید باشد. پدر و مادری که ماهی یک‌بار در سرما و گرما
و با انبوهی در بدری و سر دواندن باید به زندان‌های مختلف برای ملاقات می‌رفتند. در عبور از انقلاب
ایدئولوژیک درونی مجاهدین همه مجاهدین رویین‌تن شدیم و این مسیر طولانی را باقدرتی
که از آن می‌گرفتیم با سرفرازی آمدیم و لحظه مره آن را مدیون خواهر مریم هستیم که آنتی‌تز
بنیادگرایی مذهبی آخوندها بوده و هست و من به‌عنوان یک مجاهد خلق که سنگینی وظیفه و
مسئولیت بهروزی خلق و میهن را که در سرنگونی خلیفه ارتجاع سمبلی زه می‌شود، بر روی
شانه‌های خود احساس می‌کنم، در مواجهه با هر ابتلایی، بر انتخاب روز اولم پای می‌فشارم. سالیان گذشت تا
به اشغال عراق توسط آمریکا به‌عنوان بهترین هدیه به خلیفه ارتجاع در تهران رسیدیم و
طبعاً دیگر شرایط مثل قبل نبود و دولتی دست‌نشانده تهران آمده بود و ازاینجا بود که
لحظه مره باید انتخاب می‌کردم. دیگر جنگ رودررو بود از مزدوران وزارت اطلاعات که جلو
درب اشرف به فحاشی
و تهدید و قتل و گلو بریدن و... با 320 بلندگو می‌پرداختند، تا مزدوران
جنایتکار رژیم آخوندی همچون صادق محمدکاظم قاتل
فرزاد اتراک
